Twee maal eerder heb ik poezen laten steriliseren, in Nederland. Andere dierenartsen en misschien ook een ander beleid, andere anesthesie, andere medicatie en een andere genezingstijd. Sooty ging vorige week onder het mes, wat ingrijpend is voor een poes, want de buik moet open terwijl de castratie van een kater toch een kwestie is van ballen eraf knippen, hechten, klaar. Sooty kwam ook nog slapend thuis en wilde groggy en al gelijk de mand uit en aan de wandel. Duizelig liep ze door de woonkeuken. Wilde in de schouw gaan liggen voor de warmte terwijl de poezenmand naast de radiator was geplaatst. De twee dagen erop laten we haar bijkomen van de ingreep. Daarna voelen we iedere dag aan haar buik die wel erg kaal geschoren is wat haar een raar voorkomen geeft, dat groeit wel weer aan. Ik houd haar in de gaten. Eet ze wel normaal? Drinkt ze? Best veel, maar dat doen al onze katten. Speelt ze graag en komt ze buiten?
Maar ze slaapt veel, wil niet spelen met wildebras Merlin, wel een beetje met DQ, maar die laat haar nog drinken aan lege katertietjes en wast haar, van echt spelen komt het niet.
Mijn onderbuikgevoel kan alleen maar spreken als ik alleen ben. Maandag was schakeldag. Gisteren was inhaaldag, bijkomen van het schakelen en weten dat ik ook alleen net zoveel 'waard' ben als samen met Lief. Vandaag slaap ik uit, want ik kan niet goed overweg met Marc's wekker die een onheilspellend geluid maakt om je duidelijk te maken dat doomsday is aangebroken, wakker worden dus. Elke keer als ik Sooty aantref is het slapend, in de poten van DQ verstrengeld of alleen op de sjieke stoel. Als ik mijn koude hand op het litteken leg lijkt ze dat prettig te vinden. Vannacht heeft ze bij me geslapen op de deken en spint ze zachtjes als ik haar streel. Mijn onderbuik, mijn gevoel zegt dat er iets niet goed is met onze mooie meid, de kleine zwarte moedige panter die tussen vier katers en een hond zich prima voelt en met kippen speelt. Vanmiddag om 1600 uur voel ik haar buikje weer, bekijk het litteken en besluit; niet wachten, NU de dierenarts bellen en mijn twijfel uitspreken.
Ik krijg een drie kwartier later van de dierenarts op mijn sodemieter. Ja, die zeer aantrekkelijke dierenarts waar de hele regio mee wegloopt, klein van stuk, groot in de zorg voor alles dat een hart heeft behalve mensen. Sooty heeft geen ontsteking, haar temperatuur is normaal, ze eet, drinkt, doet haar behoeften buiten, maar toch! Sooty heeft pijn, lijdt, dat wat wij mensen NIET bij dieren kunnen zien, misschien enkel afleiden uit signalen en gedrag.
Sooty had 3x de normale hoeveelheid anesthesie nodig om echt goed onder zeil te zijn voor de sterilisatie. Dus ook 3x meer tijd om goed wakker te worden. Het herstellen kan goed verlopen, maar met pijn in haar mooie ranke lijfje met geprezen vacht -tenminste 1 compliment voor het feit dat ze er zo goed in zit- is ze minder actief, eet ze toch minder als normaal en zal de wond langzamer genezen. Ook bij mensen is pijn een zeer bepalende factor voor genezing, dus waarom bij dieren niet.
Ik betaal de nota van de sterilisatie, 50% korting! Dat is niet niks. Voor de pijnstillende injectie blijk ik niet te hoeven betalen. Ze zijn al lang blij dat ik terug kom omdat ik twijfel. Ik bied en plein publique mijn verontschuldigingen aan. Niet aan de artsen en de secretaresse, maar aan Sooty die me met grote ogen aankijkt in haar mandje. Arm ding.
Thuis komt ze direct uit haar mand, miauwt en gaat aan het spelen, in haar up. De injectie schijnt drie dagen te werken en over 10 dagen moeten we even contact opnemen met de dierenarts.
Hup Sooty Hup! Mooie meid.
Die onderbuik! Wat heb ik die toch jarenlang onderschat....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten