Nog een weekje en dan is het kerstmis. Op FB (facebook) word ik 'doodgegooid' met hoe ik lief en aardig ik kan zijn voor; familie, vrienden, arme kindjes in Afrika, slachtoffers van terrorisme en armoede, aangespoelde walvissen. Aangemoedigd te 'geven' aan diezelfde arme kindertjes op een ander continent, te geven om 'de ander', vooral inkopen te doen in een bepaalde winkel, te denken aan de slachtoffers van verknipte geesten en zo al niet meer. Alleen voor Kerst, niet erna, want dan zijn 'we' bezig met het jaar afronden en opnieuw beginnen, met onszelf en het eten van oesters, oliebollen en andere ritueel-afhankelijke zaken die de maag even vullen, moeten we denken aan goede voornemens, wat we anders gaan doen volgend jaar. Alsof de rest van het jaar er niet toe doet en het nu ook niet.
Ik krijg een prachtig gedicht van Ivo de Wijs in een email dat me werkelijk ontroerd, het laat me in 1 seconde terug kijken naar afgelopen jaar. Een dag erna krijg ik een mail door gestuurd van Marc met wat er 'aan de hand is' in de kosmos, met de aarde, de mensheid (De galactische uitlijning). In beide wijze woorden , de één een gedicht, de ander een interpretatie van (wetenschappelijke) feiten. Beide volledig in één lijn met hoe ik erover denk. Ook in één lijn met mijn verandering van afgelopen jaar die me net zo goed dwars zit, als dat deze me als een 2e huid past. Een schat aan inzichten of juist maar één enkel inzicht, die cirkel, concentrisch, geen begin en geen einde, afronden, stuk maken, weggooien, dood, geboorte, groei, leven, aftakeling, herfst en na de winter weer het nieuwe leven.
Ik laat me liever leven door het leven zelf, dan dat ik het leven naar mijn hand probeer te zetten. Ik houd niet graag vast aan dingen die dan misschien niet zo comfortable (<-- ik verFrans, het gebeurt me steeds vaker) meer zijn, maar in ieder geval bekend. Eén voorbeeld dan maar; Mijn hele leven ben ik attent geweest voor de ander. Hoe het met de ander ging, een ander zijn verhaal, dat een ander zijn schone was eerder in de kast ligt dan de mijne, dat ik kookte wat een ander graag eet, eerst vragen naar de ander en vooral begrip tonen voor de ander, respect hebben voor de ander. Allemaal niets mis mee als je dit vanuit zelf-respect kan doen, ook naar jezelf luistert en je eigen behoefte in de gaten blijft houden. Ik niet, nee, eerst de ander en ik mag er zelf wel bij in schieten, want 'word ik er een slechter mens van, van het mezelf 'vergeten'? Nee toch?
Fout, op lange termijn blijkbaar wel. Ongewild en ongekunsteld, niet geforceerd of door een coach of therapeut ingefluisterd besefte ik me begin deze maand, na het vergeten van de zoveelste verjaardag waar ik voorheen altijd ruim op tijd erg in had, dat ik voor mezelf een betere vriendin ben dan ooit. Dat ik eerst aan mezelf denk en doe en laat wat goed is voor me. Tijdens een gesprek met een vriend beken ik eerlijk dat ik niet meer zo attent ben, niet meer zo voorkomend, me niet meer om alles verontschuldig en al helemaal geen verantwoording afleg, spontaan, alsof ik me zou moeten verdedigen voor wie ik ben. Ik krijg van die vriend een dik compliment, hij vindt het gewoon 'goed' en een vooruitgang. Het is voor partner-lief vaak even slikken, die is niet anders gewend dan dat ik eerst voor hem ga en dan pas aan mezelf denk, dat is nu omgedraaid. Door mezelf op het eerste plan te zetten in mijn enige leven -ik ben geen kat of een of andere speciale entiteit, gewoon een mens- begin ik te zien dat andere mensen er ook voor mij zijn, op hun moment, op hun manier. Er is me een berg aan goede dingen overkomen sinds die vage grote ommekeer waar ik de vinger niet op kan leggen, die ik niet kan sturen of bevechten. Een groot aantal nieuwe vrienden die er in nood echt voor me zijn, ik kreeg 'nieuwe ogen' om het zo maar even uit te drukken.
Ik krijg een prachtig gedicht van Ivo de Wijs in een email dat me werkelijk ontroerd, het laat me in 1 seconde terug kijken naar afgelopen jaar. Een dag erna krijg ik een mail door gestuurd van Marc met wat er 'aan de hand is' in de kosmos, met de aarde, de mensheid (De galactische uitlijning). In beide wijze woorden , de één een gedicht, de ander een interpretatie van (wetenschappelijke) feiten. Beide volledig in één lijn met hoe ik erover denk. Ook in één lijn met mijn verandering van afgelopen jaar die me net zo goed dwars zit, als dat deze me als een 2e huid past. Een schat aan inzichten of juist maar één enkel inzicht, die cirkel, concentrisch, geen begin en geen einde, afronden, stuk maken, weggooien, dood, geboorte, groei, leven, aftakeling, herfst en na de winter weer het nieuwe leven.
Ik laat me liever leven door het leven zelf, dan dat ik het leven naar mijn hand probeer te zetten. Ik houd niet graag vast aan dingen die dan misschien niet zo comfortable (<-- ik verFrans, het gebeurt me steeds vaker) meer zijn, maar in ieder geval bekend. Eén voorbeeld dan maar; Mijn hele leven ben ik attent geweest voor de ander. Hoe het met de ander ging, een ander zijn verhaal, dat een ander zijn schone was eerder in de kast ligt dan de mijne, dat ik kookte wat een ander graag eet, eerst vragen naar de ander en vooral begrip tonen voor de ander, respect hebben voor de ander. Allemaal niets mis mee als je dit vanuit zelf-respect kan doen, ook naar jezelf luistert en je eigen behoefte in de gaten blijft houden. Ik niet, nee, eerst de ander en ik mag er zelf wel bij in schieten, want 'word ik er een slechter mens van, van het mezelf 'vergeten'? Nee toch?
Fout, op lange termijn blijkbaar wel. Ongewild en ongekunsteld, niet geforceerd of door een coach of therapeut ingefluisterd besefte ik me begin deze maand, na het vergeten van de zoveelste verjaardag waar ik voorheen altijd ruim op tijd erg in had, dat ik voor mezelf een betere vriendin ben dan ooit. Dat ik eerst aan mezelf denk en doe en laat wat goed is voor me. Tijdens een gesprek met een vriend beken ik eerlijk dat ik niet meer zo attent ben, niet meer zo voorkomend, me niet meer om alles verontschuldig en al helemaal geen verantwoording afleg, spontaan, alsof ik me zou moeten verdedigen voor wie ik ben. Ik krijg van die vriend een dik compliment, hij vindt het gewoon 'goed' en een vooruitgang. Het is voor partner-lief vaak even slikken, die is niet anders gewend dan dat ik eerst voor hem ga en dan pas aan mezelf denk, dat is nu omgedraaid. Door mezelf op het eerste plan te zetten in mijn enige leven -ik ben geen kat of een of andere speciale entiteit, gewoon een mens- begin ik te zien dat andere mensen er ook voor mij zijn, op hun moment, op hun manier. Er is me een berg aan goede dingen overkomen sinds die vage grote ommekeer waar ik de vinger niet op kan leggen, die ik niet kan sturen of bevechten. Een groot aantal nieuwe vrienden die er in nood echt voor me zijn, ik kreeg 'nieuwe ogen' om het zo maar even uit te drukken.
Met dat nieuw paar ogen kijk ik ook opeens anders tegen de feestdagen aan. De essentie mag ik behouden; feest van nieuw leven, licht in donkere tijden die terechte hoop geeft dat die cirkel van leven en dood toch weer leven gaat geven, dat oneindige dat ons laat weten dat geen dag hetzelfde is, geen jaar hetzelfde brengt, dat we groeien, opnieuw mogen beginnen, elke dag, dat we afscheid moeten nemen van de dingen die op zijn, niet goed of sterven. Dat iedere nieuwe dag er is om opnieuw tot inzichten te komen. De viering van dit gegeven, eens per jaar, kerstmis en oud & nieuw is collectief en mondiaal. En iedereen doet dat op eigen wijze. Ik bij een nog vreemde familie in het buitenland. Marc in stilte in een mistig donker geheimzinnig bos met een hoge verscheidenheid aan verborgen leven. Velen met afschuw omdat ze van het overdadige en overdrevene het nut niet in zien of er niet in mee willen, en terecht.
Leven en laten leven, het hele leven door, altijd en overal, het past me.
Leven en laten leven, het hele leven door, altijd en overal, het past me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten