Uit De Vriendschap van Connie Palmen wil ik graag een stukje citeren. Het is een roman, dus weet je dat het niet voor de schrijfster zelf hoeft op te gaan als zijnde auto-biografisch, net zo min als dat ik er helemaal achter sta alsof het uit mijn hart en hoofd komt. Toch vind ik het een intrigerend stukje en als naschrift van 'Merde, l' amour!!' de moeite waard;
...Het hart is de meest geknede, bewerkte, gemangelde en bedrogen spier die we hebben. Als in onze eeuw één orgaan in het menselijk lichaam object is geweest van bedrog en infiltratie, dan is het deze bloederige pomp. Ik begrijp niet dat vrouwen er trots op kunnen zijn om voor gevoelig en intuitief door te gaan, als dat alleen maar inhoudt dat ze zichzelf ontslaan van de verplichting om iets te verklaren en uit te leggen. Wat heb je nou aan kennis die je niet kunt overbrengen? Hoe kun je iets begrepen hebben als je niemand anders kunt verduidelijken wat je begrepen hebt?
Het hart en de hersens moeten een verbinding hebben, want kennis kan pijn doen en ontroeren, en een liefde kan het begin zijn van grote inzichten. Nu hebben ze de band tussen die spier en het hoofd doorgesneden en aan het hart niet alleen een zelfstandigheid toegeschreven die het niet heeft, maar het bovendien opgehemeld, verfraaid en versierd en het vervolgens met veel bedrieglijke omhaal aan de vrouwen geschonken...
..... Zodra je het hart beschouwd als autonoom en eigenzinnig, kun je niet meer zien welke strenge, desnoods hoogstpersoonlijke logica schuilgaat achter een zogeheten passie of een overweldigend gevoel. Hart en hersens horen bij elkaar. Het gevoel is verstandig en het denken is gevoelig......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten