Projecten voor 2015

 Broodoven

De enorme broodoven heeft een bakkershuisje ervoor staan. Op de eerste verdieping ligt een vloertje van hardboard. De zuidkant van het dak is niet te bekijken (de helling erachter is onbegaanbaar steil), de staat ervan liet te wensen over. Zo ook dat vloertje binnen waar nu een gat in zit. Het dak is inmiddels gerepareerd. Een hoek van het ovendak zelf is ook stuk, maar dat is een relatief kleine klus. (1 dag, of 2) Het vloertje niet zo van belang, de ruimte wordt gebruikt voor opslag. Maar die dode eiken die we in planken hebben laten zagen en nadrogen in de stal tussen hooi en stro zullen de oplossing zijn. Eerst het kleine balkon dat toegang verschaft tot de slaapkamer van de bakkers, want dit is ronduit gevaarlijk verrot. Marc zal weer alles uit de kast moeten trekken om dit vorm te geven met de oude materialen die we nog hebben of vinden in het bos.

Hellingen van de varkens & ezels

Vooral 's winters kunnen we aan de slag om wat ruimte te maken op de beestenhelling, het stuk bos dat we omheind hebben gekregen. Stenen, rotsen, dode omgevallen bomen, takken, uit de kluiten gegroeide hazelaars maar vooral alle struiken en bomen die doorns hebben. Wilde roos, braam, meidoorn, acacia, sleedoorns, het groeit genoeglijk in, naast en door elkaar. Vaak nog bij elkaar gehouden en creatief opgebonden door de bosrank die hier als lianen in de bomen groeien. Te heftig voor de bijna blote varkens, geen lol aan voor de ezels. Dus helpen we een hand(je) om het wat open te zagen, te knippen, te branden.

Beetje bij beetje zagen we de hazelaars in haardstukken, toppen we alle esjes voor de takken. Die vinden de ezels 's winters lekker om op te knabbelen. We zagen de klimop kapot op de stammen van de bomen die voor schaduw zorgen. We verbranden de verknipte bramen, rozen en meidoorns en ander rondslingerend hout dat ongeschikt is voor de kachel. 

Het is erg zwaar werk. Er gewoon lopen kan nog niet, voor zulke paadjes gaan de ezels t.z.t. zorgen. Dus met kettingzaag en heggenschaar of de armen vol takken richting een brandstapel sjouwen, vraagt opperste concentratie. Alles blijft achter alles hangen. Er staan nog bomen zat, in de weg en hulst prikt enorm als je er langs loopt. Verder ga je snel op je bek, ja sorry hoor, doordat je blijft hangen achter nog niet los geknipte klimop die het als bodembedekker ook prima doet. Het is soms jammer dat we niet al het hout en de mooie stenen (voor muren en bouwsels) naar boven kunnen sjouwen. Sarko wil wel, maar die heeft ezeltuig nodig. Dit is nog even onbetaalbaar en we kunnen het niet zelf maken. 

Uiteraard moet het staldak verder bedekt worden met lauzen. Dit gaat 'op de lange baan', misschien nog wel dit jaar. Maar na ruim 3 jaar lauze-werk op het schuurdak en nog 2 reparaties te gaan (woonhuis en broodoven), kan het stalletje met zwart papier even wachten.

Links -een nogal ruim begrip) en in de verte nog te gaan.

Het stalletje rechts achter de berg met doornig groen. 

Die bende daar benee gaat in de volgende ronde mee.

Midden op de foto een erg mooie oude muur die nog strak in z'n vel steekt. De verleiding is groot de muur 'te verplaatsen' maar met de hand is dat niet te doen. De beesten blijven in de buurt, ze profiteren er direct van.

 De Moestuin

'a never ending story'

Ieder seizoen, de 6 jaren lang, verbeteren we de moestuin. We oogsten steeds meer, maar incasseren ook nog steeds veel tegenslagen. Alle koolsoorten hebben net even te veel natuurlijke vijanden om er te hoog gespannen verwachtingen van te hebben. De grond verrijken we wel met wat compost en veel mest, maar het blijft rotgrond waar niet zo waardevolle planten het nou eenmaal voor het zeggen hebben. Tegen het uitspoelen hebben we een remedie gevonden. De lelijke vermaledijde autobanden. Maar och wat zijn die dingen functioneel. Ook dit is winterwerk. Mits het niet te hard vriest of te veel regent. Andere constructies maken we van bamboe, paaltjes en stenen.

Een nieuw plantvak onder de walnoot. Storten we vol compost, mest, as en het gebruikelijke granietzand. 

Links onder het 6 jaar geleden gebouwde kasje. In 'volle grond' voorzaaien werkt niet zo goed. Ook de grootte ervan is onvoldoende. Dus zo snel mogelijk het puntje van het dak repareren en dan de basis leggen (lees graven en uithakken) voor een flinke kas tegen het huis aan. Wordt nog wat, moet wel gedaan worden. Waarmee? Dat weten we nog niet.

Het Chateau

Toen we dit bijgebouw voor het eerst zagen, lente 2008, lag het er sprookjesachtig bij. Volledig in het groen verstopt, het trapje naar de eerste verdieping nog net zichtbaar. Het moest een garage worden met daarboven een bibliotheek. Op zolder een slaapkamertje. Ik zag er een logeerhuisje in voor familie en vrienden. Maar geen ramen, deuren, sponningen, niet gevoegd, geïsoleerd of ook maar 1 enkele andere voorziening. De stenen zijn ooit hemelsbreed een 10 kilometer verplaatst. Het was een ruïne, gekocht voor die stenen. Wat bleek; Er ligt geen drainage achter het gebouw. Tot ver boven die 1e verdieping is het aan de achterkant volledig verzonken in het grove zand. Het staat boven en beneden blank als er veel neerslag valt waardoor het geheel toch langzaam wegrot. Stenen of niet. Bij aankoop was het niet zichtbaar dat er aan de niet zichtbare zijden van het gebouw eenvoudige bouwblokken gebruikt zijn. We willen het chateau erg graag verder aankleden en afmaken. Maar gebrek aan materialen en hulp verplichten ons om ons te richten op het behoud ervan; uitgraven en drainage maken.

Schattig, niet? (foto is ooit door de makelaar genomen, rond 2002)

Met vereende krachten zijn de flinke veldesdoorns verwijderd. Met de hand, hak en lier.

Lief graaft het gebouw uit. Met een hak en een pioniersschepje. De zanderige rotswand links op de foto moet ook nog 'ff' weg... wie oh wie komt helpen?

Achter half in de helling is er nog een kleine uitbouw. Ooit bedoeld als toekomstig sanitair..... 

Het oude muurtje is op. De flinke stenen vallen eruit en klemmen tussen rotswand en uitbouw. Toch maar weghalen die handel.

Met planken proberen we het kwetsbare dakje te beschermen tegen al die flinke jongens die naar beneden rollen. Boven die planken op de helling staat een goede stronk waar ik mijn klimlijn omheen kan doen. Al hangend in mijn harnas kan ik zo de muur steen voor steen voorzichtig afbreken en de begroeiing weghalen om te kijken hoe we dit enorme varken moeten gaan wassen. Een kraantje kan er niet komen.

Uiteraard tilde ik net 1 steen van de muur waardoor er een flink stuk instortte... Helaas. Ook deze berg wordt met de hand afgevoerd.

Bibliotheek

De luxe logeerkamer, annex bibliotheek, ooit de persruimte voor de druiven en daarna een 30 jaar illegaal café. Er komt rechts, waar nu dozen met boeken staan, een wastafel. Het kacheltje moet ook nog een schoorsteen krijgen, via het raampje. Hoe? Geen idee. Met welke materialen we dit gaan oplossen? Ook nog geen idee. Maar het gaat gebeuren.

Hout

Ook een project zonder einde. Het hakken en verzagen, het sjouwen en muren bouwen, van hout.

Hier doen we het voor, dat rokende schoorsteentje.

Overigen

Klusje hier, dingetje daar. Altijd wat. Aanleg en onderhoud lopen door elkaar heen. Ooit moet het complete dak van het benedenhuis gerestaureerd worden, inclusief nieuwe dakkapelletjes. Ooit willen we wasruimte, toilet en badkamer samenvoegen en herindelen. Ooit komt er een oranjerie tussen het voorradenkot en het huis. Om 's winters overdekt buiten te kunnen zitten. Ooit is de buiten-badkamer een spreekwoordelijk functioneel plaatje. Is dat chateau natuurlijk helemaal af als gastenverblijf, ooit. En ook zullen we ooit hellingen hebben met gras en hier en daar een pluk bomen en struiken, voor de ezeltjes. Ooit zullen ze mogen werken voor de kost en de zorg. 

Ons ooit verzuurt niet. Daar zijn we te daadkrachtig en inventief voor. Maar we houden het per jaar beperkt, binnen de mogelijkheden. Want het weer en het leven zelf houden ons waar we blijven moeten; menselijk en beperkt.