Guiness Book of Records

Uit onmacht, verdriet en boosheid ga ik maar een stukje wandelen. Door de fijne poedersneeuw die net blijft liggen, want het is een graad of ... één. Af en toe ben ik het moe om met Marc te dealen, alles komt me zo negatief over. Zeker de afgelopen week, want zijn verjaardag morgen brengt hem altijd in een gespannen staat van zijn en nu bovenop de berg met zorgen en vroeg-winterse vermoeidheid. De aard van het beestje en daar houd ik dan wel veel van, maar makkelijk is het niet. (Ik maak een afspraak om bij de eigenaars van een biologische boerderij langs te gaan morgen om daar boerenkool met Hollandse rookworst te koken. Het is een jong vlot stel die ook geisoleerd wonen en een half jaar in Nederland hebben gewoond en gewerkt. Op het sluitfeest van het centrum begonnen ze over het zo oer-nederlandse stamppot gerecht en beloofde ik dit een keer voor ze te maken. Als cadeau geef ik Marc dus een uitje, kennismaking met een vlot lokaal Frans stel en gaan we naar een 4x4 gespecialiseerde garage in dezelfde gemeente om te informeren naar wat we aan moeten met een onimporteerbare bedrijfswagen. Ook was deze garage me aangeraden door de oudere meneer Branche die me zijn bomen liet snoeien. Deze garagehouder kan goedkope occasion aanhangers regelen en aangezien alles dat hier occasion is, onbetaalbaar en wel erg occasion genoemd mag worden, is een goede kruiwagen geen slecht idee.)
Heel soms moet ik me gewoon uiten zoals het is en hij doet me niet meer af als zijnde leut en lariekoek en incasseert mijn dringende woorden, al zie ik nog enige oude weerstand van ene-oor-in-andere-oor-eruit. Even janken, een wandeling maken om de modder van me af te schudden en de dingen tegen de gorges te zeggen, tegen de rotsen te foeteren en terug te storten in de modderplassen op het pad, waar het hoort. Bij de essentie blijven en dat doet me goed. Terug op het terrein pluk ik een kip van de muur die op mijn knie gaat zitten tokken en wel lijkt te genieten van de aandacht, want ze kan van die knie af, maar doet dit niet. Cros komt ook even kroelen, op mijn rug zitten, met de pootjes trappelen, spinnen en gaat op mijn schouders liggen als een luxe sjaal. Marc komt de pan met etensrestjes legen voor de kippen en geeft me een knuffel, 'het is goed' lijkt hij te zeggen. Gadegeslagen door Cros rol ik wat sneeuw tot een balletje dat een popje wordt. Ik vlecht een sjaaltje en duw er oogjes in van de kleinste lauzesnippers die ik vinden kan. Een sneeuwpop die verwarmt. Voordat Castel hem op probeert te eten haal ik Marc en geef hem het popje als kado, voor de leut. 'Larie' zegt de pop en we schieten in een deuk. Waar een klein sneeuwmannetje al niet groot in kan zijn! Zou ie klein genoeg zijn voor het Guiness Book of Records?