kiespijn

Kiespijn.
Het begon maandagavond een beetje te zeuren rechtsonderin m'n kaak. Weer griep? Maar dinsdag kon ik spreken van echte kiespijn.
Die dag zijn we ook even langs Chris en Emma gegaan. Eigenlijk naar hun buren of nu ja, eigenlijk naar de man die daar als 'dakdekker' aan de slag is met zijn vrouwelijke collega. Steentje voor steentje wordt op het dak op maat getikt met een klein hamertje. Maar terug te komen op Bernard. Hij dacht 1,5 jaar geleden een jachthond gekocht te hebben, maar ze bleek te lief en te braaf. Alles behalve geinteresseerd in de jacht. Dus Bernard wil eigenlijk op een goede manier van haar af. Dus Chris, met wie we op franse les zitten, had ons de tip gegeven. Deze couvreur zal ons later nog van dienst kunnen zijn met zijn expertise dus als we de hond over willen nemen hebben we een win-win situatie. Ze heet Castel(le?) en ze is een heel lief leuk jong gezond uitziend intelligente hond. Dus erg enthousiast, maar de kiespijn bleef.
Op de terug weg ben ik langs de buren gegaan in de hoop dat ze me kunnen helpen met het maken van een afspraak met een tandarts hier in de buurt. Ik durf dat bellen eigenlijk nog niet aan, bang als dat ik ben voor misverstanden. En de lijn is te slecht om de ander goed te kunnen horen, dat belemmerd ook enorm. (rustig bijkletsen met Nederland is er eigenlijk niet bij, het kost enorm veel concentratie)
Dus de afspraak staat in het stadje dichtbij, donderdag half 10. Dinsdagavond wordt het me echt te gek. Ik kan niet meer normaal eten en ik lig de hele nacht wakker. Gebroken schiet ik woensdagochtend in paniek. Wachten tot morgen met deze pijn zie ik niet zieten. Met hangen en wurgen dwing ik mezelf tandartsen te gaan bellen. Maar voor 9 uur sochtends wordt er nergens opgenomen. We besluiten er maar gewoon naar één toe te rijden. Na een half uur hotsen klotsen en slingerend de bergen door zijn we in het dorpje, maar niemand die op de deurklopper reageerd. Bellen maar weer en ik begrijp dat ze deze dag praktijk houdt in een stadje 35 km rijden verderop. Over 30 minuten heeft ze even tijd... Hop de auto weer in en gas op de plank. Natuurlijk rijden we 10 minuten achter een opa met alpinopet in een stokoude renault die niet harder wil als 30 kilometer per uur. De traktorbestuurder verderop neemt ook de tijd en de wegwerkers maken eerst hun ding af voor ze ons de ruimte geven om te passeren.Te laat maar toch gevonden rijden we het plaatsje in en midden op het pleintje zien we een parkeerplek. Tussen de marktkraampjes in het gezellige geroezemoes van marktbezoekers en de zon die er een romantisch heiig plaatje van creeerd. Maar ik heb er allemaal geen oog meer voor. Ik wil maar 1 ding; van deze pijn af, hoe dan ook. We wachten m'n beurt af en we zijn in princiepe te laat, maar na 30 minuutjes peentjes zweten in de typische medisch ruikende saaie te warm gestookte ruimte mag ik haar een hand schudden en uitleggen wat ik mankeer. Ze is snel en vakkundig en zegt hetzelfde als ik al dacht. Een ontsteking, inflammation, van de zenuw onder de kies, waarschijnlijk een abces dat op de kaak drukt. Ze schrijft me antibiotica voor en maakt op papier duidelijk wat ze normaal doen met deze 'klacht. (vulling eruit, zenuwkanalen uitboren en alles weer netjes vullen.) 22 euro armer sta ik na 10 minuten bij de apotheek. In Frankrijk heeft iedereen een card medical waarop alles wordt geregistreerd en doorgegeven aan de verzekering. Voor 7 euro heb ik voor 6 dagen anitbiotica en een doos pijnstillers. Ik kijk m'n ogen uit over de snelle efficiente gang van zaken in deze apotheek. Dat mijn pas van de verzekeraar hier natuurlijk onbekend is maakt niet uit. Er gaat een standaard formulier door de printer en dat schijnt alles te zijn dat mijn verzekeraar nodig heeft. Meteen in de auto neem ik van beide 1 pil en nog geen half uur later, we zijn nog niet eens thuis, of mijn rechteronderlip voelt als verdoofd. De pijn wordt heftiger en heftiger, ondanks de pijnstiller en de tocht over ons naamloze 4x4 bospad is oneindig lang vandaag. De zon kan nog zo mooi schijnen, maar thuis duik ik gelijk mijn bed in.
Savonds jank ik het uit, wat een reactie !! Vanochtend was er niks aan me te zien en nu heb ik een halve sinaasappel als zwelling in mijn kaak. Wederom slaap ik erg slecht. Zoniet weinig, dus donderdagwas ik nog weinig waard. De pijn leek wat af te nemen en ik doe rustig aan.
Ik vat de moed op smiddags de tandarts af te bellen, waar ik die ochtend heen had gemoeten. Dus een excuses-telefoontje in het frans op een onuitstaanbare lijn. Ik heb het eerst maar uitgeschreven wat ik wilde zeggen. Geweldig idee en meneer had er begrip voor. Schouderklopje, maar wel links graag. Rechts doet alles zeer. Mijn lip is ook stukgegaan en de zwelling in mijn knie doet ook zeer. Alles door de anitbiotica, maar a la, als het maar over gaat. Helaas slaap ik donderdag op vrijdag ook weer slecht en de zwelling neemt niet af.
Ik bel mijn tandarts in NL voor een telefonische second opinion, maar die had gelijk 'het mes erin gezet' dus ik kan me nu tenminste voor bereiden op de 2e afspraak met deze dame die naast tandarts ook kaakchirurge is. De pijn blijft zeuren en eten blijft moeilijk. Maar heb nu wel het vertrouwen in deze tandarts en in mijn eigen kunnen herwonnen om volgende week de afspraak te maken voor een zenuwkanaal-behandeling. (of zoiets ;-)

Marc is onderwijl door Bernard verder geholpen met een tip om de leidaken te repareren. Met enthousiasme is hij deze hele week bezig geweest met het uit elkaar halen van het rotte stuk en het nummeren van de stenen. Het uitgraven van de ruimte tussen de muur en de secadou (drooghokje voor noten). Nu rest het vervangen van het rotte hout en het opnieuw dichtleggen van het dak, maar daar gaan nog wat dagen overheen. Het mag niet vriezen of regenen of te droog zijn.

Verder doen we ons best ziek en gezond naast elkaar te laten bestaan. De zorgen voor mij leiden af van al het werk dat WE willen doen. Ik voel me zeer beperkt, bukken is te pijnlijk en door de knieen vindt mijn knie niet goed. Het weer is daarintegen werkelijk prachtig, blauwe lucht, al wat warme zon en een zacht briesje door de gorges. Het buiten eten en het huis luchten maakt zoveel goed.

vandaag, zaterdag, ben ik het thuis zitten beu. Ik maak me op, ondanks de halve grapefruit die nog in mijn kaak 'hangt' en vertrek naar Espalion voor veel boodschappen. Eerst de doe-het-zelf winkel voor kattenvoer , bloemenzaden en nog meer. Daar op de hoek zit een internet-cafeetje waar ik zowaar SL mag installeren. Dus geniet ik even van de vrijheid te werken wat ik wil.

Marc werkt ondertussen door aan het dak van de secadou. De hond kan er pas in als we er helemaal klaar mee zijn. Als het lukt met dit dak, kan Marc de andere daken ook repareren.