Mascotte zijn

Van de lente begon Nadine er al over; het grote verjaardagsfeest van haar man begin september, een feest met zijn hele familie en haar beste vriendin hier, c'est moi!
Sinds de 28ste ben ik een soort van abuis. Ik kom moeilijk op gang, moet alles opschrijven, voel me slaperig en warrig terwijl ik sinds die dag hele lange nachten slaap zonder een half boek te lezen. Boeken lezen... dat lukt even niet meer, wat me een signaal geeft dat ik op moet passen, wakker moet blijven, alert en toch mezelf moet blijven om mijn hart te volgen.
Terwijl ik rustig wakker word, een wasje ophang en kleding uitzoek voor het feest vanmiddag, passeren afgelopen twee maanden de revue. Het is allemaal zo snel gegaan, ik heb teveel afleiding gehad, ik dacht dat mijn tijd om uit te rusten en rustig de winter in te glijden in alle stilte nog wel zou volgen. Maar nu weet ik beter, vanaf vandaag heb ik nog twee weken om te bestendigen wat nu nog zo pril lijkt; een zelfstandigheid die me zo lief is, de keuze de rust te pakken, alle geluiden uit te zetten en te doen en laten wat en wanneer ik het wil. In aanwezigheid van Marc of niet, leven en laten leven in een mogelijke harmonie omdat we er beide voor kiezen. Alleen die harmonie, weten we eigenlijk wel waarvoor we kiezen? Waarschijnlijk niet, wat ons bang maakt terwijl we vertrouwen hebben in onszelf en elkaar, het komt goed, hoe dan ook.
Terwijl ik mijn krullen met speltjes op mijn hoofd vastzet en subtiel mijn oogleden accentueer, mijn nagels lak en sierraden om- en aandoe bedenk ik me dat de angst om hier samen mijn leven te blijven leven en hij het zijne eigenlijk klinkklare onzin is. Onze neuzen staan nog steeds dezelfde kant uit, als we maar naar 'onze' essentie blijven kijken. Dat zet niet de losse schroeven onder ons huwelijk vast, maar dat hoeft van ons beide niet. Dat we weten dat ze los zitten is al een verademing, ook dat de passende sleutel niet bestaat om ze vast te draaien, het brengt een hoop rust.
On y va, met mooi goed in de Rode om me als een mascotte te laten zijn in deze familie die me zal 'aannemen' als beste vriendin van Nadine. Ze is niet in beste doen, ik bespeur iets dat ze later bevestigd, ze gaat even gebukt onder schuld. Ze heeft een beoordelingsfout gemaakt met betrekking tot vertrouwen, het vreet aan haar maar ze wil er niet echt over praten tijdens het feest voor haar man waar ze al maanden mee bezig is.
De plastic tafels staan al klaar, de punten van de tafelkleden  liggen verwaaid op tafel, de paar al aanwezige kinderen proberen weer kreeftjes te vangen, Nadine wil niet gaan zitten en is de kapitein van het familieschip die als een bezige bij heen en weer aan het rennen is. (Ze doet wat ze kan om hem een fijn feest te geven. Vorig jaar verloor hij 'weer' een zoon en hij is niet verschoond van de ouderdom die het hem onmogelijk maakt door te leven zoals hij al zoveel decennia gewend is.)  Meer en meer familie drupt binnen, met vereende krachten worden er 12 meloenen in partjes gesneden, het brood met botte messen gesneden, de kinderen leggen de plakjes ham en eend op borden met een wiskundige precisie, terwijl twee mannen zich ontfermen over de vuurplaats waar worstjes gebraden gaan worden. Die liggen klaar in hun roosters op het gras, maakt allemaal niet uit hier. Iedereen doet wat en is in de weer, iedereen maakt een praatje met iedereen en even je eigen weg zoeken is de normaalste zaak van de wereld. Niemand hoeft aan tafel te blijven zitten of verwacht van de ander dat de salade wordt doorgegeven, alles gaat vanzelf, rommelig maar zeer compleet. Het lijkt de natuur zelf wel en dat maakt het grote verschil met familie-aangelegenheden die ik in Nederland heb bijgewoond; de ongedwongenheid van de Fransen die een feestje vieren; wat een verschil.
Ik als vreemdelinge, als iemand die niet alles lijkt te begrijpen en zich nog niet goed uiten kan en geen familie is maar toch genodigd, wordt met vriendelijkheid in de gaten gehouden of ik het wel naar m'n zin heb.
Alle momenten dat ik niet word aangesproken probeer ik de diverse gesprekken te volgen terwijl de wespen de 4 enorme schalen meloen hebben ontdekt en alle wespen in de omgeving hebben geroepen voor een waar feestmaal. Wespenvangers worden snel in elkaar geknutseld van twee lege petflessen, maar de siroop moet het afleggen tegen de meloen en het is voorzichtig eten. Niemand raakt in paniek of is geergerd, ik eindig als allergisch voor de steken van deze insecten precies tussen de valletjes in en eet rustig door terwijl een wesp of twee even uitrusten op mijn pols en armen. Door de relaxte houding van iedereen aan tafel doet het me weinig, die beestjes om mijn oren en op mijn vork, je gaat anders eten en het blijft lekker, die superzoete meloentjes als voorgerecht met een glas champagne ernaast.
Het Franse gebabbel dat ik wel opvang maar niet versta voelt als thuis, ik kan me wentelen in anonimiteit, word wel gezien maar niet begrepen wat in mijn huidige situatie wel heel relaxed is. Steeds korte flitsen met de vraag of dit ook mogelijk is met mijn echtgenoot, ik betwijfel het, zeker na afgelopen maanden waarin hij er niet was, zoveel gemist en toch ook weer niet.
Al die mensen die langs kwamen, bleven pitten, de feestjes gemaakt door mijn gasten zelf met hun vakantiestemming die mij afleidde van mijn essentie. Ik vergeet ook de hitte niet, terwijl ik met een geleende trui een wesp in tweeën gesplitst zie worden door de schoonzoon van het feestvarken aan het hoofd van alle tafels met pijp in de mond en een onverwoestbare glimlach waar veel intelligentie en charme in huizen. Het mes scheidt de wesp zijn voor en achter. Voor vliegt door terwijl achter op het bord van zijn zoon nog de angel in en uit trekt. Een vies gezicht zo tussen de taboulé en stukjes saucisse, maar goed, één wesp minder. Het is onaangenaam koud sinds gisteren, zodat ik deze avond vuur maak in de schouw.
Ik ervaar weer een 'writersblock', al die prachtige zinnen glijden als fijn zand tussen mijn vingers door, omdat ik nog niet hele dagen met mijn recorder op mijn mobiel rond loop of met een kladblok en een pen. Verder zit mijn hoofd vol, of ik nu lange nachten slaap of niet :-( , ik laat het desalniettemin los. Ik vermaak me prima, eet en geniet van al het pure eten. -Geen sausjes, geen toeters en bellen, mooie wijn en koffie gezet met bronwater van M&M, want dat lijkt goud waard en het moet gezegd; de koffie is verrukkelijk!-
Ik voel me de mascotte van hier. Ik ga op een grappige positieve manier over de tong, word met zoveel vriendelijkheid en enige omzichtigheid bejegend, mensen denken aan me, vragen naar me en zijn lief voor me. Ik houd me vast aan het feit dat ik niet hoef te denken 'waar heb ik dit aan verdiend', want ik ben het zelf die dit naar me toe trekt en ik koester hen, de regio, toch de wat ouderwetse mentaliteit, de cultuur dus het gemak waarmee mensen met elkaar om kunnen gaan. (Want ieder huisje zijn kruisje, mensen zijn mensen, overal. Maar de manier waarop de vreemdelinge Tien gezien wordt is hartverwarmend.)
Na vieren verlaat ik de verjaardag. Ik weet niet goed hoe ik aan moet geven dat ik naar huis ga, maar mijn gedrentel in de keuken valt op, zodat ik de seconde stilte inpik en gedag zeg, zo ongedwongen als ik kan.
Door het nimmer eentonige landschap, over het bijna vlakke plateau, rijd ik naar huis waar Castel op de oprit ligt te wachten. Ze komt wandelingen te kort en het spijt me. Ik beloof haar beterschap als M&M weer volledig is, maar het voelt als een schrale troost naar de trouwe hond toe.

Ik zit tussen wat werelden in. De moderne wereld, het plattelandsleven, tussen conventioneel en onconventioneel getrouwd zijn, tussen mezelf en deel van een stel, tussen culturen en belevingswerelden. Misschien bevestigd het alleen maar mijn mens-zijn, in welke wereld, in welk land of in welke relatie ik sta dan ook? Wat wil ik gedaan hebben voor hij weer thuis is, als het nog voelt als thuis tenminste. Niets is zeker en het niet weten is ergens weer de geruststelling dat ik geen teleurstellingen hoef te incasseren.
Weet u wat er morgen komt? Soms voel ik me een mascotte van het nu. Ik ben me altijd zo bewust van het heden, voel me schuldig naar mezelf toe als ik teveel aan de toekomst denk en slap en weemoedig als ik aan het verleden refereer.
We zijn zo gewend om aan morgen te denken, zaken dicht te timmeren -Nederlanders zijn daar zeer sterk in!! en het leidt af van het leven NU.- En hier, hier draait het meer om het nu, valt er weinig te plannen, lopen de dingen altijd anders terwijl het over het algemeen zo extreem voorspelbaar is, het leven. Misschien is dat de kunst wel; acceptatie van het voorspelbare van morgen en ontvankelijk blijven voor het onvoorspelbare van vandaag!
Mascotte zijn is best wel leuk, het voelt bevoorrecht. De sprong in het diepe kunnen nemen ook, het is de vrijheid waar ik in spring met de wetenschap dat ik Diploma A als lintje aan mijn badpak gespeld heb.