Een doorstart van de blog op een ander adres. In de hoop dat dit emigratie-dagboek niet gezien gaat worden als M&M Boulevard op prime-time. Maar juist als een open verslag van de confrontatie met onszelf, met onze oude en nieuwe leefomgeving. Het groeien daar en de groeipijntjes, de tegenstellingen en de overeenkomsten.
Ik had veel afspraken in NL gemaakt. Ook omdat ik dacht voor langere tijd naar NL te gaan. 'Naar huis' kan ik niet intypen, het is 'naar NL' geworden, 'thuis' is al Frankrijk. Ons harten wonen daar al wat langer. Marc zorgt voor de katten.
Ik rij alleen terug. Het is goed te doen en spannend, maar ook weer zo normaal. Ik besef me vaak tijdens de rit dat ik dit nog veel vaker ga doen.
Ik ga wat spullen halen om thuis de kasten vrij te maken voor onze lieve vrienden die op ons huis, tuin en beestjes willen zorgen.
Wat meubels moeten mee en zodoende wordt het een hele verhuizing met budget.
SL-werk te doen, stapels, laatste werkzaamheden voor m'n bedrijfje, administratie, auto laten keuren en wat mensen zien die ik gemist heb.
Alles dat fout kan lopen in deze weken met haar drukke schema loopt ook fout.
De PC crasht en ik kan weinig doen, ik vul mijn tijd met spullen uitzoeken en inpakken. Ik ben autopapieren kwijt, dus de keuring gaat niet door en ik moet vervangende papieren aan gaan vragen. 2 weken knokken, ik knok toch liever samen.
Marc is verslaafd geraakt aan de resultaten van het met de hand vervaardigen van een steunbalk. Met een kleine handbijl hakt hij de boomstam vierkant.
De eerste week gaat het nog, de 2e week komt het gemis wat hard aan. M'n PC is gemaakt en de chaos in huis is niet te overzien.
Iedere dag verander ik m'n lijstjes met dingen die nog gedaan moeten worden.
1 dagje sauna met vriendinnen maakt een hoop goed. Heerlijk!
Conner de kater (al 3 jaar vermist) komt zich laten zien, geen katten meer die hem wegjagen... Maar hij laat zich verder niet meer zien.
De geest is uit de fles in dit huis, het is er stil en ik mis de katten enorm.
We bellen elkaar iedere avond om de dag even door te spreken. En weer vallen de grote verschillen op die wij ervaren. Logisch als je naar een andere wereld verhuisd en een bevestiging dat onze snelle actie voor ons een hele goede beslissing is geweest.
Al met al hebben we een jaartje gedaan over de beslissing te willen verhuizen naar het buitenland, het vinden van een geschikt land, huis en het kopen en verhuizen.
Als ik er zo op terug kijk is dat met de snelheid van M&M.
Voor het inpakken van de aanhanger is mijn schoonvader weer bereid mee te rijden.
Hij neemt een vriend en Miska mee voor de gezelligheid en om te kunnen wisselen met rijden. Dat gaat een hoop schelen! Volgepakt en alleen, daar zag ik beslist tegenop.
We kijken er heel erg naar uit elkaar weer te zien, weer samen in eenheid te kunnen genieten van het harde werken daar.
Ik raak ontroerd als ik denk aan het weer thuis zijn.......... Deze weken hebben ons wel goed gedaan, de kracht gegeven dat we het samen heel goed aankunnen, dit immense avontuur.
Vandaag de laatste lootjes met inpakken. Ik ben zenuwachtig, ik wil niets vergeten. Gaat de rit wel goed en ik bid, dank en vraag om bescherming. Zelfs de Koppersbos-muizen kunnen niet slapen van mijn onrust en rennen zenuwachtig door het plafond.
Mijn laatste things-to-do-lijstje brand in mijn ooghoeken, ga nog 1 dag hard aan de slag.
Snel meer over de reis en het thuiskomen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten