Nieuwe Armen

De Nieuwe Rijken, het begrip kennen we allemaal. De wereld is toe aan de tegenhanger ervan en ik zal de eerste willen zijn me tot een groep te willen rekenen. Ik ben een Nieuwe Arme.

En inderdaad de wanhoop nabij. Ik heb er hier nooit veel over willen schrijven. Mijn oudste en trouwste lezers weten het nu zo onderhand wel en het schemert steeds door sommige berichten heen dat het water aan onze lippen staat. Het is dat langdradige gezeur over een huis in Nederland dat maar niet verkocht wil worden.  Ach, we zijn de enige niet en ja, het gaat slecht met de economie. En ja, de banken blijven injecties nodig hebben en het Europese beleid is er nu eenmaal ook voor landen als Griekenland. Inderdaad, we zijn er niet zo slecht aan toe als de dakloze alleenstaande moeders in de States, of de kindjes in Afrika, maar toch ben ik een Nieuwe Arme. Nu bejegent Qatar Frankrijk als een soort van ontwikkelingsland. (bron ; http://reneevonk.wordpress.com/) Mogen ze van mij ook met Nederland doen. Misschien moet ik zelfs een sjeik een aardig briefje sturen om te vragen of hij gat ziet in dat stukje land in de Hollandse polder, vlak achter een dijk met een oude molen, hoe Hollands wil je het hebben? Dicht bij airport Zestienhoven, dicht bij de haven en Maasvlakte 2, dichtbij de ferry naar Engeland en Ierland, dichtbij de snelwegen, dicht bij het zo leuke oude dorp, dichtbij de duinen en het bos en toch lekker privé. Maar ja, wie gaat er NU een semi-bungelow kopen met een luxe badkamer opgetrokken van zeldzaam Italiaans marmer, stoomcabine, ligbad met bubbels en jetstralen? De grond is duurder dan dat huis en genoeg mogelijkheden er iets uit te baten dat de gemeente ten goede komt, maar toch kraait er al 5 jaar geen haan naar dit bijzondere inmiddels onverkoopbare object en zuigt het ons iedere maand verder leeg. Zoog moet ik zeggen, want het is op. Investeringen zijn heden ten dage linke soep. Huizen kopen  en verkopen gaat niet meer zo 1-2-3, de mensen zijn bang, de banken nog veel banger en over de steeds falende overheid maar niet te spreken. I rest my case.

Daarom voel ik me behoren tot de Nieuwe Armen.

Vijf jaren staat het nu te koop en de eerste vraagprijs klinkt nu absurd (te) hoog. Toen ging het om ‘De Tuinen van Putten’, een bezoekerstuin die jaarlijks veel bezoekers trok. De huidige marktwaarde is minder! dan de helft, de hypotheek ligt daar nog een slordige 2 ton boven. Vijf jaar lang wisten wij de hypotheek  -geen luttel bedrag mag u weten-  op te hoesten op een manier die ons nog steeds opjaagt middels een curator die zijn strepen wil halen over een domme administratieve handeling. Ondanks zijn dreigementen van een maand geleden is het even stil. Meneer S, de curator, houdt zich even koest of beraadt zich toch om ons de stoelpoten onder het lijf vandaan te schoppen. Wij weten en horen niets. Als die vent met het verkeerde been uit bed stapt of zijn vrouw heeft de welbekende hoofdpijn, dan kunnen wij een briefje per email verwachten, opgemaakt door zijn secretaresse in anti-SIRE-taal verwoord, de lul. Stressfactor nummer 3.

Terug naar stressfactor nummer 1, het geld is op voor de hypotheek voor dat huis in Nederland. Dit toch bescheiden cottage in Frankrijk hebben we destijds (een 10 dagen voor de crisis ‘uitbrak’!! 10 dagen!!!) gekocht met wat Marc’s bedrijf opleverde na een wat teleurstellende verkoop. Er bleef wat over om de komende 10 jaar van te leven, mits het huis in Nederland verkocht zou worden en we hier een zelf-voorzienend eenvoudig leven op hadden kunnen bouwen. Dat het huis dus al te koop stond ver voor we überhaupt de beslissing hadden genomen naar het buitenland te willen verhuizen voor een andere kwaliteit van leven, rust, ruimte en natuur. Natuurlijk hadden we in no time niks meer over om ‘die komende 10 jaar’ van te leven. Ook niet met bronwater, een bos op te stoken en vier rechter handen. De dag dat alles op zou zijn is nu wel heel erg dichtbij. Marc googled, belt, denkt zich een punthoofd en een bijna-hernia. Ja, financiele stress zet zich vast op de onderrug, een gegeven feit. Ik word er nogal labiel van, van de wetenschap dat we er rekening mee moeten houden ergens volgend jaar met een tas met kleding op straat op het bospad te staan. 

Als Nieuwe Arme loop je des te meer tegen de huidige economische situatie aan, want waar voorheen er nog wel mensen, regelingen en wetten waren ter bescherming van zulke situaties omdat je toch heel je leven belasting en premies hebt afgedragen, netjes hebt gewerkt en niet hebt gerommeld, daar is nu niets dan angst en onzekerheid. Komt voor ons bij dat we alles in Frankrijk hebben. We betalen hier belasting, zijn hier verzekerd, hebben hier geen hypotheek, vallen onder het Franse stelsel, maar hebben wel een hypothecair contract met de R…bank. En oh oh oh, wat is de boerenleenbank onbuigzaam naar zijn klanten toe. Ook hebben ze al een poging ondernomen contractbreuk te plegen door op zeer dwingende toon een brief te sturen waarin wordt aangedrongen om een flinke som op de hypotheek af te lossen, terwijl we nog nooit te laat zijn geweest of in gebreke zijn gebleven, zij wel?!! We hebben hemel en aarde moeten bewegen om hen aan te tonen waar dat staat in die kleine lettertjes van de hypotheek, dat dat niet verplicht is voor ons, indien we aan onze hypotheekverplichting voldoen en dat doen we, voor alsnog. Dit houdt binnenkort op, ja, op = op.

Ik bedoel te zeggen dat de rek eruit is. De R…bank zal ons huis in Nederland tegen executiewaarde verkopen, dat levert een verschil op met de hypotheek die we hebben, want door de crisis is de waarde van het huis wat tonnen onder de hypotheek gezakt en de executiewaarde is natuurlijk nog veel lager. Voor dat verschil heb je in Frankrijk toch een leuk optrekje. Nu is dit land geen republiek waar je in de jungle kunt verdwijnen, het ligt nog in Europa ook, dus die R…bank weet ons wel te vinden met een huisje dat ongeveer zoveel waard is wat de bank nop van ons tegoed heeft. Ook ons huis hier zal dan verkocht moeten worden. De waarde van ons huis hier zal nog niet eens de lading van die restschuld dekken, als het zo doorgaat zeker niet. Dan staan we dus op straat en dat zou kort door de bocht funest zijn, voor onze gezondheid, voor ons leven, voor alles waar we zo hard voor gewerkt hebben.

Marc had nog iets gevonden dat hoopgevend genoeg was om ons in vast te bijten, het oprichten van een SCI. Om het begrijpelijk te houden; een soort stichting ter behoud van dit authentieke huis. De SCI is dan eigenaar van het huis en niet wij. De R…bank kan dit huis dan niet tegen weer een executiewaarde verkopen om onze restschuld te innen. (Waarvan we de resterende hypotheek wèl kunnen betalen, oversluiten zonder een inkomen? Daar zal de bank niet aan meewerken…) Maar die SCI moet ons huis dan van ons kopen. Waar moet de SCI dat geld vandaan halen? Van ons natuurlijk, want dat huis is van ons, een 0-euro transactie, ff overzetten het spul. Maarrrrr

Dat kan natuurlijk niet, wettelijk moet de notaris de waarde van dit huis, die fysieke kleine 2 ton, op een geblokkeerde tussenrekening beschikbaar hebben voor 1 maand. Wie kan dat ff schuiven??? Een filantroop met liggende gelden misschien? Wij hebben van onze bank hier al begrepen voor 1 maand geen hypotheek of andersoortige lening te kunnen krijgen… Het punt is dat het geld dat we graag voor die SCI voor 1 maandje willen lenen niet naar ons gaat, dat geld wordt natuurlijk met rente direct terug gestort op rekening van diegene met tijd, goodwill, vertrouwen en de mogelijke  1,5 tot 2 ton aan liggende gelden of een inkomen dat zo’n lening mogelijk maakt, voor een paar weken op contract met een advocaat, op de een of andere manier. Not, of in dit geval Non. Wishful thinking, of misschien gewoon ‘out of the box’ gedacht.

De wanhoop zijn we niet nabij, daar zijn we al. Het zijn enkel de scenario’s die nog moeten komen, maar NU moeten we ermee aan de slag, zoals we al die jaren al bezig zijn geweest en eigenlijk niets ons meezat. En natuurlijk zal het allemaal wel goed komen, maar niet op de manier die we saampjes wensen. Het rare is dat we nu onderdak hebben, nu heel zuinig leven, nu te eten hebben, een veilig thuis(je) met een sluimerend bewustzijn dat we op het punt staan alles te verliezen waar zo ontzettend hard voor gewerkt is. Ik ben ook nog steeds verschrikkelijk boos op de dame die Marc’s bedrijven overnam, wanbeleid voerde, de boel failliet liet verklaren en eerst alle dure machines wegmoffelde om onder een andere naam –haar vriendje- de bedrijven gewoon voort te zetten zodat ze onder haar lening uitkwam die ons nog een extra 4 jaar had moeten voorzien van geld voor het betalen van die hypotheek. Door onze neus geboord op een niet zo nette maar ‘legale’ manier. Spinnijdig nu wij de kans lopen op het bospad te eindigen met niks.

Zo kan emigreren dus ook verlopen. En nog maakt het van ons geen spijtoptanten, want terug willen we niet en kunnen we niet. Ik heb niet eens een BSN meer of verzekering en of ik nu hier poetsmadame word of daar in het kleine land, het levert niet genoeg op om ons uit het slob te helpen

We zoeken nog steeds;

-          Een andere oplossing dan die SCI

-          Een persoon met de middelen, goodwill en tijd om een lening te verstrekken voor 1 maand

-     Een persoon die wil investeren in een zeer bijzonder huis met veel terrein op een ongekend mooie locatie, zowel in Nederland als in Frankrijk

-          Goede ideeen

-          Hulp