Bijna brokken

Het einde van het jaar is ook echt het einde van mijn jaar dat bol stond van een grote verandering in mij. En die laatste loodjes zijn altijd het zwaarst. Dus ik ben moe. Toch moet ik even doorzetten om dit jaar ook goed af te sluiten. Ik ben er namelijk niet, ik zit in den vreemde bij een vreemde familie (ouders, kids, kleinkinderen, opa's en oma's, zussen, broers en meer nog) in een groot huis waar een klassieke kerstboom staat met pakjes eronder, in Engeland. Lang gepland, hard voor gewerkt en net genoeg om de auto naar vliegveld Carcassonne en terug te rijden, want vluchten vanaf Rodez waren te duur. Misschien had ik eerder een korte vakantie moeten boeken, naar een resort in een warm land, in m'n up. Ook gaat Marc er komende week een paar dagen tussenuit, om het circus rond Bagarach te bekijken, enigszins sensatiebelust, dat is hij wel een beetje. Meer nieuwsgierig naar de omgeving die een hoop historie bevat met bijbehorend bijgeloof. (Dan hebben we het niet over UFO's die uit een berg komen om een paar mensen te behoeden voor het heengaan van de wereld.) We wisselen de auto's om bij Carcassonne, want hij gaat met de Blauwe en heeft de Rode nodig als hij weer thuis is en er zit voor mij niets anders op dan met de Rode mijn vakantie te starten door eerst naar Elly te rijden. De dag voor ik vlieg, anders is de reis in totaal te zwaar. Een kleine 4 uur sturen, lang parkeren regelen, 2 uur wachten op een vliegveld dat ik nog nooit gezien heb, vliegen, het vliegveld circus aan moeten gaan -schoenen, jas, riem, sieraden, alles uit en af-, hopen dat m'n lieve schat Anna me kan vinden daar op Stansted, uurtje naar haar huis waar alles nieuw is. Dag erop vroeg op voor de paar uur rijden naar John die rond het middaguur ook zijn familie verwacht, inclusief schoonouders... u kent het wel, hooggespannen verwachtingen voor het familiefeest.

De dag voor mijn vertrek moet ik gewoon nog even naar de markt, werken bij de familie Ravelac en komt Balou voor een twee weken logeren, een verwende New Foundlander. FF regelen, alles door elkaar en deze laatste dagen samen voelen we ons verplicht aan hout te denken. Aan 4 eiken die we vorig jaar lieten vallen en gekloofd moeten worden, maar nu nog op de helling boven het bospad liggen. Dit terwijl de burgervader een loonbedrijfje heeft ingehuurd om de laatste paar honderd meter bospad naar ons huis vlak te trekken met diepe watergeulen erin. De loonwerkers denken dat dit voor asfalt is en dat zeggen ze doodleuk tegen Marc wiens hoofd ook te vol zit met alles, leven en zorgen. Ik spoedde me gistermiddag nog even snel naar boven om kerstkaarten op de bus te doen -toch maar wel dit jaar- en schiet het gemeentehuis even binnen, omdat er nog licht brandt. Hij is present, we schudden elkaar de hand en ik zie hem al kijken van 'oops, dit heeft met de werkzaamheden aan het bospad te maken'. Goed geraden en ik zeg hem dat de loonwerker op de kraan mijn Lief ervan heeft overtuigd dat er volgend jaar asfalt komt. Zijn ogen, die van de burgemeester, worden groot, bijna van ontzetting en hij begint gelijk met nee schudden en 'mais non' uitroepen. Ik loop rood aan en lach van opluchting. Het scheelt een te koop bord aan de hoofdweg en een gemeentelid minder, of twee.

Dit weekend zijn de loonwerkers niet in de weer, die verhalen thuis over die twee Hollanders die zich overal druk om lijken te maken. (Logisch als ze het waterafschot willen verleggen over de gehele lengte van onze gebouwen -schuur, huis, chateau- richting het meer. Dit terwijl hij ook wel kan zien dat ons huis en de andere gebouwen IN de helling gebouwd zijn en we nu al zwetende tegels hebben als het buiten langere tijd nat is. Maar goed, wat snappen wij nou van hier wonen??) Dus nemen we het ervan nu het droog is om die eiken van de helling te trekken met een 50 m kabel, katrol, twee trekkettingen met haken en de Rode. Walkie-talkie's in de hand, hij op de helling en ik in de auto met de kabel via de katrol onderlangs de telefoonpalen die wat meegeven. Ik trek, in z'n achteruit met een walkie talkie in de hand, want om de bocht kan ik niets zien van wanneer of hoe die bomen diepe voren graven in het bospad dat nog een grindlaag moet krijgen. Beter nu dan nadat vlakken, toch?

Beide op je tenen lopen, moe zijn, maar wel moeten blijven communiceren en samenwerken is best lastig. Toch doen we het, kort gezegd; moedig. Eén eik rolt door een stuk de helling weer af, sh#t! Misschien later deze middag of die loonwerker in zijn kraan lief aankijken volgende week met als smoes dat mijn man er een tijd niet is... Alles verloopt vlot, er gaat niks mis en de bomen liggen keurig aan de kant van het bospad, daar kan wel een tientonner langs, of een tank. Nu heeft Lief wat te doen als ik in Londen zit; zagen en hakken, zijn zinnen verzetten om te relaxen en tegelijk wat aan de voorraad warmte-in-spe te doen. Marc gaat een zonnebril halen en ik teken met een stokje op het pad uit hoe we zelf die door gerolde eik weer op het pad kunnen trekken. Het is het proberen waard. Opgepept door mijn technische zandtekening ziet Lief het wel zitten om te proberen. Het gaat gesmeerd en we krijgen hem met een simpel stootijzer nog omgerold ook, de berm in om de wegwerkers niet erger dwars te zitten na het weekend of mijn lieve blik te moeten incasseren. (Als ik hem hier dan gebruik is ie moeilijk te weerstaan, die lieve blik.)

We laden alles in, de zon is al bijna achter de berg verdwenen, het wordt koud en de centrale verwarming hebben we nog niet aangestoken. Marc draait zich om om vast naar huis te lopen met Castel, ik zet de auto terug in zijn hoge gearing en geef een beetje gas, beetje boel, ggggggggg........... Ik was even vergeten dat er een dikke eik zojuist in de berm gerold was, door M&M. Waar ik zat met mijn hoofd? Ergens in Londen naast een kerstboom? In een eindopdracht module 2? De Rode hangt met de rechter achterkant op die eik. De differentieel heb ik nog net mis gehouden, maar voor leunt hij er tegenaan. Auw, wat is dit ver-schrik-ke-lijk stom! Het achterwiel hangt los van de grond, de Rode heeft zich er met de voorwielen gewoon overheen en op geduwd. Nu besef ik me wel; die onimporteerbare L200 kan dit werk echt niet aan en ik had hem total loss gereden. De Rode lijkt geen krimp te geven, Marc haalt de Blauwe, ik maak een stenenrij voor dat los hangende wiel, we haken de Blauwe aan de Rode, ik rijd een beetje met Marc in de Blauwe mee en niks aan de hand. Thuis spoel ik de materialen schoon en de onderkant van de gebutste Rode. Alleen een dikke holle bui onder de Rode heeft een deukje door de stam, verder ziet hij er nog puik uit daar waar hij leunde op die eik.

Bijna brokken, want alles loopt in de soep en uitjes komen in gevaar als de Rode stuk is. Het is weer met een sisser afgelopen en ik trek me thuis even terug om van de schrik te bekomen en Lief te laten weten dat ik me wel besef wat het moe zijn met me doet. Ik kan eigenlijk alleen maar werken als ik lekker in mijn vel zit en wij in pais en vree zijn. Hij komt juist in die pais en vree sfeer als we saampjes buiten werken. Ach, verschil mag er zijn.