Uitzieken heb ik altijd in de weekenden gedaan, nooit veel langer hoefde het te duren. Dus toog ik gister met frisse moed aan de slag bij mevrouw Blanchard die in zoverre ontdooid was dat ze me de huissleutel gaf om de boel op slot te kunnen doen. Zij ging namelijk naar aquafobie; een soort les om de angst voor water te overwinnen voor hen die niet kunnen zwemmen. Opgegroeid in deze regio toen er nog geen zwembaden waren maakte het leren zwemmen overbodig. Zodoende sta ik dus in de deuropening te schuren tot de blaren op mijn vingers zitten. Een oude rot in het vak der huisschilders leerde me nooit met een machine te schuren -als ik die al zou hebben- en de speciale techniek voor het aflakken van houtwerk. Geduld en doorzettingsvermogen zijn schone zaken, kijk, daar houd ik van.
Nauwkeurig gadegeslagen door een oudere dame die zo nonchalant mogelijk haar stoepje veegt in Frans bloemenschort en enkele bejaarden weggestopt achter de ramen van het Maison de Retraite, permitteer ik me maar 1 korte pauze en werk gestaag door aan de 12 facetten van de dubbeldikke eikenhouten voordeur met zijn mooie gietijzeren sierspijkers en nog zwaardere deurklopper. Die moet er wel af te krijgen zijn, want het ornament waar hij voor hangt is opengewerkt en de roest erachter op de dunne witte verflaag moet toch echt gedaan. Ik ben geen Mondriaan en het zwart-wit dat hersteld moet worden moet strak als ik kijk naar de staat van het huis dat binnen en buiten spik en span en superstrak en schoon is. Mevrouw Blanchard is een actieve weduwe die hier 's zomers geniet van haar krasse knarrejaren en zodra het koud wordt haar luxe-leventje in Parijs voortzet omringd door vrienden, haar kinderen en het comfort van de grote stad.
De 4 uurtjes schuren vliegen om, nog eens 4 te gaan voor ik de kwast erop kan zetten.
Vandaag eerst een bezoekje aan nieuwe klanten die wat bomenwerk voor ons hebben. Bomenwerk doe ik nooit alleen, dat is altijd voor ons samen. Aan de telefoon belooft het een leuke kennismaking te worden, de man spreekt ook engels, klinkt aimabel en begint al over een apero voordat ik zijn adres genoteerd heb. Een adres noteren bestaat hier vaak uit het opschrijven van de naam van een gehucht en telefoonnummers. Je wordt dan 'opgehaald', tegemoed gereden, buiten opgewacht en al niet meer, want huizen vinden een kilometer buiten het gehucht is hetzelfde als ons huis proberen te vinden; er staan niet altijd naambordjes bij de afslagen naar die afgezonderde huisjes. Nu maar hopen dat het stel net zo leuk is als dat hij klonk en de klus te verhapstukken. Ik geef niet graag een afwijzing als het om bomenwerk gaat, maar ik kan nu eenmaal niet alles.
Kattennieuws;
Joppie, onze 20 jaar oude ginger-je-weet-wel-kater, heeft iets onder de leden. Zijn linker oog is half verscholen achter een vlies, zijn linkeroor en -neusgat zijn vies van vocht en er zit veel minder leven in. Ageren tegen de kleintjes die komen snuffelen omdat ze ook wel ruiken dat er wat aan de hand is met ex-Bin-Laden, doet hij ook niet. Arm ding! Slapen wil hij, en geknuffeld worden. Dat kan!
Sooty presteerde het om een monitor van het bureau te duwen gisteravond laat. Wat een draak is dat toch! (De monitor bleef aan zijn snoeren hangen een 10 centimeter boven de tegelvloer, wat een geluk!) Merlin piest nog steeds stiekem daar waar hij zijn geurtje mist, ik ga eens informeren naar vroegcastratie, want we zijn het weer meer dan zat. Cros is zich weer als vanouds aan het opstellen, is vaak in huis en nog vaker aan het vissen naar een aai en een kroel. Hij waakt buiten als we weggaan,loopt mee als we uit wandelen gaan en kletst je de oren van de kop om met halve muizen binnen te komen die hij laat stelen door één van de kittens. Dat betekend; een pootje hier, een staartje daar om een onduidelijk stuk kop weer ergens anders aan te treffen.
We zijn lekker bezig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten