the body guards

Rust houden, niks doen; wat kan dat toch extreem moeilijk zijn. Survival-modus loslaten, ow ja, loslaten, waar ik tussen mijn oren wel goed in ben maar lijfelijk gezien een baby lijk. En passant word ik een binnenvetter genoemd en ik dacht nog wel zo expressief en open te zijn. Maar ze heeft zo verschrikkelijk gelijk, ik lijk m'n vader wel, ergens, heel stiekem.
Ik geef toe, ik kan een binnenvetter zijn, als IK inschat dat het geen zin heeft me erover te uiten en dat doe ik net even te vaak en niet bewust. Dat 'IK' van mij is een ego dat zich te pas en te onpas laat gelden en naar ik hoop zal veranderen gezien wat inzichten van dit jaar (zie vorige log).
2012 is een bizar jaar voor mij. Er gebeurd weinig aan de buitenkant, maar onderhuids is het een wervelwind aan subtiele veranderingen met enorme gevolgen, ach vooruitgang en groei zijn betere woorden.
Mijn lijf is het er allemaal niet mee eens, het bevecht mijn IK, mooi zo!
Zondag op maandag heb ik verkeerd op mijn rechterschouder gelegen. Die schouder werkt dus niet mee met wat mijn ik besluit te gaan doen. Ergens begin van deze week gaat er een zenuw zeuren, de zenuw tussen duim en pols. Onverwachte belasting pikt de zenuw niet en laat dus alles los dat ik met links vast wil houden. De vriesblaren willen niet in slippers, dus ff snel in en uit lopen en 'even' wat doen zit er niet in. Gisteravond gaan we een wandelingetje maken naar de bruggen waar we een klein dammetje gebouwd zien met in het ontstane vijvertje wat rivierkreeftjes en die wil ik nu wel eens van dichtbij zien. Dus klauter ik de rotsen af op de voet gevolgd door onze viervoeter die heel blij is dat we compleet zijn en zo meer aandacht krijgt. (Ik ben geen hondenmens en zal het nooit worden....) Ook Marc volgt ons en voor ik er ergin in heb glijdt mijn linker voet uit en verdraait mijn knie in de hoop overeind te blijven. Nu heeft die knie geen mediale band meer en mist de band tussen knie en scheenbeen een derde deel om de achterste kruisband gecorrigeerd te krijgen. Spieren hebben het gemis aan banden gecompenseerd, maar ze zijn tegen deze rare plotselinge beweging niet opgewassen. Onder luid gekrijs zak ik dus met een verdraait been in elkaar op de rotsen tussen het water. Foute plek voor een valpartij!
Marc trekt zijn shirt uit en doopt hem in het koele water om hem om mijn knie te winden. Mijn schoenen en sokken trekt hij uit en ik probeer mijn been correct te bewegen, doe ter plekke wat oefeningen om de schade te inventariseren. Dat valt mee, de felle pijn trekt snel weg en ik kan na een kwartiertje weer lopen, voorzichtig aan. De 1,5 km naar huis gaan goed, maar knie is erg geschrokken en moe.
We kijken een film met het pootje hoog, maar dan is die knie verstijfd.
Ik kan niet lekker liggen zoals ik dat gewend ben en het levert me een rotnacht op met koffie en katjes op bed om een uur of 10. Ik kan niet meer normaal lopen, alleen op mijn tenen, wat een symboliek!!
Mijn lijf bewaakt me en leert me het lesje van rust houden. Berusting; the body guards, als je maar wilt luisteren. Dat wilde ik niet, op tijd...... Dan maar de lappenmand!

Inzicht en bewustwording zijn de snelste genezers; ik moet blijven bewegen, bewust lopen en de hele dag door. Geen dikke knie en pijnloos, wauw!! :-) Ik ben een gelukkig mens.