Feest!

de 12 jaar oude Tofee

Terwijl we ons komende week ontfermen over Tofee genieten we van wat dagen zonneschijn met uit de wind over de 20 graden. We zijn haar wandelend gaan halen in het kasteeldorpje met als dank een etentje vooraf. De enorme witte haricots hebben een nachtje in de bouillon met wat groenten liggen sudderen in de broodoven na het bakken van wat broden. De agnaux ribstukjes zijn zacht en botergaar, het brood overheerlijk. Dit in een poppenhuisje totdat het grote huis volledig gerenoveerd is volgens de meest moderne bio-snufjes en geavanceerde technieken. Het dorp moet deze vreemdelingen niet, zo nodig. Het stel zijn Franse vreemdelingen die het biologisch verantwoord en bewust leven tot levenstaak verheven hebben en alles volgens de boekjes doen. Het waterzuiveringssysteem achter het huis reeds ingeplant met nog kleine planten. De erop aangesloten vijver met een tweede lading goudvisjes. De eerste partij van felgekleurde diertjes is ter ziele gegaan door de zomerzon die heel de dag vrij spel heeft op het wateroppervlak. Foutje. Een alleraardigst droog toilet met zaagsel van de lokale timmerman. M'n lippen zouden eraf vriezen als ik er 's winters iedere ochtend een 5 minuutjes zou gaan zitten. Al met al hadden we een zondagmiddaguitje en nu even een 3e hond. Castel is ultra jaloers en beschermend met betrekking tot alles en iedereen. Tofee mag haar oude te volgevreten stramme lijf binnen in haar mand spenderen als we een dagdeel binnen zijn. De katten hebben al snel door dat deze loebas te negeren valt. 

Tofee raakt een 24 uur zoek. Na het geen aandacht krijgen tijdens het hout hakken gaat ze er op een sukkeldrafje vandoor. Juist op een jachtdag zetten we onze zoektocht voort. Maar het oude teefje had zich binnen de omheining schuil gehouden en blaft niet na de vele keren haar naam roepen. Ze is niet doof of blind en heeft de nacht in het struikgewas doorgebracht. Overgelukkig dat we haar gevonden hebben mag ze hele dagen binnen zijn mits een van ons ook binnen is. 

Het winterlicht blijft ons verrassen, verbazen, verwonderen. In alle jaargetijden is het een apart reality-sprookje dat spelletjes lijkt te spelen met alle gemoederen. Ook de goede en de liefde. Tijdens die winterse zonnedagen lijken al onze dieren blijer en speelser. Bij Sarko uit zich dit in ondeugd. Als we ze los laten op de piste kunnen we er donder op zeggen dat hij met gezwinde spoed naar de buurezels is gerend met een Ollie in zijn kielzog. Er moet vergaderd worden en de enorme ezels imponeren en leren Sarko hoe het niet moet. Het is een pittig dier aan het worden dat zich wel laat corrigeren met altijd schalks zijn oren wentelend, om te laten weten dat hij een loopje met je neemt. Eenmaal in mijn greep is hij weer het knuffeldier. En stoor de varkens niet tijdens hun maaltijd (op de satelietschotel die bevestigd is op een autoband gevuld met stenen en zand), dan zal hij gaan schoppen. Kip of hond, mens of kat, enkel de varkens en zij, de ezels, hebben recht op wat extra's.

21 december

Die dag 2 jaar geleden zou Bucharach een uitverkoren dorp zijn. Bij nadere inspectie en inziens van Marc bleek het toch echt een broodje aap met een zilverfolie hoedjes-sausje. Wat wel een feit is dat het de kortste dag is. De midwinterwende, de zon die 4 dagen lijkt te slapen door op alle 4 op hetzelfde punt op te komen. Op Kerstdag zullen de dagen weer lengen, licht en dus leven. Ook in de nog te vellen bomen zullen de sapstromen de takken vullen om de energie te vergaren knoppen te vormen om van de lente weer te bloeien. Het hout zal dus vanaf de 21ste natter en zwaarder zijn. Dit is te meten en zal voor de boomknuffelaars gesneden koek zijn. Brandhout zal dus langer moeten drogen als je na deze dag bomen velt en het wordt gevoeliger voor rot. Rot hout brandt niet.

Vorig jaar deed een tennisarm me de das om. Afgelopen maanden had ik er extra veel zin in; Bomen vellen, stammen van de helling trekken, lekker dom sjouwwerk doen en toeren uithalen in de bomen, bungelend aan een mooie fel gekleurde lijn. 

We zijn groots met onze schouw. Het is elke dag leuk er vuur in te maken , klein beginnen, het te horen knetteren, het te zien leven en gedurende de dag te onderhouden. Voor ons geen afdekplaat in de vierkante ruime schoorsteen om er een kacheltje in te zetten. We hebben tenslotte een antieke houtgestookte CV-ketel. Dat die erg veel hout vreet weten we nu wel. Het is onze hobby, vinden het zagen, kloven en sjouwen leuk en Marc is de competitie aangegaan met de dichtstbijzijnde local André die wijd en zijd bekend staat als de sjamaan, de healer. Dat is een fervent verzamelaar van alles dat hier al eeuwen van waarde is en nu diezelfde waarde verliest. Molenstenen, verweerde stenen ornamenten, brandhout, paaltjes, gewone stenen, hoepels en wagenwielen, blazen van geiten als opslagplaats voor vloeistoffen. Je kunt het zo gek niet bedenken of hij heeft er bergen van liggen. Zijn brandhout en paaltjesvoorraad is indrukwekkend, maar onze houtmuren beginnen op te vallen en er wordt al over gegrapt, ook face to face.

Net voor de 21ste gaan de laatste 2 eiken om die gepland waren voor stookseizoen 2017/2018. Ze staan op brosse rotswanden, de rand van een van de terrassen onder het huis. Met die grote kettingzaag vinden we dat beide nog steeds eng, want alle voorschriften en veiligheidsmaatregelen van het bomenvellen (in Nederland) kunnen we hier niet toepassen. Altijd weer spannend of de bomen gaan liggen waar we gepland hadden. De eerste eik ging statig neer, dwars over het stalpad, zodat we er makkelijk bij kunnen. De tweede stond richting huis, richting noorden, in de verdrukking pal naast een 1-zadige tweeling. Zodra de top ging bewegen trekt Marc zich met ontzag terug. Tien, ja 10 minuten lang heeft de eik gesproken middels een krakje zus en een kraakje zo, een top die wiegt op zijn valkerf. Het is windstil. We gaan erbij zitten in het natte gras, vies zijn we toch al. De miezer zorgt misschien voor voldoende gewicht. Met een lach zien we hem dan uiteindelijk ter aarde storten. 

We hebben het op tijd gered, de 35 kub aan te vellen bomen. De rest van de winter hebben we de tijd voor het kloven en stapelen. 

Alles is hier in kerstsfeer gebracht. In huis middels dennentakken boven de ramen en de schouw met oude houten kerstfiguurtjes in primaire kleurtjes. Een slinger hier en daar en kleine frutsels daar waar we een spijkertje over hadden. Gerustgesteld door de gehaalde deadline van het hout durven we nu ook te stoken zo we wensen. 

Mijn goede voornemen om professionele ondersteuning te vinden voor de zaken waar we niet uitkomen, dit voor 2015, is gerealiseerd. Dat geeft rust en we hebben weer oog voor wat er wèl is. Mijn humor is terug en ook het relativeren gaat als vanouds. (Geen wijn meer kopen heeft een hoop gescheeld!) Achter de hand de sleutel van het appartement. Ik vergoed dit door de lindebomen te snoeien op hun achterplaats en kerstdecoraties te maken voor tijdens hun kerstfeest. Ook weer oog voor de essentie en dat is toch ook het maken van een foto van een nog best redelijk afopgetuigde naaldboom. Je weet zeker dat geen van de betrokkenen bij deze verminking ooit in december in Londen is geweest. Ik noem maar een zijstraat. (Veel van hen ook nog nooit in Parijs!) 

Ik zie de ouden van dagen in gedachten de bomen uitzoeken, versieren met wat er is. U mag weten dat de in China vervaardigde decoraties voor dit feest hier relatief heel duur zijn. En van plastic. En met glittertroep dat overal op en in gaat zitten. Dus die doos van 15 jaar oud voor twee bomen in het dorpje kunnen er wel mee door. Er zijn geen andere palen dan lantaarnpalen om het open gedrocht tegenaan te binden. Lampjes? Waar moet die stroom vandaan komen? Uit die paal? Nee toch, nooit gedaan. En wie koopt de lampjes die branden als we met de luiken dicht onder de kijkbuis in de woonkeuken zitten te keuvelen? Dit is goed, en genoeg.

Wij doen niet aan kerst, omdat het kerst is. Maar ik haal wel een mooie fles rood in huis, perssinaasappelen, een chocolaatje bij de thee, marineer spareribs van eigen varkentjes, slaap ongegeneerd uit, brand extra kaarsen en verwen de varkens met een flink bed van varenstro terwijl de ruif eens echt vol gaat met hooi voor de ezels. De botjes van de ribs zijn voor de honden.
Ons vooruitzicht voor 2015 is positief en daar hebben we alle reden toe en hard aan gewerkt. Zonder dips geen hoogtepunten, dus ook de dips zijn van waarde gebleken en we weten waar ze toe leiden.
Ik lees de kersttoespraak van de Koning der Nederlanden. Daaruit blijkt hoeveel vrijheid wij wel niet hebben vergeleken bij de Koning zelf, al kan de man stikken in zijn weelde. Veel veiligheid zal hij ook niet uit zichzelf kunnen halen, die moet uit getraind personeel en apparatuur komen. Mijn veiligheid komt vanuit mijn hart en dat bleek afgelopen maanden weer eens des te meer. Trollen, bedreigingen en situatie's die extra alertheid vroegen, ze deden me niets meer dan het starten van een kettingzaag of het rijden over ijzel.

Tijd voor een bescheiden feestje waarin ik alles anders doe als normaal. (Terwijl normaal doen me altijd slecht af zal blijven gaan...)