Mosterd na de maaltijd

Marc bouwde twee bedrijven op gedurende 25 jaar van zijn leven, maakte al snel 100 uur per week, hij had er lol in en was gedreven. Alles ging heel goed en dat heel dure huis lag dus binnen handbereik, dat kocht hij met zijn toenmalige vriendin en het geld bleef rollen. Het huis vertegenwoordigde overdaad en de rest van het leven was echt Hollands; doe maar gewoon, dat is gek genoeg.
Na een jaartje vrijgezel te zijn geweest kwam ik en geld of rijkdom interesseren me niet, dus dat hij op zijn 40ste wilde stoppen met werken, de boel wilde verkopen om ergens, hier dus, een eenvoudig leven te leven maar wel in alle vrijheid klonk mij goed in de oren. Zo geschiedde september 2008.
De mondiale crisis ving aan halverwege oktober datzelfde jaar en wij stonden hier nog in het stof te vieren dat we een huisje in Frankrijk hadden gekocht, voor ooit als permanente nieuwe plek. Het dure huis in Nederland stond al een jaartje te koop, zulke objecten hebben de tijd nodig om een nieuwe eigenaar te vinden. Het kapitaal -zo durf ik dat net te noemen, want we spreken hier niet over miljoenen- hadden we bij een heuse degelijke vermogensbeheerder vast gezet, in het volste vertrouwen natuurlijk. Maar als die crisis mondiaal is kun je het nog zo goed hebben aangepakt; weg is weg en op is op. Met lede ogen hebben we aangezien hoe de huizenmarkt in elkaar klapte en met de overtreffende trap van zulke ogen zagen we dat er zich niets herstelde.
Dat huis in Nederland zou nog wel even te koop staan, het leven hier is toch goedkoper met het bronwater, eigen hout om te stoken en een met de hand uitgehakte moestuin op een helling van 40%. Mensen vergissen zich en de kwaliteit van leven hier is nou eenmaal stukken beter als in overbevolkt gebied, maar niet gratis.
We zijn nu in totaal 5 jaar verder, het geld is op, het huis staat nog te koop, alle kleine investeringen die we hier hadden willen doen om te kunnen starten met eenvoudig leven hebben we niet kunnen doen, de daken lekken nog en de (tijdelijke) banen die we hier kunnen krijgen leveren 9 euro 40 centimes per uur op, terwijl we niet aan de daken kunnen werken, want we verven plafonds of raamkozijnen bij gemeentegenoten.
Tijd om vooruit te denken en oude idealen te laten schieten, tijd om heel creatief te worden. Nu heb ik totaal geen sjoege van bedrijfsmatig denken en heb ik geen idee hoe je van weinig iets meer kan maken. Ik blijf steken op de sociale zekerheid die west-europese landen hebben opgebouwd en spoedde me afgelopen juli naar het arbeidsbureau om klusjes te gaan doen voor particulieren voor een enkele krent in de pap. Toch in de veronderstelling dat ik zo pensioen opbouw en aanspraak kan maken op bijstand indien ooit nodig.
Oeps, vergissing, ik schijn wel iets van een arbeidsverleden op te bouwen, maar dat garandeert geen recht op deze zaken.
Verder kijken dan maar? Het arbeidsbureau (Pole d'Emploi) adviseert me kundig over de RSA, de Sociale Dienst van Frankrijk, maarrrr... ze hebben geen idee hoe dat zit en werkt voor de buitenlanders, oei lastig! In dit gedeelte van de Aveyron zijn zo weinig vreemdelingen, dat ze volledig in het duister tasten hoe we in aanmerking kunnen komen voor de juiste hulp. Toch trekken ze alles uit de kast en vullen een dikke stapel formulieren in, maken een afspraak voor me in Rodez om me daar aan te melden en geven ze me een lange lijst mee met papieren waar ik ter aanvulling zorg voor moet dragen. Het past ons beide echt niet; zo'n traject. Al helemaal niet in Frankrijk, want de burocratie kan dan in Nederland ook wel erg zijn, hier voor vreemdelingen die de taal en de procedures nog niet goed kennen is het een waar drama, per definitie!
Marc steunt me in deze, maar ziet zichzelf de hand nog niet ophouden, hij is de creatieve denker en belt een Franse bedrijfsadviseur cq accountant om een afspraak te maken. Hij gaat proberen ons huisje hier van onze naam af te krijgen, zodat de bank waar we een hypotheek van hebben in Nederland ons hier niet op straat -ehm het bospad- kan zetten. Het huis in Nederland is een verloren zaak, na 5 jaar is het geld dat niet in aandelen en opties zat -of hoe het ook mag heten- gewoon op. De bank gaat het huis 'terugnemen' als  zijnde een betaling, uiteraard, maar de waarde van het spul is zo gekelderd, gehalveerd, dat ze nog altijd niet tevreden zullen zijn en hun tentakels zijn net zo lang als de reis van daar naar hier.
Een stichting, vereniging, solide bedrijf waar we grond en een pand voor nodig hebben misschien, alles van onze naam af, spullen opslaan, auto's op andermans naam.
We maken ons beide op voor noodweer.

Ik klaag niet snel, echt niet, maar nu dus even wel! Een overheid die als dokter de banken injectie's blijft geven, bezuinigingen oplegt en meer van zulke beslissingen neemt, maar toch echt veelal over de rug van de belasting betalende burger, zullen net zo lang door gaan tot ze 'hun' geld hebben. En ik zal wel volledig naast de pot piesen, maar die achterlijke bonussen worden in stand gehouden, stropdassen in Brussel die uit verveling computerspelletjes doen maar wel een salaris krijgen waar wij twee maanden de hypotheek van zouden kunnen betalen en bijvoorbeeld ouderen die de vergrijzing vormen krijgen minder zorg dan ze verdienen na het opbouwen van een door de oorlog verwoest vaderland.
Hard werken levert vaak geld op, nog frequenter niet veel meer dan een modaal inkomen met schulden en veranderende omstandigheden nog minder. (Langer doorwerken en ow ja; bestaat die sociale zekerheid over 20 jaar nog wel??)  Oei, ik groei, zou het kapitalisme moeten zeggen en niets is minder waar. Had Marc het maar in een oud matras gestopt, toen.... Ik hou niet van mosterd na de maaltijd!