inchecken

Tijdens zo'n grauwe natte zondagmorgen is het echt tijd om online in te checken. Nu is het bij de meeste goedkope vliegmaatschappijen hetzelfde liedje; lezen, lezen, kijken en niks aanvinken na het boeken zelf, want je hebt al betaald en achter al die extra mogelijkheden staat het symbool van onze zo geliefde Euro. Ja, ik heb mezelf 'verwend' met een extra stuk bagage van 15 kilo, een annuleringsverzekering en speedboarding (als eerste dat vliegtuig in, boek uit de handbagage, zelfde kleine koffer in het luik boven mijn hoofd, zitten en lezen om het sardientjes-gevoel volledig te negeren). Maar dat online inchecken, daar moet ik de tijd voor nemen, want er staan ook vinkjes tussen die wel moeten en ik moet graven naar mijn paspoort. Iedere pagina van het traject 'inchecken' ziet er belangrijk uit, alsof het moet. Het kost me een uur, misschien omdat ik het niet al te vaak doe en dat wil ik graag zo houden. Ik kijk allerminst uit naar het paranoia gedoe op de luchthavens, alsof er in iedere passagier een fundamentalistische terrorist schuil gaat, we de piloot en stewardessen met een blikje fris of nagelvijltje met de dood gaan bedreigen of erger. Alsof we helemaal niet op vakantie gaan om familie en vrienden te bezoeken voor de feestdagen. Nee, opblazen dat vliegtuig, veel gemakkelijker dan een klas met kindjes doodschieten, een lijnscheidsrechter doodslaan, raketten afvuren om buiten je eigen landsgrenzen de boel eens goed wakker te schudden ondanks de consequenties van wederom onschuldige slachtoffers. Duizend bommen en granaten, binnenkort sta ik daar dan als een schaap in de rij met de schoenen in een bakje, mijn broek ophoudend met een vrije hand, want de riem moet die schoenen vergezellen, en zicht op mijn mede-sardienes die hetzelfde lot moeten ondergaan. Mijn weerzin is heel erg groot. En ik begrijp het allemaal wel hoor, het is de strijd tegen de angst die we per definitie verliezen, want als die drugsdealers en terroristen iets willen doen, doen ze het toch wel, niet rechtsom dan wel linksom. Een sardiene is een vis, die horen vrij te zwemmen en niet in een blikje met notabene vleugels. Maar goed, ik ga de idioterie van de 'gewone' wereld weer eens in. Het zal me wèl een berg aan inspiratie opleveren. Nog een week de tijd om me voor te bereiden. Dat houdt in; uitslapen, elke dag, spullen klaarleggen met de weegschaal erbij, mijn huis vast gezellig maken voor mijn thuiskomst volgend jaar en zo weinig mogelijk eten, want dat gaat ruimschoots gecompenseerd worden tijdens de feestdagen.