proletarisch shoppen

zonnen in het najaar

Het begon na het verlies van het eerste stuks pluimvee in 2010. Lelijke standaard scharminkels, Haan #1 bleek ook een looser, omdat hij na 5 weken bij ons en zijn hennen dood van z'n stok viel.
De vraag viel vaak. Moeten we niet een ren maken? Maar dan geen gescharrel op het erf meer en de haan op het dak, een keertje door de schrik. En waar dan? Bij de stal? Geen zicht op de kipjes, te ver van huis en schuur af. Plekje op de helling bij het ezelhek dan? Moeten we moeilijk gaan doen met beton en gaas en stammen en nog meer gaas en legbakken en bodemgedoe -met schoonmaken-. Ook geen optie. 

Het bestaande kippenhok is ouder als 100 jaar en heeft eind vorige eeuw dienst gedaan als zwembad-pompen-hok. Die rommel hebben we eruit gesloopt en Lief richtte het in als kippenhok, met legbakken en een luikje naar de loopplank naar het vrije buiten en gevaarlijke bos. 

Het was gezellig, al die jaren met loslopend pluimvee. Maar ook waren de verliezen te talrijk, te frequent, veel verschillende vijanden en die door gefokte kippen broeden niet meer.

met Oma Kaalnek gaat het uitstekend

hier nog vrij bewaakt door katten

muurtje opmetselen voor het deurtje van de ren

bomen worden gespaard

apart plaatje, bad was gestookt om de stenen op te warmen

Via de weg aan de overkant, die er alleen maar ligt voor EDF-verkeer tussen generatoren en centrale, kun je weer oversteken om via de andere kant thuis te komen. Van die twee bruggen een eind uit elkaar zijn we soms afhankelijk, omrijden praktischer. Zo kom je over de slingerweg stijl omhoog langs de ingang van de centrale, het hele dorp dat destijds voor de arbeiders en kader zijn gebouwd, kapel inclusief. Nu een beetje een spookdorp met heel aparte huizen tegen de helling aan geplakt onder de hoogspanningsmasten die de kabels geleiden als zwierige koorden maat XXL. Dat snort zo eng bij vochtig drukkend weer, die trillingen prikkelen zelfs m'n botten. Langs die weg lag ook een tennisbaan met een goed stevig ballenhek eromheen.
Al lang in onbruik geraakt, de centrale draait al lang, dorp leeg, kapel een urbex-locatie, dus die tennisbaan hoeft ook niet meer.
Het gaas van de kopse kant, de toegang, lag al die jaren opgerold in het gras gegroeid aan de zijkant. Al jaren denken we aan een ren, wat waar hoe dan? Maar die rol is 5 meter lang en loodzwaar. Niemand schijnt die rol op te willen ruimen. Niemand heeft het oude spul nodig... Al die jaren wat bezwaren. Het is proletarisch shoppen. We hadden geen aanhanger voor zo'n last. De auto had kuren. Boven de verwaarloosde en begroeide tennisbaan, op de rotswand, staat een permanent bewoond huis met uitstekend balkon en een waakse hond. We hebben vorig jaar van een Brit dan wel een aanhanger gekocht, maar de elektra is ook op z'n Brits. Ondanks dat de Defender ook van Britse komaf is, werkt er geen enkel lampje correct.

deurtje van gaas, geniaal en makkelijk

voor een lange tijd, de eeuwigheid

Het moet sowieso overdag, dat gaas ophalen.
Een mistige winterse zondagochtend vroeg leek ons een prima moment. We gokken erop dat die hond binnen slaapt en dat die balkondeur dicht is. En die mist die bij ons pas rond het middaguur optrekt als de zon vroeg begint zijn best te doen, dan zijn we niet te zien vanaf dat balkon.
Met planken, kettingen, slings en meer vastzet- en sjortuig wagen we het erop; dat gaas halen, de berm bevrijden van oud ijzer. Voor de kipjes en inmiddels Haan #9, de kuikentjes en de rust voor ons, Castel en de moestuin. De ezels missen het gescharrel wel, ze vragen veel hinderlijke vliegen voor hun hoeven weg.
We rijden dan aan de overkant van de gorges waar we in wonen. Kennen de weg goed. De wollige mist heeft wat gaten, dat licht belooft een hele mooie dag, maar weinig goeds om dat gaas te stelen, ongezien, ongehoord.
En reken maar dat iedereen onze auto kent.
We hebben goed pech. Bij de tennisbaan aangekomen is er geen mist, de deur op het balkon staat open en de hond ligt al te doezelen in de zon. Slaat aan natuurlijk. Wij doen droog ons ding. Het is erg moeilijk de rol op de aanhanger te krijgen zonder dat het einde van die slurf niet op de weg kan veren. Op hoop van zegen rijden we een half uur later naar huis. Geen spreekwoordelijke haan heeft er tot dusver om gekraaid.

de ren is al het terrein tussen de gebouwen
 tot aan bovenaan de helling

De ren was snel een feit. Deze rust kennen we niet. Nu ze minder terrein en dus te eten hebben, hebben wij er een klusje bij; onkruid en gras plukken voor het spul. We hebben nu 6 kuikens, 5 kippen en nog steeds Haan #9. Maar Castel hoeft niet heel de dag met dat pluimvee bezig te zijn, ze werd er ook nerveus van. Wij hoeven ze niet heel de dag door uit de moestuin te jagen. Ze vallen niet meer ten prooi aan jagers en niet meer van de leg door ongeregeldheden op het terrein.



Wel een gevalletje collateral damage; Achter en boven de schuur is ook nog kippenren. Ze buiten hun beperkte vrijheid wel uit en graven de boel behoorlijk af. Dit resulteert in een volle watergoot achter de schuur. Die goot is met hangen en wurgen gemaakt. Emmers betonmix, betonijzer dat de boel stevig moet houden tussen een dak van deels lauze stenen en golfplaten met een scherpe onderrand. Alles met de hand omhoog gesjouwd, aangesmeerd en 2 keer per jaar is de eer aan mij om die goot schoon te maken c.q. uit te graven. Je kunt er nauwelijks lopen, het is meer klimmen met de goot een meter onder het horizontale lijf dat zich met gymnastische foefjes moet bewegen. Nu met het gravende pluimvee moet de goot wekelijks schoon gemaakt worden. Kost me minimaal een uur en het naar boven sjouwen van 8 volle boodschappentassen met grond, stenen, takken en eikeltjes is geen sinecure, er is geen paadje waar een mens normaal op kan lopen, net zo min een trap, lift of anderszins een praktische oplossing tegen het afkalven van de helling.  Marc improviseert wat oud schapengaas, dat blijkt wel iets te werken.


Naast graniet is veel hier schiste gesteente. Door natuurlijke erosie breekt het gelaagd af en is geschikt als bouwsteen voor gebouwen en ideaal voor terrassen, muren en trappen. Zo hebben we al heel wat stenen geraapt op dumpplekken van afgravingen.
Ze zijn nu bezig een verkeerssituatie te verbeteren. Maar dan moet je hier een stuk berg afgraven en komt er schiste vrij. Dat wordt afgevoerd en ergens gedumpt. Onze enige route naar boven, het dorp, de markt, werk en vrienden. Ze kennen de auto's, ons zijdelings en genoeg voor een vriendelijke groet met de hand naar de figuurlijke pet. De eerste dumpplek bleek ook al snel gevonden te zijn door vele anderen. Ook de werkplek wordt buiten werktijden om verder opgeruimd. De mooiste platte nog te tillen stenen zijn einde van de middag al weg, dat moet je tijdens midi doen. Ik kook dus iets later, Lief doet zijn ritjes. Ook ik snaai mee.
De eerste dumpplek is eigenlijk vol, de mooiste stenen eruit. Achterin nog mooie, maar daar kun je niet doorheen. Je breekt je enkels of je nek, inclusief steen. Een keer vragen en Marc krijgt te horen waar en wanneer de tweede dumpplek open is. De ritjes gaan dus onverminderd door. Het is wel een stuk verderop, denk aan 15 km. Ook proletarisch shoppen, altijd en voor iedereen geldt; op eigen risico.

Nu nog die berg stenen naar onder in de moestuin sjouwen. Voor een trap en terras bij de broodoven en een muur onder de nieuwe kas (<-- onder constructie).