Uitzieken

Uitzieken doe ik als vanouds op eigen wijze. Dat houdt in dat ik keuzes maak wat ik mezelf toesta en bepaalde dingen dus echt niet. Ik gun mezelf een slaapje tussen de middag en een wijntje extra, maar dwing me ook dagelijks een pot thee leeg te drinken. Donderdagmiddag werd ik ziek onder het genot van 'rommelen met moeders', een rommelige nacht volgde waarbij ik er diverse keren uit moest om een plas te doen op m'n emmertje (geen haar op mijn hoofd die erover peinst om de wenteltrap twee verdiepingen naar beneden te nemen met een koortsig hoofd en slaapbenen) en om te voorkomen dat kleine katjes die me al kopjes gevend en spinnend wakkerknorren m'n bed onder zeiken, iets dat ik zeker nu echt niet kan hebben. Wanneer wel trouwens? Die kleine donderstenen spannen DQ voor hun karretje om in te breken in mijn slaapkamer. Hij is namelijk sterk genoeg om met zijn volle gewicht tegen de deur te gaan staan om hem open te duwen als ik hem net even te zacht heb dichtgeduwd, gluiperds!!
De rommelige nachten zijn standaard, ik weet welhaast niet beter meer. Dat ik overdag overal zin in heb maar met een volle snottekop en lamlendige spieren niks uitvreet is wat lastiger te slikken. Vrijdag eind van de middag heb ik de afspraak met de dame van de te verven voordeur om samen met haar de materialen te kopen voor de deur en dus sta ik mezelf het niet toe deze afspraak af te zeggen. Ik wil namelijk maandagochtend vroeg beginnen met dit klusje en met het uitstellen van de eerste afspraak kweek ik geen vertrouwen of goodwill. Daarnaast zie ik mevrouw er maar weinig vertrouwen in hebben dat het goed komt met haar deur, en mij. Dus zal ik haar met liefde en een zieke kop ontdooien en rijd ik toch de 30 minuten naar de Gedimat. Daar aangekomen blijkt ook zij ziek, inclusief de hoofdpijn waarvan ik dacht dat het door de extra wijn komt, niet dus. Robin en Nadine hebben mij de kou overgedaan en ik heb het haar gegeven, lullig, maar waar. Of ik maandag dan toch wil beginnen? Ikke wel, beetje schuren tijdens de mooie Franse nazomer ochtenden kan ook niesend en proestend, uitzieken doe ik dit weekend wel.
Carmiggelt heeft van die leuke boekjes met korte verhalen geschreven die ik gretig verorber tijdens de loze momenten. Samen met een generatiegenoot en zeer goede vriend raden ze me aan een cognacje te nuttigen om sneller?... uit te zieken, of is het beter worden. Laat ik nou net nog twee cognacjes in een fles hebben staan ergens links achter de kookboeken en de kanten gordijntjes van de voorradenkast! On top ga ik dus ook doodleuk uit eten diezelfde zaterdag in het hotel in ons dorp waarvan de hotelier er veel plezier in heeft om engels te spreken en zich geanimeerd te onderhouden met zijn gasten. Robin en Simon bieden ons dit etentje aan omdat we hen al twee keer zo goed vergast hebben en volgende week weer vertrekken voor een jaar. Het stel is al jaren en dag te gast bij Christian en Christelle om na enkele weken improviseren in de ruine zich voor te breiden op de lange reis naar Sidney. In een hoekje van het restaurant snotter ik me door heerlijke gerechten waarvan ik weinig ruik en maar net de hoofdnoten proef. Het is bijzonder gezellig, want Marc vindt uit eten gaan doorgaans maar niks en het gezelschap moet het hem doen, in dit geval doet het ons beide veel goed. Christian maakt er ook een extra feest van. Het lijkt of hij eindelijk leuke gasten heeft in tegenstelling tot de zwijgzame stellen die zich af laten leiden door de hotelhondjes die getwee naast je stoel zitten te bedelen. Zodra de twee fluizige schoothondjes doorkrijgen dat ze niet anders als een korstje brood kunnen bedelen happen ze pas toe. Ik hekel honden bedelend aan de dis en dus laten ze mijn stoel en schoot met rust. Simon moet het echt ontgelden, hij doet dit zelf door één van de twee zusjes een stukje magret te geven, dom dom dom...
Het afscheid is wat zwaar, de knuffel des te fijner en Robin en ik spreken af wat vaker te communiceren via mail en facebook, een troost en in de druppelregen rijden we naar huis waar het moeilijk valt de badende padden op de weg mis te houden. In gedachten zie ik er een paar onder onze autobanden tot een paddenpannenkoekje geplet worden, och arme, ze lijken ook echt bijna 'plof' te zeggen.
Vandaag doe ik dus weer nagenoeg niets. Koken, tukkie, wijntje portje, assisteer Marc met het verbreden van de twee traptreden waardoor ik al meerdere keren van de trap viel, hij blijkbaar ook anders zou hij de klus wat uitgesteld hebben. Hij bakt pannenkoeken als avondmaaltje, mmm lekker. Hopelijk zonder padden, plat van de weg geschraapt.
Nou vooruit, nog één portje dan...... om uit te zieken.