Het weer is er ook naar, om te moe te zijn de wat extreme omstandigheden te kunnen bevatten en ermee om te gaan op een sterke manier. We hebben het gewoon zwaar en werken toe naar de paar dagen die hij er tussenuit gaat vanaf volgende week maandag om bij vliegveld Carcassonne de Blauwe in te ruilen voor de Rode die ik daarheen zal rijden om een tegenbezoek aan John en zijn familie te brengen, de kerst spendeer ik buiten de deur in een buitenwijk van Londen waar ze me in de watten gaan leggen. Ook mijn vrienden weten dat ik wat stuk zit. Ik geef toe dat dit wat zacht is uitgedrukt en Lief het ook extra zwaar maak.
Vannacht sliep ik slecht, dat blijkt uit de vlekken voor mijn ogen, gebrek aan eetlust en spierpijn na een wandeling naar de hoofdweg, Marc wilde die vergeten brievenbus checken, want hij verwacht al wat dagen een pakketje uit Nederland. De koeriers die los van La Poste werken gaan zo'n bospad niet op met hun vrachtwagentjes, want sneeuw betekent veel ingesneeuwde huizen en het risico is hen te groot.
Vanochtend toch maar ons ding gedaan om Sooty op tijd naar de dierenarts te brengen voor haar sterilisatie. Ze is nogal pinnig op brokjes, stukje zwoerd en eigenwijze ondeugende acties als toch stiekem het aanrecht verkennen of op tafel slapen. Dit poesje dus nuchter houden is een hele toer en de 4 katers zijn alles behalve gecharmeerd van het mee moeten 'lijden' door die lege maag. Het laatste dierenartsenbezoek en het omver schoppen van de hiërarchie in de kattenbende, even doorzetten. Het is smerig weer buiten, vies nat, waterkoud zeggen wij Nederlanders dan, maar dooit dus lijkt het minder erg als echt natte vrieskou met sneeuw. Mijn kop staat 0 naar de wekelijkse markt met mensen die altijd dwars door je heen kijken. Maar Arlette geeft me gelijk een knuffel en haalt de woorden uit mijn mond. Nu heb ik niet zoveel met deze vrouw, maar als er wat is weet ik dat ik ook daar aan kan kloppen. JP houdt me staande en zegt dat ze er weer niet zijn, want Nadine's zoon is jarig en de familie gaat uit eten. Ik doe een grondig schietgebed dat ze me niet mee vragen, dat Nadine me in haar atelier met koffie op de bank duwt en de sleutel geeft om op tijd naar de oude mevrouw Ravelac te gaan om schoon te maken, dat zij op een schopstoel zitten tijdens hun etentje in de Auberge. De eigenaren zijn natuurlijk vrienden en Nadine is druk doende om de antieke grote vogelkooi van de eigenaresse voor Kerst op te knappen. Het is een bijzonder project, een teer ding en ik zie bijna elke week de vooruitgang. Jammer dat er geen echte vogeltjes in gaan, maar ergens is dit stukje antiek echt voor de mensen en die vogels horen buiten.
Ik bel aan en loop door, ben Nadine op de markt mis gelopen en vraag JP of ik binnen op haar kan wachten. Een ex-kandidaat voor de functie als Conseil Generale is een soort van VIP-vriend van meneer de dokter oftewel JP, net zo hoog of nog hoger op de lokale piramide, noemt me altijd 'la petite Hollandaise' begroet me in de donkere hal van het grote huis met rechts van de vestibule het oude atelier van mijn vriendin. Ze knapt er nog wel antieke meubels op voor familie en vrienden, maar verder is ze aan het vutten. Ik wacht, nog geen minuut of ze is al thuis en troont me mee naar de keuken alsof twee paar ogen van de VIP en JP haar achter mijn rug om gewaarschuwd hebben hoe mijn pet staat. Dat door je heen kijken is soms gewoon strontvervelend, maar vandaag ben ik te moe om een gezicht op te zetten, koffie en even haar verhaal aanhoren, want ze blijft zware dingen meemaken, ons-kent-ons?
Dus wordt ik op die bank in haar atelier geduwd, ze troost, we drinken koffie en verhaalt over een paar van haar ervaringen die betrekking hebben op mijn state of being. Ik zit en kijk, doe mijn ogen een half uurtje dicht en zet nog een mok koffie in het donkere stille huis. Nadine heeft Jazz-radio opgezet en ik draai het zachter, vreemde setting, somber en toch vol creativiteit. Mijn camera had ik meegebracht in de hoop meneer en mevrouw Ravelac op het bankje in de schouw te treffen, misschien vinden ze het goed dat ik van dit levende antieke plaatje een foto maak. Maar het atelier van Nadine 'gaat eraan'. (De fotoserie is hier te bekijken.)
Net voor ik de buitendeur op slot kan draaien komt de familie in de auto de straat in rijden, dus krijg ik nog een knuffel voor ik naar de auto loop om te gaan poetsen. Dat was dit keer 'ff het hele huis, mijn hoofd staat er toch niet naar, doe mijn ding en kan onderwijl een beetje proberen tot een bepaald inzicht te komen wat ik door vermoeidheid blijk te missen, die inkeer. De dag was sterk geconcentreerd in het even over de markt en het atelier in 'het huis met het eenvoudige hart', de rest is als een waas aan me voorbij gegaan. Morgen weer een dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten