Hier wel en met gemak. Het telefoontje van gister was het moeilijkste, want het is een blijft een gok, wat ken ik die twee nou? En Marc hebben ze nog nooit gezien. Maar hij met dreadlocks, zij die ze vorig jaar afknipte, ze werden te zwaar en hingen tot onderaan haar dijbenen, maar dat groeit wel weer in elkaar tot nieuwe dreadlocks. Hij heeft ze een beetje bijgeknipt, tot boven de schouders, want hier 'vreten ze niets dat de boeren niet kennen'. Dus kopen ze ook niet bij het marktkraampje van die twee vreemdelingen met locks. Ze verkopen dan wel biologische eigen waar, groenten en fruit en bio-maaltijden, alles uit eigen tuin en het is nog goedkoper ook, maar toch, die dreads?? Het zijn vreemdelingen, net als wij, want ze zijn niet 'van hier'. Ze huren een huis voor 250 euro per maand, bewonen een kleine helft ervan met als isolatie onder het zeil en aan het plafond platte dozen, karton dus. Ze mogen de muren en het plafond niet fris verven. De voorraden? Voor hun biologische boerderij en markt-zaken? Daar hebben ze een leven tussen en in gecreëerd.
Ze waarschuwde nog aan de telefoon; Weet je het zeker dat jullie komen willen? We krijgen hier nooit bezoek 's winters en er ligt een 30 cm sneeuw, en de wegen zijn niet schoon, ingereden en bevroren en de wind, je weet het toch wel echt zeker? Ja, lekker avontuurlijk, een perfect verzetje voor Lief zijn verjaardag. Dus zij zorgen voor een dessert en ik voor de Hollandsche pot.
Ik slaap uit en snijd nog tijdens de eerste mok koffie een blok spek in stukjes. De huid en het bot zijn voor Castel, goed dat beetje extra vet. Ik bak het thuis op, want dat duurt anders zo lang. Hun mailtje geeft de routebeschrijving naar hun huis en ze moeten lachen om mijn excuses dat ik hun namen niet eens ken, vergeten tijdens het onthouden van nog een stuk of 400 nieuwe namen, ze kennen de onze ook niet, biecht ze op. Nog even naar de dakdekker voor een papperas van de verzekering voor ondernemers en ik verklap hen en zijn jonge werknemers dat Marc jarig is. Hij heeft er twee maanden gewerkt, dus we kennen iedereen die er werkt. (Als Marc iets nodig heeft kan hij de grote werkplaats inlopen om het te pakken, niks niet melden,lijstjes of moeilijk gedoe.) Het is te koud om op het dak te werken, de werkplaats doet nu dienst als lauze-hak en -uitzoekplaats, een muziekje staat aan en er staat een hittekanon. Niks geen last van op tijd op het werk zijn of onwerkbaar weer door de sneeuw, het leven draait hier gewoon door. Al vallen de mussen dood van het dak door oververhitting of stijf bevroren.)
Marc vertelt de bevriende dakdekker wat we gaan doen deze middag. De nieuwe knul die voor hem werkt en nu lauzes zit te hakken is goed bevriend met Alain die zich al verheugd op boerenkool met rookworst en een gesprek met Nederlanders, want hij kan ons accent goed verstaan, zijn broer die nog steeds in Nederland woont en werkt spreekt de Franse taal precies zo uit. Of we de groeten over willen brengen? Natuurlijk, een kleine wereld die veilig en vertrouwd is, maar weer een naam te onthouden, help! En dat terwijl ik hun voornamen niet eens ken.
Vrienden zoeken elkaar op het Franse platteland niet zo snel thuis op. Je ziet elkaar in de kroeg, in het centrum, op de markt of tijdens een dorpsfeest en tijdens de winter zie je elkaar gewoon 3 a 4 maanden niet, heel gewoon. Wat ons bij Alain en Valerie te wachten staat weten we nog niet, avontuurlijk dus. Ik weet wel dat ze een zoontje hebben dat met lange verwilderde haren net een meisje is. Tijdens het feest op het centrum ging hij met 'grote mensen' om als was het speelgoed, lichtelijk onaangepast, maar wel met een draakjesflair die harten steelt. Ik heb Marc nergens over ingelicht, hoe minder hij weet voordat het sociale evenement plaatsvindt, des te beter. De rit gaat traag, de B-wegen zijn niet van sneeuw ontdaan of bestrooit met zout of grind. Het is een 40 minuten rijden, zonder sneeuw op de wegen, maar de ritten zijn nooit te lang of een straf, het is hier zo ontzettend mooi en zeker boven op de plateaus met een hoogte tussen de 800 en 1000 meter met vergezichten op het Cantal gebergte en de Aubrac. Drie volle maanden thuis blijven net als de meeste mensen hier? No way. Misschien is dat wel heel Nederlands, dat erop uit gaan, reizen, neerstrijken op vreemde aarde.
Een heel gewoon huis, een oude boerderij tussen twee enorme schuren in, de laatste zin van de routebeschrijving. Tijdens deze middag komt het Nederlandse systeem van straten vinden in Nederland ter sprake, abacadabra voor onze nieuwe vrienden, maar lachend merk ik op dat er hier juist nauwelijks sprake is van straatnamen en als de straat of weg er één heeft ontbreken de huisnummers, zo waar volgens Alain en Valerie proest het uit. Zoek de verschillen? Op veel gebieden zijn die er niet en anders onoverbrugbaar groot. De hond komt ons kwispelend en blaffend begroeten, tis net zo'n lieverd als de onze. Een enorme grote broer bon homme de neige (sneeuwpop) wacht ons op. Twee sproeikoppen van gieters dienen als oren, een emmer als hoed, de ogen zandvormpjes en een neus van een oude verdroogde meubelvoet. Zijn onderlijf herbergt een heuse iglo met kinderwinterspeelgoed er omheen gedrapeerd, het huisje van zoontjelief. Aankloppen, een deurbel? Wat is dat? Een krap halletje, geen deuren naar de keuken of de slaapkamer, gewoon wollen dekens als gordijn, het werkt prima. We maken goed kennis, met een kort voorstelrondje. Ik leg de zakken boerenkool op tafel, de rookworst, een pan sojamelk staat op de cuisiniere (op hout, uiteraard). De tafel is uiteraard een lange lage tafel met twee lange zitbanken. De muren bevatten 2 koelkasten, 1 vriezer, kasten met voorraad voor de bio-boerderie, 1 koelkast hoog model zit stampens vol zaden, heel erg veel zaden. Ik geef haar een half zakje boerenkoolzaad dat ik over heb. De boerenkool bij ons in de moestuin is misschien net genoeg voor 1 2-persoonsmaaltje. De kool is meegebracht door H&T uit Nederland. Mede dankzij hen is deze dag een succes aan het worden, want ik voel direct aan Marc dat het een geslaagde verjaardag gaat worden. In eerste instantie denk ik terecht te zijn gekomen bij een heel oud boerenstel dat het op zijn zachtst gezegd wel heel erg arm heeft wat ons in luxe laat baden ondanks onze situatie.
Een beetje een hippie-huishouden geïnspireerd door Jan Steen, maar direct een gewoon vertrouwde gezellige ongedwongen sfeer waar alles mag en niets moet. Ik vraag om aardappels, bio uiteraard, hun voorraad is zo vroeg in de winter nog voldoende. Hun reiscamperbusje staat boven in het stadje, die krijgen ze toch niet door de sneeuw geploegd. Dus ze hebben geen auto en die 30 cm sneeuw is voldoende hen thuis te houden in drie kamers waarvan er 1 de woonkeuken is. Zoonlief is thuis en ik vraag of hij niet naar school moet. Dat hij pas drie jaar is, is me ontgaan, maar dan mogen ze hier al naar school. Maar pa en ma vinden het systeem veel te star en prestatiegericht, dus onderwijzen ze hem zelf onder begeleiding van het educatief systeem om vinger aan de pols te houden of hij niet achter loopt. Terwijl ik samen met Alain aardappels schil komen de gesprekken goed op gang. Soortgenoten, die heb je hier echt hard nodig en dit jonge gezin is weer een nieuw juweeltje dat ik vond in de Franse klei. De stamppot lukt erg goed en we smullen. We lachen veel, begrijpen elkaars humor, mannen vs de vrouwen en ook hun zoontje bezorgt ons een hoop plezier ondanks zijn aanleg tot het worden van een flinke dwingeland. Mams geeft direct toe, ze is erg toegeeflijk. Ik noem hem de kleine mens en ze knikt me toe, we hebben dezelfde principes en ideeën over het opvoeden van kinderen in deze wereld. De mannen vinden steun bij elkaar voor het omgaan met 'de vrouw' en de liefde en dat laat Valerie en mij weer genieten van het vrouw-zijn terwijl hun zoontje de tafel vrolijk opsiert met een schilderij a la een 3-jarige en de boel op stelten zet, want hij is een ook een (klein) mens, maar kan niet mee met de gesprekken en de humor. Slim is het jochie wel en Marc is er nog steeds van overtuigd dat het een meisje is, totdat hij na het poepen met open deur (toilet komt uit in de woonkeuken, jawel) met zijn broek naar benee de keuken in loopt en roept om maman. Een goede fles rode wijn van 4 jaar oud komt op tafel tijdens de boerenkool. De pan gaat bijna leeg en het ventje heeft een magisch bord, want alles dat groen is eet hij niet en de plakjes rookworst worden aangevuld door ons alle vier omdat hij dat zo lekker vindt, totdat hij plof zegt, het bordje nog steeds vol stamppot en een paar plakjes worst.
Ze leven drie volle maanden in die woonkeuken te midden van voorraden en materialen om alle producten van de boerderij om te zetten in een volle marktkraam om er juist in deze wat-de-boer-niet-kent-omgeving het hele jaar door op te moeten teren. Ze wonen goedkoop en gaan dus niet eens per maand naar de super, ze gaan helemaal niet naar de super en eten wat het land hen geeft. Dit jaar een fikse tegenvaller; geen appels, peren, coing en nauwelijks pruimen. Alain heeft wel een pruimentaart gebakken die stijf staat van de suiker, 'foutje' bekent hij, 'uitgeschoten'. Valerie blijft zeggen dat de korst te hard is en ik verbuig er een lepeltje op. (Lachen, natuurlijk, lol) Valerie zet er een kaarsje op, één en samen met haar zoontje steekt ze het aan en mag hij het later proberen uit te blazen. Na een minuut proberen en het bijna in de fik steken van zijn lange lokken, inmiddels ook bijna dreadlocks, helpen we stiekem, gelukt, applaus voor de uk. (Hij laat niemand aan zijn haar komen, wil niet onder de douche, mama mag het niet kammen en van zijn haar wassen is al helemaal geen sprake. Het levert een vrij mooi klein mensje op met een prachtig karakter!) Maar die krokante korst is erg lekker als compensatie van de mierzoete vulling. De tafel ziet er leuk uit met wijn, appelsap (bio uiteraard), flessen bronwater, een kinderbordje met boerenkool met worst, taart en glazen gevuld met koffie en wijn, speelgoed en weer... voorraden. Tijdens de koffie gaat er een kastdeur open en graaft Alain ergens achterin; een digestive... oh jee, l'eau de vie, zwaar alcoholisch goedje, njum, altijd goed, die eigen brouwsels. Dit keer 80% rum met citroen en mint, wauw..........
Zunig aan, want we moeten nog naar huis en ik zie de bui al hangen nu Marc echt nul aanstalten maakt om te vertrekken, de wegen een heuse sneeuwglijbaan en het vroege slapen gaan van de zon. Uiteraard komt het poezenvolk ter sprake. De hond en de wilde moederpoes leven buiten, die komen er niet in. De twee jonge katjes zijn van maart, maar nog steeds kleiner als onze Sooty die in juni geboren is. 'Wat maakt de katten in Nederland toch allemaal zo groot?' vraagt Alain. We pamperen katten in Nederland en muizen zijn bijna toegevoegd aan de lijst der bedreigde diersoorten. Wij pamperen onze katten niet. We laten ze ook niet aan hun lot over,maar ergens er tussenin, dat laat ze groter groeien dan de buiten-boerderij-katten hier die eens per dag wat droge brokjes krijgen in plaats van brokjes heel de dag door (alsof ze in de natuur een bakje vers geslachte muizen niet leeg krijgen door continue aanvoer) met en plus nog brok uit blik dat er voor de verzorgers lekkerder uitziet en nog beter ruikt dan hun eigen avondmaal. De katjes die hier haast in de vensterbank -buiten- wonen zien er heel gezond uit, niets mis mee, al lonken ze wel om naar binnen te mogen. Aaibaar zijn ze nauwelijks, zeker moederpoes niet, al loopt ze wel met je mee als je gaat wandelen, wat dit gezin iedere droge middag doet gedurende de rustperiode van de winter.
Een laatste cadeau voor Marc op weg naar huis; de zonsondergang die we zo missen en hij nog het meest, want hij verlaat het terrein niet vaak. Thuis ligt de gevlochten sjaal van het sneeuwpopje dat gisteren het ijs brak op een stoel binnen. Het popje heeft zijn taak volbracht ook zonder vermelding in het Guiness book of records. Een super verjaardag. Een fantastische maaltijd in drie gangen -de hapjes als aperatief met sap waren wat vet maar smaakvol-. Een nieuwe vriendschap met soortgenoten rijker, vreemdelingen met de neuzen dezelfde kant op. Begrepen wederzijdse humor, mede doordat ze Nederland goed kennen voor Franse begrippen. Inspiratie en hoe het ook kan; leven. Deze meid is blij, Marc maakt het laat met een afzakkertje en zie ik voor het eerst sinds wat weken weer tevreden naar bed gaan.
Ik slaap uit en snijd nog tijdens de eerste mok koffie een blok spek in stukjes. De huid en het bot zijn voor Castel, goed dat beetje extra vet. Ik bak het thuis op, want dat duurt anders zo lang. Hun mailtje geeft de routebeschrijving naar hun huis en ze moeten lachen om mijn excuses dat ik hun namen niet eens ken, vergeten tijdens het onthouden van nog een stuk of 400 nieuwe namen, ze kennen de onze ook niet, biecht ze op. Nog even naar de dakdekker voor een papperas van de verzekering voor ondernemers en ik verklap hen en zijn jonge werknemers dat Marc jarig is. Hij heeft er twee maanden gewerkt, dus we kennen iedereen die er werkt. (Als Marc iets nodig heeft kan hij de grote werkplaats inlopen om het te pakken, niks niet melden,lijstjes of moeilijk gedoe.) Het is te koud om op het dak te werken, de werkplaats doet nu dienst als lauze-hak en -uitzoekplaats, een muziekje staat aan en er staat een hittekanon. Niks geen last van op tijd op het werk zijn of onwerkbaar weer door de sneeuw, het leven draait hier gewoon door. Al vallen de mussen dood van het dak door oververhitting of stijf bevroren.)
Marc vertelt de bevriende dakdekker wat we gaan doen deze middag. De nieuwe knul die voor hem werkt en nu lauzes zit te hakken is goed bevriend met Alain die zich al verheugd op boerenkool met rookworst en een gesprek met Nederlanders, want hij kan ons accent goed verstaan, zijn broer die nog steeds in Nederland woont en werkt spreekt de Franse taal precies zo uit. Of we de groeten over willen brengen? Natuurlijk, een kleine wereld die veilig en vertrouwd is, maar weer een naam te onthouden, help! En dat terwijl ik hun voornamen niet eens ken.
Vrienden zoeken elkaar op het Franse platteland niet zo snel thuis op. Je ziet elkaar in de kroeg, in het centrum, op de markt of tijdens een dorpsfeest en tijdens de winter zie je elkaar gewoon 3 a 4 maanden niet, heel gewoon. Wat ons bij Alain en Valerie te wachten staat weten we nog niet, avontuurlijk dus. Ik weet wel dat ze een zoontje hebben dat met lange verwilderde haren net een meisje is. Tijdens het feest op het centrum ging hij met 'grote mensen' om als was het speelgoed, lichtelijk onaangepast, maar wel met een draakjesflair die harten steelt. Ik heb Marc nergens over ingelicht, hoe minder hij weet voordat het sociale evenement plaatsvindt, des te beter. De rit gaat traag, de B-wegen zijn niet van sneeuw ontdaan of bestrooit met zout of grind. Het is een 40 minuten rijden, zonder sneeuw op de wegen, maar de ritten zijn nooit te lang of een straf, het is hier zo ontzettend mooi en zeker boven op de plateaus met een hoogte tussen de 800 en 1000 meter met vergezichten op het Cantal gebergte en de Aubrac. Drie volle maanden thuis blijven net als de meeste mensen hier? No way. Misschien is dat wel heel Nederlands, dat erop uit gaan, reizen, neerstrijken op vreemde aarde.
Een heel gewoon huis, een oude boerderij tussen twee enorme schuren in, de laatste zin van de routebeschrijving. Tijdens deze middag komt het Nederlandse systeem van straten vinden in Nederland ter sprake, abacadabra voor onze nieuwe vrienden, maar lachend merk ik op dat er hier juist nauwelijks sprake is van straatnamen en als de straat of weg er één heeft ontbreken de huisnummers, zo waar volgens Alain en Valerie proest het uit. Zoek de verschillen? Op veel gebieden zijn die er niet en anders onoverbrugbaar groot. De hond komt ons kwispelend en blaffend begroeten, tis net zo'n lieverd als de onze. Een enorme grote broer bon homme de neige (sneeuwpop) wacht ons op. Twee sproeikoppen van gieters dienen als oren, een emmer als hoed, de ogen zandvormpjes en een neus van een oude verdroogde meubelvoet. Zijn onderlijf herbergt een heuse iglo met kinderwinterspeelgoed er omheen gedrapeerd, het huisje van zoontjelief. Aankloppen, een deurbel? Wat is dat? Een krap halletje, geen deuren naar de keuken of de slaapkamer, gewoon wollen dekens als gordijn, het werkt prima. We maken goed kennis, met een kort voorstelrondje. Ik leg de zakken boerenkool op tafel, de rookworst, een pan sojamelk staat op de cuisiniere (op hout, uiteraard). De tafel is uiteraard een lange lage tafel met twee lange zitbanken. De muren bevatten 2 koelkasten, 1 vriezer, kasten met voorraad voor de bio-boerderie, 1 koelkast hoog model zit stampens vol zaden, heel erg veel zaden. Ik geef haar een half zakje boerenkoolzaad dat ik over heb. De boerenkool bij ons in de moestuin is misschien net genoeg voor 1 2-persoonsmaaltje. De kool is meegebracht door H&T uit Nederland. Mede dankzij hen is deze dag een succes aan het worden, want ik voel direct aan Marc dat het een geslaagde verjaardag gaat worden. In eerste instantie denk ik terecht te zijn gekomen bij een heel oud boerenstel dat het op zijn zachtst gezegd wel heel erg arm heeft wat ons in luxe laat baden ondanks onze situatie.
Een beetje een hippie-huishouden geïnspireerd door Jan Steen, maar direct een gewoon vertrouwde gezellige ongedwongen sfeer waar alles mag en niets moet. Ik vraag om aardappels, bio uiteraard, hun voorraad is zo vroeg in de winter nog voldoende. Hun reiscamperbusje staat boven in het stadje, die krijgen ze toch niet door de sneeuw geploegd. Dus ze hebben geen auto en die 30 cm sneeuw is voldoende hen thuis te houden in drie kamers waarvan er 1 de woonkeuken is. Zoonlief is thuis en ik vraag of hij niet naar school moet. Dat hij pas drie jaar is, is me ontgaan, maar dan mogen ze hier al naar school. Maar pa en ma vinden het systeem veel te star en prestatiegericht, dus onderwijzen ze hem zelf onder begeleiding van het educatief systeem om vinger aan de pols te houden of hij niet achter loopt. Terwijl ik samen met Alain aardappels schil komen de gesprekken goed op gang. Soortgenoten, die heb je hier echt hard nodig en dit jonge gezin is weer een nieuw juweeltje dat ik vond in de Franse klei. De stamppot lukt erg goed en we smullen. We lachen veel, begrijpen elkaars humor, mannen vs de vrouwen en ook hun zoontje bezorgt ons een hoop plezier ondanks zijn aanleg tot het worden van een flinke dwingeland. Mams geeft direct toe, ze is erg toegeeflijk. Ik noem hem de kleine mens en ze knikt me toe, we hebben dezelfde principes en ideeën over het opvoeden van kinderen in deze wereld. De mannen vinden steun bij elkaar voor het omgaan met 'de vrouw' en de liefde en dat laat Valerie en mij weer genieten van het vrouw-zijn terwijl hun zoontje de tafel vrolijk opsiert met een schilderij a la een 3-jarige en de boel op stelten zet, want hij is een ook een (klein) mens, maar kan niet mee met de gesprekken en de humor. Slim is het jochie wel en Marc is er nog steeds van overtuigd dat het een meisje is, totdat hij na het poepen met open deur (toilet komt uit in de woonkeuken, jawel) met zijn broek naar benee de keuken in loopt en roept om maman. Een goede fles rode wijn van 4 jaar oud komt op tafel tijdens de boerenkool. De pan gaat bijna leeg en het ventje heeft een magisch bord, want alles dat groen is eet hij niet en de plakjes rookworst worden aangevuld door ons alle vier omdat hij dat zo lekker vindt, totdat hij plof zegt, het bordje nog steeds vol stamppot en een paar plakjes worst.
Ze leven drie volle maanden in die woonkeuken te midden van voorraden en materialen om alle producten van de boerderij om te zetten in een volle marktkraam om er juist in deze wat-de-boer-niet-kent-omgeving het hele jaar door op te moeten teren. Ze wonen goedkoop en gaan dus niet eens per maand naar de super, ze gaan helemaal niet naar de super en eten wat het land hen geeft. Dit jaar een fikse tegenvaller; geen appels, peren, coing en nauwelijks pruimen. Alain heeft wel een pruimentaart gebakken die stijf staat van de suiker, 'foutje' bekent hij, 'uitgeschoten'. Valerie blijft zeggen dat de korst te hard is en ik verbuig er een lepeltje op. (Lachen, natuurlijk, lol) Valerie zet er een kaarsje op, één en samen met haar zoontje steekt ze het aan en mag hij het later proberen uit te blazen. Na een minuut proberen en het bijna in de fik steken van zijn lange lokken, inmiddels ook bijna dreadlocks, helpen we stiekem, gelukt, applaus voor de uk. (Hij laat niemand aan zijn haar komen, wil niet onder de douche, mama mag het niet kammen en van zijn haar wassen is al helemaal geen sprake. Het levert een vrij mooi klein mensje op met een prachtig karakter!) Maar die krokante korst is erg lekker als compensatie van de mierzoete vulling. De tafel ziet er leuk uit met wijn, appelsap (bio uiteraard), flessen bronwater, een kinderbordje met boerenkool met worst, taart en glazen gevuld met koffie en wijn, speelgoed en weer... voorraden. Tijdens de koffie gaat er een kastdeur open en graaft Alain ergens achterin; een digestive... oh jee, l'eau de vie, zwaar alcoholisch goedje, njum, altijd goed, die eigen brouwsels. Dit keer 80% rum met citroen en mint, wauw..........
Zunig aan, want we moeten nog naar huis en ik zie de bui al hangen nu Marc echt nul aanstalten maakt om te vertrekken, de wegen een heuse sneeuwglijbaan en het vroege slapen gaan van de zon. Uiteraard komt het poezenvolk ter sprake. De hond en de wilde moederpoes leven buiten, die komen er niet in. De twee jonge katjes zijn van maart, maar nog steeds kleiner als onze Sooty die in juni geboren is. 'Wat maakt de katten in Nederland toch allemaal zo groot?' vraagt Alain. We pamperen katten in Nederland en muizen zijn bijna toegevoegd aan de lijst der bedreigde diersoorten. Wij pamperen onze katten niet. We laten ze ook niet aan hun lot over,maar ergens er tussenin, dat laat ze groter groeien dan de buiten-boerderij-katten hier die eens per dag wat droge brokjes krijgen in plaats van brokjes heel de dag door (alsof ze in de natuur een bakje vers geslachte muizen niet leeg krijgen door continue aanvoer) met en plus nog brok uit blik dat er voor de verzorgers lekkerder uitziet en nog beter ruikt dan hun eigen avondmaal. De katjes die hier haast in de vensterbank -buiten- wonen zien er heel gezond uit, niets mis mee, al lonken ze wel om naar binnen te mogen. Aaibaar zijn ze nauwelijks, zeker moederpoes niet, al loopt ze wel met je mee als je gaat wandelen, wat dit gezin iedere droge middag doet gedurende de rustperiode van de winter.
Ook 'moeten' we nog even naar die 4x4 garage eind van de middag, maar Marc maakt maar met moeite een einde aan zijn verjaarsfeest terwijl we de kleine een plezier doen een nieuw spel met hem te spelen. Hij is moe, heeft geen slaapje gedaan en begint ook voor zijn ouders vervelend te worden. De Vrije School zou wat voor hem zijn, maar net als Montessorie onderwijs kennen ze dat hier niet. Toch, uiteindelijk, met moeite trekken we onze schoenen aan. Marc zijn sportschoenen, hij had geen idee waar hij terecht ging komen en 300 meter wandelen om even van het uitzicht te genieten resulteerde in koude natte voeten. Om dan weer plaats te nemen op de smalle houten bank in de keuken is een weldaad. Het leven kan zo eenvoudig zijn. Het inspireert me, kan nog eenvoudiger, nog warmer met minder hout. Maar hun basis is de onze niet en daar zit hem het verschil in. We vertrekken en laten hen achter voor de lange winter. In een woonkeuken met hoog Jan Steen gehalte. Van de lente, dan weet ik zeker dat we broodbakhulp hebben. Daar gaan we dan een heus feest van maken, gegarandeerd.
Een laatste cadeau voor Marc op weg naar huis; de zonsondergang die we zo missen en hij nog het meest, want hij verlaat het terrein niet vaak. Thuis ligt de gevlochten sjaal van het sneeuwpopje dat gisteren het ijs brak op een stoel binnen. Het popje heeft zijn taak volbracht ook zonder vermelding in het Guiness book of records. Een super verjaardag. Een fantastische maaltijd in drie gangen -de hapjes als aperatief met sap waren wat vet maar smaakvol-. Een nieuwe vriendschap met soortgenoten rijker, vreemdelingen met de neuzen dezelfde kant op. Begrepen wederzijdse humor, mede doordat ze Nederland goed kennen voor Franse begrippen. Inspiratie en hoe het ook kan; leven. Deze meid is blij, Marc maakt het laat met een afzakkertje en zie ik voor het eerst sinds wat weken weer tevreden naar bed gaan.
Het feit dat ik niet over op reageer, wil niet zeggen dat ik niks lees. Ik zit echt zo te genieten van je verhalen! xxx
BeantwoordenVerwijderenWeet ik lief, je bent 1 van de velen :-) Blijf genieten en bij jezelf. (---> wel of niet reageren)
Verwijderen