Alleen op verzoek of in geval van calamiteiten en dorpsfeestjes zie ik de burgemeester. Hij draagt zorg voor de 550 zielen die hier wonen, verspreid over 6 dorpjes, dat maakt hem een kleine punaise op het prikbord van zovele gemeentes in geheel Frankrijk. Maar goed, als we die man nodig hebben is hij er wel. Zo ging ik gisteren, na het mezelf een schop onder de kont gegeven te hebben, naar le Marie om een onderhoud te hebben met de burgervader. Er lag namelijk een joekel van een rots op het geasfalteerde bospad - hoe noem je een geasfalteerd bospad? weg? weggetje? nog steeds bospad? - en ik wil al een tijd dat het pad vanaf de buren, waar het asfalt ophoudt, een keer glad getrokken wordt met degelijke watergeulen op de cruciale plekken om het regenwater af te voeren om erger uitslijten van het pad te voorkomen. Ook wil ik graag klagen , zoals het een Nederlandse betaamt, dat er te hard gereden wordt door de EDF die ware races houdt met een 60 km per uur waar maar 30 is toegestaan. Of de burgemeester wat kan uithalen tegen de EDF is de vraag, maar het proberen waard, toch?
Dus stap ik le Marie binnen waar ik de secretaresse tref en achter gesloten deuren de burgemeester-in-bespreking. Niks erg, ik laat haar een notitie maken met de twee zaken die ik graag geregeld zie en verlaat zonder verwachtingen het pand tegenover de kroeg waar ik sigaretten koop, een koffie en een praatje maak met de eigenaresse, altijd goed; jezelf even laten zien, maakt niet uit in welke staat van zijn of met of zonder wat te vertellen.
Vandaag hang ik het niet-storen-bordje op het hek, maar dat ziet de burgemeester natuurlijk niet als hij me belt, dus probeer ik aan de telefoon uit te leggen waar het me om gaat en hij komt na vieren langs, zegt hij me toe. Dus maak ik een wandeling zijn richting uit, zodat hij niet de moeite hoeft te nemen het bordje te negeren. Hij rijdt een klein grijs pukkeltje met smalle bandjes die zich echt aan de 30 km/uur moet houden anders gaat zijn wagentje stuk. Het zal de auto van zijn vrouw wel zijn, maar dat doet er niet toe. Ik ben al blij dat zijn maatje er niet bij is, gewoon even onder elkaar. Met mijn huidige uitstraling en energie werkt dat nou eenmaal beter. Hij stapt uit en we begroeten elkaar formeel, dat wil zeggen géén kussen, alleen de formele hand en ik vind het prima zo. We kletsen zowaar een half uur, over van alles en nog wat. Ik heb van die dagen dat ik absoluut niet uit mijn woorden kom en geen zin kan bouwen, maar vandaag doe ik het werkelijk uitstekend. Ook al aan de telefoon, wat me een dik compliment van de burgervader oplevert en mijn tong los maakt. Ook de zijne trouwens, want hij heeft gehoord van C&E die uit elkaar zijn, een in 2007 geemigreerd stel uit Engeland die in het kasteeldorpje een oud huis hebben opgeknapt tot gallery en gites. Zij is definitief terug naar de UK en ik vroeg me al af wat C zou doen met het prachtig gerenoveerde spul, te koop zetten dus, ook al heeft dat weinig zin gezien de huizenmarkt. Ik kan hem perfect uitleggen hoe het nu precies zit met M&M, wat hem veel deugd doet, hij is blij dat mijn makker terug komt en moet erg lachen om de koppelpogingen van mijn nieuw gemaakte vrienden die ook wel weten dat hier alleen wonen gedoemd is te mislukken. Ik verlink de EDF-medewerkers, die er een sport van maken zo snel mogelijk door de gorges te rijden met een snelheid van 60 km/uur of harder op de rechte stukken, ook dat ik al enkele bijna-ongelukken met die gasten had. (Er staan bordjes met 'max. 30 km/uur.) Ik prijs de postbode voor zijn keurige rijgedrag en vraag terloops naar de werkzaamheden aan de overkant, zodat we weten wanneer de weg weer veilig is, een half jaartje zegt hij me toe, dat wordt een jaar, maar dat geeft niks. Ik ken m'n pappeheimis inmiddels wel.
Al met al bak ik zoete broodjes met de eenvoudige man en weet ik me gegarandeerd van een gevlakt bospad met degelijke watergeulen ergens begin volgend jaar. (Je moet hier niks te snel af willen dwingen, dan werkt het dus niet, het toverwoord is 'geduld', zoals mijn vriend in Toulouse placht te benadrukken tijdens ieder gesprek.) Het enige dat de burgemeester nog wil weten is of M&M elkaar in de haren gaan vliegen als er flink materieel uitgerukt wordt om aan mijn wensen te voldoen, want hij weet dat Marc het bospad onaangeroerd wil zien. Ik verzeker hem dat als het niet geasfalteerd en verlicht wordt het wel snor zit en ik zijn vertrouwen geniet als het gaat om het basisonderhoud van ons spulletje. Ook slaakt hij een zucht van verlichting als ik hem nogmaals zeg dat Marc volgende week thuis komt. Die opluchting heeft vast ook wat te maken met het feit dat C&E uit elkaar zijn en dat huis te koop staat, nooit een goed beeld gevend van zijn gemeente als zoiets leeg staat en voor hoelang??
De enorme vermoeide dip van vanochtend werd opgelost door een chat met een Secondlife vriendin die vaak rond haar lunchtijd gewoon even vraagt hoe het met me is. De schat. Ze motiveert me om een lekker recept te verzinnen en een heerlijke maaltijd te maken die me de energie geeft voor de dagelijkse beslommeringen. Ook al laat ik de afwas voor wat ie is, morgen weer een dag. Ik oogst boontjes, doe een wasje, kook dus lekker voor mezelf wat me voed met de juiste woorden om de burgemeester voor me in te nemen. Ook weer weg, die emotie's, ongemak, vermoeidheid (na, ok, een gedeelte ervan dan....) en lamlendige gevoel van het moeten. D.! veel dank lieverd :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten