Boompjes

Pierre was een gedreven succesvolle journalist die de hele wereld gezien heeft, voor Le Monde en Le Figaro werkte en is nog steeds in de weer met camera en toetsenbord als hij een leuk verhaaltje ruikt. Maar wel echt gepensioneerd, dus alleen voor zijn eigen lol. Zijn dochter heeft hem verboden om als tachtigjarige nog bomen te snoeien en via Nadine benaderde hij me om te vragen of ik heel misschien een paardekastanje en een es wilde snoeien. De kennismaking verliep zo leuk en de afspraak was snel gemaakt. Pierre ging ook akkoord met de offerte, maar wilde wel heel zeker weten of ik wel verzekerd was voor dit werk. Gelukkig ben ik dat inmiddels wel.

Het weer afgelopen maandag was werkelijk schitterend en als je hier in de vroege ochtend tijdens de herfst over een hoog gelegen plateau mag rijden terwijl de zon wat laatste mistflarden wegjaagt, bekruipt je weer het geluksgevoel dat hier leven, wonen en werken een voorrecht genoemd mag worden. Het is hier echt onvoorstelbaar mooi en zeker in de herfst met mooi weer!

Monique en Pierre kunnen zich nog niks voorstellen bij een dame die in bomen klimt en daar met relatief gemak de boel kort en klein zaagt. Ze staan beide met een camera continue op veilige afstand plaatjes te schieten en ik zie hoe zij net zo genieten als ik. Ik heb Pierre in no time overtuigd van mijn kunnen en dat ik geen prutser ben, er ontgaat hem niets en verhaald tijdens het betalen en een bak koffie 2,5 uur later wat hij zag, hoe voorzichtig ik te werk ga, mijn zekeringen verplaats, mezelf verplaats en met Marc overleg. De man is nogal een pietje-precies, wat hij heel goed weet van zichzelf. Dus is het nog lastig werk, want de tuinhekjes onder de bomen mogen niet stuk, de lauzes op het dak moeten blijven liggen en al het blad moet van het gazon geharkt op een stapel tegen de muur van de schuur, zodat de wind ze niet weer verspreid.

 Helaas is Pierre wat extreem in zijn wensen, de takken moeten allemaal op 50 cm gezaagd en geknipt worden, ook de allerkleinste, en opgestapeld onder de Lo Trabalh, een installatie voor het beslaan van ossenhoeven. Het was en is een erg arme omgeving en paarden waren hier nauwelijks. Alle wagens werden door ossen getrokken. We stoten zo ons hoofd nogal eens met armen vol kleine takjes en blijven met die takjes hangen in de waslijntjes, maar ach. Het plezier van die twee om ons aan de slag te zien is ongekend. (De rugpijn ook na het klein zagen en knippen....)

Alle foto's die ze van ons maken heb ik 's avonds al in mijn mailbox. Pierre is niet van gisteren en spreekt veel talen. Hij vraagt of ik 'boven' ben dinsdag om me de foto's ook op papier te geven, want hij gaat de griepprik halen. Ik sta te schilderen, dus dat komt mooi uit. De schat; op heel mooi fotopapier krijg ik de drie leukste foto's op A4-formaat en de rest klein. Wauw! Nu kan ik een reclame-folder gaan maken, want hij biedt ook aan om te vertalen van het Engels naar het Frans en in vakjargon! 

Volgend jaar wil hij graag de drie enorme lindebomen gesnoeid zien. Op straffe van de dood, zoals hij het uitdrukt, want zijn dochter doet hem wat als hij die drie bomen laat snoeien. Ze schijnt nogal extreem te zijn, maar die drie moeten echt een keer verzorgd worden voordat de twee buitenste de daken van huis en schuur gaan beschadigen of er takken uitbreken. 

Dit korte maar zo leuke klusje zorgt voor meer werk, want ze zijn onder de indruk en weten dat we werk nodig hebben en dat ik voor de begrippen hier een prof genoemd mag worden, mooi!