rommelen met moeders

 Beetje thee drinken, babbelen. Sokken stoppen en een knoop aan een broek zetten. Kastjes opruimen en schoonmaken en nog een bak thee drinken met een koek erbij. Lekker rommelen als moeder en dochter, iets dat ik vele malen beleefde als kind, werd opgehaald als zoete herinnering tijdens heel wat telefoongesprekken die ik had met mijn moeder sinds ik hier woon. Ja, de wens om dat hier in Frankrijk weer eens samen te doen, een kleine week, is groot en leeft bij ons alle twee.
Het kwam er maar niet van, door gezondheidsproblemen en het drukke bestaan wat ze heeft in Nederland.
Ik heb de lichte teleurstelling inmiddels wel losgelaten, het feit dat het er maar niet van komt.
Na het aannemen van een nieuw klusje -het verven van een mooie voordeur van een Parisienne- keren we samen van de markt terug waar Marc de groente koopt. Zodra we het terrein oprijden vertelt hij me dat Simon en Robin die middag terug komen. Het is me volledig ontgaan, want het idee van de mannen om een zware wandeling te maken naar een rotsplateau aan de overkant van het meer waar ooit de Kelten hebben vertoefd, leek mij een vage afspraak. Robin bood aan me te helpen met het maken van een gordijntje voor de voorradenkast naast de schouw, die nu zo open en bloot een stofnest is (vies dus) en een zeer onrustig beeld geeft met al zijn bakken, potten, bakvormen en flessen. Rust in mijn blikveld heb ik nodig voor de rust in mijn hoofd en die is best lastig te creëren in een zo kleine woonkamer.
Zodra de mannen op pad zijn is het gelijk ouderwets gezellig als was zij mijn moeder en tevens vriendin. Exact dezelfde verhoudingen alleen minder gecompliceerd door het ontbreken van een gedeeld verleden. De naaimachine pluk ik uit de kast, alle extra's zoek ik bij elkaar, ik zet een grote pot Earl Grey thee die ze niet genoten heeft sinds ze Australië verliet voor een lange vakantie naar Europa en Indonesië.
Ze heeft kou gevat tijdens het champignonfeest afgelopen zaterdag. Net als Nadine trouwens, het was er ijzig koud en nat terwijl de dag ervoor er nog nagezomerd kon worden. Ze verontschuldigt zich voor ieder nies en hoest of het snuiten van haar neus. Weer is ze hier op zomerschoentjes, maar ze loopt liever op blote voeten terwijl de tegelvloer erg oncomfortabel is, de kou trekt door naar je hoofd en ziek is ze al. Dus haal ik ook warme sokken. Terwijl we honderduit babbelen blijk ik even oud als haar oudste dochter. Dat honderduit babbelen gaat over relatie's, onze voorgeschiedenis, mannen in het bijzonder en kan ik mijn ei kwijt over M&M en zij over haar nogal complexe relatie met Simon, ook geen kattenpis en toch samen in een ogenschijnlijk onmogelijke relatie. Waar zij nu staat in het leven, naar eigen zeggen, daar ben ik naar onderweg. In het gezelschap van een oermoeder met aboriginalbloed blijk ik het goed te doen, op de juiste weg te zijn. Ik wentel me in de situatie, met een moeder lekker rommelen, beetje thee drinken, babbelen, gordijntjes naaien, maar vooral genieten van het kattengebroed. Zij is net zo erg in het ow en ah en 'ooooh cute!!' als het katten betreft. Ze mist de hare en maakt veel foto's van allemaal, is net zo verzot op Cros die zich steeds heel even laat zien en onaantastbaar op een afstand blijft kijken. De kleintjes hebben nieuw speelgoed; de restlappen van de gordijntjes.
Ik voel me in korte tijd weer sterk worden zoals ik me heel de zomer heb gevoeld en vooral; het ook ziek worden door het bekende rauwe gevoel in mijn keel en het langzaam dicht gaan zitten van voorhoofdsholtes. De mannen blijven nog wel even weg en ik zet de tijd stil om zolang mogelijk in het moment te blijven. Wat een heerlijke vrouwen zijn we, wat een kado om dit zo spontaan met haar te mogen beleven. De ziekigheid in mijn kop is bijna welkom, want een hoofd vol snot, daar stroomt niet zoveel en zo lijkt de tijd ook echt stil te staan.
De mannen redden het om voor donker thuis te zijn, de gordijntjes zijn nog niet af. We verknippen een dekbedhoes met aan alle kanten prachtig kant. Robin zegt wel een paar keer dat het zo Nederlands is om kastgordijntjes met kant te maken. Ik lach, dus toch nog een restje van wat ik schaar onder erfgoed en weemoed. Ze wilden ons eigenlijk een etentje aanbieden na onze gastronomische gastvrijheid van afgelopen dinsdag, maar het is al laat en ze hebben wat eten in de auto voor de dag erop. Ik heb echte erwtensoep ontdooit voor 4 personen, brood en cake en waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan. Weer genieten we met z'n vieren van een geïmproviseerde maaltijd met alles erop en eran, wordt er lekker geschonken en gaan ze met kleine zaklampjes naar huis.
Een onbetaalbare middag en met liefde ben ik komende dagen ziek als in het hebben van een flinke kou met een zeer hoofd en snotterneus.
Verliefd kijk ik naar mijn gordijntjes, afgezet met Frans kant, samen met een wereldmens en oermoeder tegelijk in elkaar gerommeld....

Ik had een foto beloofd van het in elkaar gelijmde ezeltje. Hier is het dan;