het Nu

Natuurlijk, we leven in het nu. En afgelopen weken is er als altijd hard gewerkt. Niet alleen aan de voordeur van mevrouw, maar ook in huis. Het trapgat is nu dicht wat nu al rendement heeft in het uitblijven van tocht en een testavondje kachel stoken resulteerde in een vrij snel verwarmde woonkamer. Ik heb in juli twee dubbelglazen ramen besteld, één voor in de keuken en één in de woonkamer. Die zijn gisteren geplaatst terwijl ik de voordeur afmaak boven en Serge weer langs kwam met een vriend en mijn werk eens nauwkeurig opnam. Zijn gezicht sprak boekdelen, wat hij rap mompelt versta ik nauwelijks. Uit dat gezicht sprak bewondering dat ik die deur toch zo strak geverfd heb gekregen, ernstig knikt hij me toe en zegt de vriend waarmee hij een wandeling maakt door het stadje dat als hij nog een schilderklus heeft, hij die rustig aan mij kan geven. Nog even en ik ben de goedkoopste schilder in de regio, want het minimumloon waarvoor ik werk op contract met het arbeidsbureau is netto maar 9,40 per uur. Zo verziek je dus wel de artisan-markt, maar ik wil ook af en toe een krent in mijn dunne pap, nietwaar? 

Tussen de balken die de vloer van de kamers boven de woonruimte maakt spannen we wit doek, wat het een stuk lichter maakt in de kamer. Beter, want de kleine ruimte met laag plafond van donker gebeitst eiken en die met de hand gehakte eeuwenoude balken en de kleine ramen maken het tot een donker hol, zeker 's winters wat niet echt best is voor het gemoed. We hebben geen geld voor het degelijk isoleren van het plafond, dat dubbelglas is eigenlijk ook te duur voor het moment, maar van de zomer heb ik een aantal dure beslissingen genomen die mijn leven en het huis alleen maar ten goede komen.

DQ is een aparte en verder doodnormaal. Kattenliefhebbers weten dat het zinloos is dure mandjes en andere spullen te kopen voor een kat of poes. Deze huisdieren verkiezen vaak een oude doos, of een nieuwe. Het speelgoed dat we hen aanbieden bestaat uit oude walnoten, kastanjes, veren van haan Emiel, toiletrolletjes en propjes aluminiumfolie. Net als met kleine kinderen ruim ik iedere avond het speelgoed op in DQ zijn doos. Het compacte dier zal het niet uitmaken, hij gaat er bovenop liggen om zijn meisje te verwelkomen. Alleen Sooty mag erbij, of er bovenop, of eronder, maakt niet uit. Samen brengen ze er de nacht door of doen een tukkie zo halverwege de dag.

 Dit schurfterige hondje moet stok en stokoud zijn. Hij of zij scharrelt iedere dag voorbij het huis van mevrouw Voordeur. Het vieze oude beestje kijkt niet op of om, loopt dwars over straat en maakt geen haast, doet gewoon zijn ding om na een rondje parkeerterrein, een plas of twee en een snuffel hier en daar weer naar huis te scharrelen. Dat het beestje nog niet is aangereden daar is mij een raadsel.

 Het snoephuisje en de voordeur. Eindelijk klaar, het kostte me 22 uur en vele ritjes naar boven waarvoor ik een 90 minuten extra schreef om de diesel te bekostigen.

Ook vooruitgang met het schuurdak; het is nu volledig dicht met planken waarop de lauze-stenen gelegd kunnen worden en de niet zichtbare vlakke stukken met golfplaat, waarvan er één doorzichtig is voor wat extra licht op de bovenverdieping, de werkplaats.
Vanavond het feestje van het centrum ter afsluiting van het seizoen, net als vorig jaar; iedereen neemt iets mee om een gevarieerde maaltijd te genieten met elkaar, er wordt gelachen en gedanst en afscheid genomen voor de komende winter, beloftes en afspraken gemaakt voor volgend jaar. Ik maak weer gehaktballetjes, 35 stuks, met zelfgemaakte zoete sambal wat natuurlijk weer hilariteit op gaat leveren, want ze gieten de sambal als tomatenketchup over de balletjes heen. Ja halloooo, tis sambal hoor! Ik heb nu al voorpret!