Censuur

Ik schrijf hier over mij, mijzelf, mijn leven, over wat me raakt, me vormt, wat ik vind, laat groeien, laat lachen of doet vechten. Ik schrijf over veel, daar horen ook andere mensen bij, mijn relaties, tegenslagen en nog veel meer; het leven. Ik ben niet de enige gezien de weblogs die ik volg of soms voorbij zie komen en besluit niet te volgen of later toch niet zo interessant blijken te zijn. De keuze is natuurlijk geheel aan mij. U mag eerlijk weten, ik heb er drie. Ja 3 weblogs waarvan u alleen deze heeft. Die andere twee zijn niet openbaar. Daar deel ik een ander 'iets' dan dit leven, daar censureer ik echt niets, maar dan ook geen sikkepit. De één is in het Nederlands, de ander in het Engels, ik laat u raden en hoop dat u deze weblog voldoende acht. Maar u leest deze weblog en ik ben van de zomer dit deel 2 gestart om wat oude lezers uit mijn bestand te mikken. Dat is maar ten dele gelukt en daar heb ik u (helaas) van mee laten genieten, want ik schrijf over ....-zie eerste regel-. Mijn goed recht.

Toch blijven er op de Onzichtbare Brug veel dingen onbeschreven. Als ik dat niet zou doen, zou ik inmiddels bij wijze van in het gevang zitten, nog berooider zijn door smaadprocessen, zou ik echt heel heilige huisjes in puin leggen, af en toe in de krant staan en commerciele TV-zender aanbiedingen krijgen voor tranentrekkende TV-programma's. (Daar wordt je niet rijk van; gegarandeerd.) Toch vind ik het jammer, durf ik niet niet te censureren, ook al opent iedereen dit adres vrijwillig en ben ik niet verantwoordelijk of aansprakelijk te stellen voor wat mensen doen met de gelezen informatie. Ik houd me netjes aan de regels van geen volledige namen, adressen, telefoonnummers, bankrekeningnummers (zelfs die van mezelf niet voor het doneren van 1 euro) of beeldmateriaal dat niet geschikt is voor kijkertjes onder de 16 jaar. Ook promoot ik geen geweld, fundamentalisme en ongezonde producten, vloek ik niet en wens ik niemand erge ziektes toe, terwijl ik wel eens op het randje sta van het spreekwoordelijk een moord begaan, ik soms fundamentalistisch gedachtengoed koester, ongezonde producten eet, te veel wijn drink, ontglipt me wel eens een flinke vloek en kan heel soms iemand de tering krijgen.

Wat ik hier voor me houd is mijn keuze en volgens Loesje inderdaad mijn mening. 

Soms kan ik niet anders dan niet schrijven en op mijn handen zitten. Meestal schrijf ik het toch op, in een word-documentje, sla ik het op en kijk of het schrijven erover zonder het te publiceren 'helpt' tegen de rot-emoties die zulke ervaringen losmaken. Dat schrijven is verwerken en vaak blijkt later, na wat dagen of weken, dat de emotie verdwenen is en mijn gedachten zelf genuanceerd. Is dit niet het geval, dan lees ik het elke dag een keer en zie wat er in mij verandert. Verandert er niets? Dan acht ik het van belang het toch openbaar te plaatsen en herschrijf ik het document zo, dat het voor u nog enigszins leesbaar is. Dat valt niet mee mag u weten, want ik houd wel degelijk rekening met u. Waarom? Omdat ik zoveel van u terugkrijg. Meningen, steun, antwoorden op vragen en de bevestiging dat ik ertoe doe voor een ander, zomaar iemand, maar net zo mens met dezelfde emoties, en een leven.

In 4,5 jaar bloggen heb ik maar één keer een bericht verwijderd. Het was niet meer relevant. Ik heb twee keer een bericht inhoudelijk aangepast. Niet de waarheid veranderd, maar wel de woordkeuze die mijn waarheid gestalte gaven, genuanceerd dus, niet gecensureerd. Ik heb dus zeer zelden spijt van mijn publicaties en dat is goed. Ik durf dus bij mezelf te blijven zonder u overal mee lastig te vallen. Mocht dit zo zijn, u weet het kruisje vast wel te vinden.