.

Wat kan ik toch lekker slapen opeens, uren, lange nachten, heerlijk! De dagen worden korter, de nachten frisser en het buitenwerk wordt zo gemakkelijker. De things-to-do lijstjes zijn net als de nachten, maar veel taken op deze lijstjes zijn kort en arbeidsintensief.
Van de week moest ik even doorzetten om het slagmes op de bosmaaier te zetten en zo het zwaar verwaarloosde bronpaadje schoon te maaien om Roger gelegenheid te geven het iets te vlakken. Anders kan hij me niet helpen met het naar huis halen van 1,5 kub lauze-stenen waaronder twee hele grote die heel waardevol zijn. Dat paadje is zo steil, zo slecht en zo vol met jarenoude bramenbossen, dat ik uitgeput met een leeg tankje eindig bijna onderaan, bijna de klus geklaard. En zo liggen er nog tientallen andere klusjes, 'zo gedaan' maar voordat je eraan begonnen bent, ben je altijd een paar uur verder.
Mijn hersens draaien overuren, want er zijn dingen die niet uitgesteld kunnen worden, dingen die niet belangrijk zijn, dingen die ik uit kan stellen tot de M&M compleet is of juist NIET, omdat ik ze zelf wil doen, al is het maar een beginnetje.
Ik verwacht deze maand een gast die mij zijn auto verkopen wil. Geweldig dat hij hem komt brengen na het jarenlang volgen van de weblog. Ook in oktober hoop ik nog helpende handen te mogen vergasten. Nu nog een degelijke manier vinden om het hele jaar door gasten te ontvangen voor toch weer die helpende handen. Het concept is perfect, alleen de manier waarop we mensen aantrekken kan anders. Het loopt waarschijnlijk vanzelf.

Een winter voor wij verhuisden, kwam er een jong Brits stel wonen in het kasteeldorpje. Ze knapten de schuren op waarin nu een gite gevestigd is, of twee, en een galerie. Dat scheen wel aardig te lopen. We hebben het echt geprobeerd, om vrienden te zijn; zelfde generatie, beide stellen vreemdeling, beide de taal nog moeten leren en onthand mbt de financien. Maar helaas, na één etentje bij ons hebben we niets meer van hen vernomen en zagen we hem alleen in de auto altijd onderweg van hier en daar voor het werk en de boodschappen. Zij zat altijd thuis, ik zag haar in al die jaren nooit op de markt, ze rijdt geen auto en een gewoon gesprek was niet mogelijk; hij zegt er geen drie en zij kan er geen drie zeggen, in het Frans dan.
Roger vertelt me donderdag op een nog druk marktplein dat 'zij' definitief terug is naar Engeland. Een vreugdesprankje in zijn ogen zegt dat 'hij' voor mij een goede partij is, want hij werkt net als ik en wij samen komen overal. Nee bedankt en het lag voor de hand, maar nogmaals, nee bedankt... Inwendig lig ik in een deuk, ook voor een partner wordt gezorgd. Niet dat ik dat wil natuurlijk, maar het is erg lief, zeker als het van Roger afkomt. (Nadine is een koppelaarster die ook dienst kan doen als voorpagina van een lokaal krantje, dat ik hier na 2 maanden nog alleen zit is aan mezelf te 'wijten'....)