De mythe ontrafeld

Uitzonderingen die de regel bevestigen daargelaten; wonen en leven in Frankrijk gaat niet over rozen, net zo min als leven in Nederland. 

Onderstaande foto is bijeen geveegd stof, zand, haren, glaswol, kippenveren, kooltjes, steentjes en een enkele dode vlieg en ik heb gisteren gestofzuigd!

Klussen, met enkel oude materialen. Inkorten, plamuren, verven, oh nee, nog eens plamuren, het droogde toch wel ver in. Scheef inkorten want niks is recht in die zo leuke oude Franse huisjes. Sh*t, te scheef, maar het was de laatste plaat spaan. In de ene ruimte is het snikheet en achter de deur vries je aan de vloerplanken vast en is je dagcreme bevroren. (het slaapt wel lekker in een frisse koude kamer.) Aan de knop van een thermostaat draaien kan niet, even naar de schuur om daar een ketting te verplaatsen of op tijd naar het lint kijken; hangt het stil? Dan is de kachel uit. 

We werken, heel hard. En deze dans ontspringen alleen de mensen die hun hele leven gewerkt hebben en al hun centen naar hun vakantiehuisje in Frankrijk zagen gaan om daar nu van te kunnen genieten, en terecht. Maar mijn generatie? Ik voel me een vluchteling. Voor het compacte Nederland waar ik ziek van werd en met mij wat 15, 16 jarigen die een lijnscheidsrechter zo molesteren dat hij het leven liet. Dat zieke Nederland is net zo erg als druk bevolkt gebied in Frankrijk, denk ik. Te weinig recht van spreken natuurlijk. Maar toch, ik werk hard maar heel anders als in Nederland. Er gaat hier geen tijd verloren aan; in de file staan, nieuws kijken dat geen nieuws is, dagelijks heen en weer naar de super en natuurlijk de verkeerde kassa kiezen, lullen over elkaar, de slappe angsthazen meeloop politiek, enzovoorts.

Tis opstaan, water opzetten voor koffie, vuur maken in de schouw en zo wijs zijn geweest de kruiwagen de avond ervoor al gevuld te hebben, stekkers in de stopcontacten (het kantoor open doen), naar buiten om de luiken te openen, Castel eten en de kippen eruit laten, koffie maken, schrijven, ontwerpen, klussen, huishouden, klantenservice, buiten werken, eten koken/afwassen en dit riedeltje weer van achter naar voor op de koffie na om daarna te gaan slapen. 

De katten lijken soms meer sjoege van het leven te hebben, maar ja, die krijgen ook brok wat ze altijd vakantie geeft. Sooty heeft een goed instinct trouwens. Die vangt haar eigen muizen. Nou ja, muizen. Babymuizen, jonge kleine Sooty-muisjes waar haar naam op staat, knappe meid met blauw glanzende vacht. Die speelt nooit, of ze oefent met vechten, of ze slaapt of ze eet en regen? Niks geen probleem mee. Merlin is nog steeds een dombo zonder grote flaporen. DQ een te menselijke non-chat, Cros is ook een aparte en Joppie is een oude van dagen, die ligt en slaapt bij de beste warmtebron en wil schoot.

Ik ga maar eens verder met mijn werk en kijk ondertussen uit naar morgen; markt, hapje bij vrienden tussen de middag, Merlin laten castreren, hopelijk de dierenarts in de popjes van de ogen zien en twee uur mevrouw Ravelac me in de wangetjes laten knijpen in een sauna-huis; een dagje op vakantie op het Franse platteland :-)

De mythe van het leven en wonen in Frankrijk is zo wel ontrafeld.