de éénentwintigste

Bijna alle bloggers die ik volg waren me al voor. In alle media wordt de spanning opgevoerd. Google maar eens '21 12 2012' en u krijgt 7 miljard 570 miljoen zoekresultaten! We hebben het hier niet over een verkiezing van de nieuwe president van de States. Nee, over 21 december 2012.

Ik woon een paar uur rijden van het enige plaatsje ter wereld (zegt men) dat de dans van het armageddon zal ontspringen en ik? Ik blijf niet achter en toch ook weer wel. Of de zonnestorm nu wel of niet plaats zal vinden. Of de elektriciteit daardoor nu wel of niet wereldwijd uit zal gaan en de auto's stoppen met rijden. Of de Zuidpool opeens de evenaar zal worden of Frankrijk opeens noordpool gebied is. De verandering in mij van afgelopen jaar bevestigt de som der delen van al die Maya-kalender-deskundigen. Bevestigt de waarzeggers, de zieners visies, de uitspraken van de New-Agers. Dit hele jaar bevestigt mij dat er iets heel bijzonders is met 2012, dat er een omwenteling is, een openbaring, een nieuw begin na een einde dat eeuwen, zo niet millennia nodig had. Ik zal echt de enige niet zijn, zo bijzonder ben ik niet. Wel had en heb ik de tijd om me bewust te zijn van alles dat beweegt. Wat er allemaal is gebeurd afgelopen jaar staat in verband met alles dat in mij gebeurde. Van financiële crisis die zijn hoogtepunt lijkt te naderen, van occupy tot natuurrampen, van liefde op kleine achtertuinschaal tot kosmische verbondenheid met de kern van de aarde. Mijn puzzel is compleet. Het is me helemaal duidelijk. De 'waarom's', de 'hoe-kan-dat-nou's', de mensen die wegvielen, de mensen die in mijn leven erbij kwamen of enkel vluchtig verschenen, de boeken die ik las, de films die ik zag, de gesprekken die ik heb met mensen, vrienden, familieleden, wat de ander doet en laat, waar ik mezelf breng en dingen die me overkwamen. Van tranen tot pijn in mijn buik van de lach. Van eindeloze nachten die ik niet slapend kon benutten, van een overdosis aan fysieke energie tot lamlendigheid aan toe, van mijn zwart-wit zijn, acceptatie om wat is. Niets lijkt wat het is en toch is alles zoals het is. 

Die datum, 21 december 2012, is natuurlijk buiten proportioneel opgeblazen. De kern eruit vissen kan niet, want de mens kan nog steeds geen tijdreizen maken of zeker weten wat morgen brengt. Ik wel, morgen is toch morgen? De aarde wordt niet opeens plat of zo. Ook niet als je de 22ste opstaat, blij bent dat de wereld niet vergaan is en uit het slaapkamerraam kijkt om te concluderen dat... nee, de aarde is nog steeds rond! Hoezee.

Ik kan mezelf niet anders omschrijven als drastisch getransformeerd. Terwijl ik er nog hetzelfde uitzie, ik niet net boven een oranje organzakussentje zweef, ik geen 20 kilo verloor of aankwam en me ook niet bekeerd heb tot een geloof anders dan het geloven in mezelf. Het begon de 2e week van januari. Uiteraard, een gebeurtenis, een passant in mijn leven. Een half etmaal, toevallig (tuurlijk). Ik heb er niets aan opgehangen en zag het verband niet. Hoeft niet, het jaar was net begonnen. De week erop weer een gebeurtenis, weer een puzzelstukje dat op z'n plek viel, weer een bevestiging van iets ouds. Wel een impact, op het eerste gezicht onschuldig en weer een bevestiging dat ik toch goed zat zoveel jaar geleden. Met mezelf goed zat, het zag zoals het is. Daarna een bericht dat ik op 1 maart ontving van een wild vreemde. Die impact was heftig en duurde lang. Is afgezwakt, maar de kern van de impact, het waarom is, zo klaar als een klontje. April, er komt er nog één bij, deze is subtiel te noemen met de ware openbaring in juni. U kunt terug gaan bladeren naar juni, maar u zult er niets over kunnen vinden of het verband niet kunnen leggen. Ik bescherm u een beetje door enige zelf gekozen censuur te handhaven. In juni gebeurde teveel, maar de stilte die volgde afgelopen zomer, de stilte vanuit de motoren van de input, gaf me alles dat ik nodig had rustig door te puzzelen. 

Ik moet bekennen dat ik niet zelf aan het puzzelen geslagen ben. Dat doet de tijd voor me, uit dank dat ik wil zien, wil horen, wil luisteren, wil voelen en ervaren, wil proeven. Mijn hoofd op het hakblok leg met het vertrouwen dat die bijl in de schuur blijft staan. Ik heb er niets, maar dan ook echt niets voor hoeven doen om te krijgen wat ik nodig heb om 21 december 2012 in het juiste subjectieve persoonlijke perspectief te zien. Zalig de armen van geest? Misschien wel ja. Maar iedereen kan de apocalyps buiten zichzelf denken te gaan zien of te ervaren, maar neem van deze meid aan; die zit waarschijnlijk in ieder mens zelf. Wil het en het zal gebeuren ook, of je het nu positief of negatief benaderd.

Deze speelse ezel, die zich inderdaad vier keer aan dezelfde steen stoot, laat zich leven door het leven en gaat mee met de stroom. Met alle zintuigen open en alert, zonder het onvermijdelijke proberen te ontlopen.

Er is me één facet van die grote verandering in mij opgevallen; Ik spendeer veel meer tijd aan mezelf in plaats van aan anderen. Daardoor ben ik minder attent. Ik vergeet verjaardagen. Ik heb het vaker over mezelf en geef een eerlijker antwoord als men naar mij vraagt. Vroeger nam ik niet zoveel ruimte in beslag. Ik merk dat ik op een goede manier egoïstischer ben. Ik neem de ruimte die ik nodig heb. De tijd die ik nodig heb. 

En ja, toegegeven; hier zit een boek in! Juist na 2012, want ik moet nog beginnen. Het jaar is ook nog niet om en ik ben niet eens thuis of in Nederland tijdens de jaarwisseling. Ik zit in Londen, heb ervoor gespaard, voor de ticket. Ik ga John een tegenbezoek brengen die hier afgelopen zomer was en me goed heeft leren kennen. Hij heeft me uitgenodigd, zijn vrouw en kinderen zijn nieuwsgierig en zo kan ik Anna en haar man ook zien. Er staat dus nog meer te gebeuren tot die tijd, want iedere dag leer ik weer, zie ik, voel en ervaar ik, maak ik dingen mee, hoe klein ook; input en inspiratie.

En u, lieve lezer? Iets nieuws onder de zon afgelopen jaar, drie weken voor het einde van de wereld? Of de mensheid? Of de openbaring, apocalyps, armageddon?