De katjes zijn een hoofdstuk apart met alle drie hun eigen karakter. DQ is een heel tam rustig wollig dier met nog steeds een gekromd rond half slappe zwiebelstaart. Hij soest en slaapt, speelt alleen met Merlin en Sooty omdat zij hem niet met rust laten, maar verder is het een dooie sul die iedereen luidkeels op een holletje komt groeten. Als ik dus even weg ben geweest, als er bezoek is en 's ochtends als ik naar beneden kom na een lange donkere stille nacht. Hij is een schat van een grote broer die de kleintjes in de gaten houdt en af en toe wat met ze speelt. Vaker haalt hij ze over in katzwijm te gaan, de meest luie kat die ik ooit zag en zeer vredelievend. Ook voor de hond is DQ zo lief dat het echt vertederend is.
Dat Merlin een heel mooi katertje is mag gezegd. Tis ook een luie donder en heel erg aanhankelijk naar mensen toe. Als hij even vergeet dat ik besta speelt hij wat met zusje lief om zo snel mogelijk verder te pitten, maar zodra hij mij in de smiezen heeft is het gedaan met de rust, want de uk moet op schoot en anders naast het toetsenbord waar hij me lang aan gaat zitten staren, oogcontact zoekt om me een neus te geven en te spinnen. Zijn motortje stopt nooit. Ook heeft hij een passie voor water, gaat graag met me onder de douche om in de douchebak tussen mijn voeten in te gaan zitten, jawel; zitten!, om daar wat water te drinken dat via mijn enkels in de bak loopt, raar beest!
Sooty daarentegen is van een ander slag; Rank, beweeglijk, eigenwijs, ook heel lief als het haar uitkomt, snel gestresst door harde en onverwachte geluiden en bewegingen, alert en snel, nog steeds de onverslagen acrobate. Ze is moeilijk te fotograferen zo zwart als ze is, maar niet minder fotogeniek als broertje Merlin. Hun namen passen hen prima en ik heb er eigenlijk geen kind aan. Als ik ze maar uit de slaapkamer houd, want ik krijg mijn matras niet in de wasmachine.....
Werkzaamheden; de schuur moet eraan geloven. Opruimen, sorteren, dingen weggooien, schoonvegen voor zover dat zin heeft, vleermuizen verjagen (de aanhouder wint) en de kachel schoonmaken, de schoorsteen van de rode ketel natuurlijk ook. Helaas zijn de delen gaan roesten door het branden van nattig hout, dus moet ik erop uit om een elleboogbocht te kopen om het deel te vervangen waar gaten in geroest zijn.
Ik heb een begin gemaakt met het afgraven van het keukendak. Tijdens flinke buien, sneeuw en smeltwater regent het in de keuken en wel zo hard dat een teiltje niet voldoende is. Nu die rand al vrij is begrijp ik de lekkage beter, het eco-dak heeft de afgelopen 30 jaar teveel eco en te weinig dak waardoor het water onder de dakgoot terecht komt en zo vrij spel heeft de keuken in te lopen. Nu is dit snel verholpen, maar vraag me niet hoe dat vrijgraven gaat. Het is drama, want de grond en stenen moet ik boven mijn macht op de muur scheppen, als het dak gerenoveerd is, moet die grond ook weer terug, een ecodak is een ecodak... En stenen en aarde naar beneden scheppen is altijd makkelijker als omhoog, nietwaar?
Andere klus is het vrij zagen en maaien van het bronpad richting de ruine die we kochten voor de dakstenen en de eiken op het perceel. Zonder goed pad kan er geen trekkertje overheen. Dat het te maaien pad 200 meter is, is nog niet indrukwekkend, wel als het een hellingshoek heeft van 30 graden of steiler en diepe kuilen heeft vol met die oude bramen, maar goed, die klus is geklaard, het pad kan wat gevlakt en daarna kunnen we eindelijk die lauzes op ons terrein krijgen.
(De lauze-stenen hebben we opgestapeld en provisorisch afgedekt naast de ruine, onder zeil en balken met een oude tafel ervoor. Na de diefstal van een aantal vierkante meters hebben we op deze wijze aangegeven dat er een eigenaar is die ernaar taant. Vergeten ruines worden letterlijk steen voor steen gestolen....)
Ik heb tevens geprobeerd de dakdekker uit te hangen. Gerommel en een plof zei me dat er een grote lauze van het woonhuisdak af gleed die een vervelend gat achterliet. Nu hing de haakladder al op het dak van het benedenhuis, maar dat zegt niks. Het logge lange ding moet een huis hoger gesjouwd worden, ow nee, eerst van dat dak af natuurlijk. Nu heeft zo'n ladder aan de ene kant twee haken zodat hij over de nok kan hangen en aan de andere kant van die haken zitten twee wieltjes om hem op het dak naar de nok te laten rollen. Maar wat een gehannes zeg! Ik kom dus boven met het ding, op het achterterras en weet ineens waarom het zo'n gedoe is; ik heb nog een ladder nodig om bij de dakrand te komen, die ladder moet een 'trapje' hebben om tegen de muur te leunen anders sloopt hij de dakgoot. Eerst dat trapje zoeken, ergens in schuur (2 verdiepingen), dat bevestigen op de juiste manier (geen sinecure), dan die ladder recht plaatsen op een scheef terras (stenen eronder werkt niet altijd!!), dan die ladder op en zorgen dat ik goed sta om dan die lange haakladder het dak op te duwen in de hoop dat die wieltjes geen andere lauze-stenen laat kletteren. Ver boven mijn macht, maar die haakladder hangt goed over de nok naast het gat, na een uur gezucht en gemompel. Ladder weer af op zoek naar de werkgordel, juiste hamers en spijkers (speciale gegalvaniseerde 78 mm lange spijkers met een grote platte kop), een ijzerdraadje of wat en een tangetje. Dan het moeilijkst; op de grond in de voorraad de juiste maat lauze-steen zoeken, met op de juiste plek het gat voor de spijker, niet te dik, niet te iel, niet te smal en maar hopen dat ie past, want zo'n geweldige steenhouwer ben ik niet en al helemaal niet op een ladder op een steil dak. Bloed zweet en tranen en het resultaat ziet er niet uit. Misschien okee voor één regenbuitje, een kleintje dan hoor. Helaas komt dit dus op het lijstje te staan waar Marc zich in vast moet bijten.
Zulke klussen zijn hier te over. Allemaal zwaar en ze kosten allemaal een berg tijd en energie. (Even het dak op voor 1 daksteen kostte me twee uur en het resultaat is ver beneden peil.) Iets waar de emigrant-in-spe met oog op een leuk oud huisje in the middle of nowhere zich per definitie in vergist. Als je een berg poen hebt is het makkelijk, maar mensen met geld kopen meestal een huis van een ander kaliber, in plaats van een spulletje dat een levenswerk zal zijn.
Ik blijf er zin in hebben en pak alles aan waar ik op dat moment energie en zin in heb. Dat niet alles lukt is niet erg, ik ben blij bezig te zijn en de keuze te hebben, elke nieuwe dag weer.
Eind deze week komt de auto. De tijd vliegt, want als de gast weer naar huis is komt Marc thuis. De angst om samen weer in dezelfde val te trappen is weg. Het lijkt vreemd, want er is niets gebeurd dat die angst heeft geelimineerd, misschien de lange nachten die ik slaap en het vertrouwen in mezelf dat het altijd goed komt, ik weet het niet. Het doet er ook niet toe. We willen graag als maatjes voor dit spul zorgen, genieten van de beestenboel, de stilte en de ruimte. Vredig zoals bijna alle dagen voor hij zijn reis ondernam, zonder woorden samen de dingen aan pakken en toch onszelf blijven, bij onszelf blijven. Op een andere manier, met een andere basis, rijker, wijzer, sterker en beide onafhankelijker. De mensen hier reageren allemaal hetzelfde; met een blije blik, geruststelling (het scheelt hen een zorg, gekoppel en ritjes naar Martine in haar up in de gorges) en opmerkingen als 'zie je nou wel, natuurlijk komt hij terug'. Mensen zijn lief, maar dan moet je wel uit je isolement stappen en jezelf durven te laten zien.
Het geluk heb ik al en zal ik niet snel meer kwijt raken, het zit in me. Het is de moed die ik heb te leven, voluit en de beloning is het geluk zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten