Slow-cooking

Nee, Tien gaat niet mee met de trend van slow-cooking. Maar ik neem wel de tijd voor het eten. Ik doe het graag en nog niet eens zo heel lang. Voor mij geen kort-kokende rijst meer, want ik heb alle tijd. Kant-en-klaar eten is hier amper te krijgen en alle toevoegingen, tja, daar gaan we van aan het winden, boeren en andere toilet-ongemakken. Om op een matras te liggen dat trilt van de ongegeneerde trillingen met dito geluiden en geuren, nee dank u! Prefab sauzen en kruidenmixen, voorgesneden groente-mixen waar de vitamines zo goed als uit verdampt zijn, neen, non merci aussi!
Ik kan dan een mentale burn-out hebben, aan fysieke energie is geen gebrek. Ik begin weer energie te krijgen voor de gewone dingen; schrijven, lummelen, hard werken, te laat naar bed, filmpje en stenen sjouwen, opruimen en huishouden, heerlijk. Orde om me heen is orde in mijn hoofd, de voorbode van schrijf-plezier. Ik ben dan ook lid geworden van een online schrijfinstituut die scholing geven en kijk uit naar het moment dat ik mezelf een cursus kado kan geven. (Als lid krijg ik wat korting.) Tijdens het slow-cooken dek ik de tafel op z'n elvendertigste, begin ik aan deze log, neem ik een slokje wijn en knuffel DQ om me ook maar weer even te ergeren aan de haan die als vanouds een uur of 12 per dag spendeert aan kraaien en ik overdrijf niet, misschien zijn die 12 uren nog wel te weinig maar ik tel ze niet meer.
De pasta gaart zichzelf en vergt zo maar 5 minuutjes langer, wat zijn 5 minuten op een mensenleven. Eigen mini-komkommertjes schillen en snijden kost meer tijd, maar de smaak liegt er niet om. De grond uit eigen prei spoelen kost ook veel tijd, maar de geur en de smaak maken het de moeite waard! Groente smoor ik liever dan dat ik ze zo snel mogelijk gaar kook.
In de wereldkrant staat sinds een maandje een nieuwe colum van een Nederlander die met zijn gezin geremigreerd is naar Nederland. Na jaren in Italië gewoond te hebben is hij weer terug op vaderlandse bodem en had eens behoefte aan een echte italiaanse maaltijd. Zwaar gefrustreerd heeft hij in een supermarkt geprobeerd de ingrediënten te vinden, maar alles is 'geploft', van de sla tot en met het vlees. Ook moet er een naam gegeven worden aan gehakt, het is of italiaans gehakt, of mexicaans, of  provencaals. De sla soorten zijn zonder smaak, voorgemixt en wederom met namen van diverse landen alsof de sla niet gewoon sla mag zijn. Voorgemixte voorgesneden groenten met sticker hoe snel het klaar is met naamlabel. Ik moest er hard om lachen, want een tomaat die je in Italië kan kopen, een krop sla die ik hier koop of uit de tuin pluk, het vlees dat duidelijk via de geur te kennen geeft wat voor dier het ooit was; het is haast onmogelijk.
Misschien dat daarom mijn macaroni in Nederland inderdaad in 13 minuten klaar is en hier een uur duurt en ik sloeg een snelle magnetron-rijst-koker af die ik van John had kunnen krijgen. 'Je hebt al in 7 minuten rijst hoor!' hoor ik hem nog zeggen. En dan? denk ik, dan zijn mijn groenten nog niet gaar en de boter voor het braden van vlees net gesmolten...?