Vriesblaren

Hoe kom je aan vriesblaren in Zuid-Frankrijk tijdens de zomerhitte? Heel eenvoudig;

Zorg dat je per ongeluk gestoken wordt door een wesp (of ander groter geel-zwart insect). Het hebben van een allergie voor deze steken scheelt de helft.
Afgelopen maandag liep ik bij het 'chateau' op hoge sandalen en stond even stil, wat mijmerend bij de L200. Zo'n prikbeest had ervoor gekozen mijn tenen te beklimmen, dat mag natuurlijk, maar drie van de zes pootjes had hij tijdens mijn mijmeringen onder de rand van de slippers geplaatst. Zodra ik dus een stap achteruit zet kwamen die bekneld te zitten en daar hebben ze zo hun verweer tegen, STEEK! Dit was uiteraard een half uurtje voor ik Ben weg zou brengen naar Rodez, een 90 minuten sturen in de Rode, voeten onmisbaar voor het besturen van deze wagen in de warmte, om daar wat rond te struinen, hem af te zetten en weer die 90 minuten naar huis aan het einde van een warme dag.
Ik loop gauw het huis in, pak de tube Rescue zalf, cold-packs, azijn en een keukenpapiertje. (Ik koop twee keer per jaar van die grote rollen industrie-papier en gebruik deze voor alles, maar voornamelijk als keukenpapier, ideaal en een schijntje vergeleken bij het driedubbel gekussende super absorberende papier in zo aantrekkelijk mogelijke verpakkingen.) Posteer me op de bank en dep eerst het kleine rode gaatje aan het begin van de teen naast de grote met azijn. (Azijn, ook zo'n weergaloos goedje. Eén van de beste en goedkoopste (schoonmaak)middeltjes naast soda, multifunctioneel.) Ik bedenk me nog dat het beter zou zijn Nadine te bellen en haar te vragen Ben naar het station te brengen, maar eigenwijs als ik soms ben, bijt ik even door, smeer wat zalf op het gaatje en ga eerst even met een klein coldpack met mijn voet omhoog zitten om te kijken wat mijn snelle reactie voor effect heeft op mijn voet.
Ik besluit toch zelf maar achter het stuur te kruipen, met dat kleine koude kussentje in mijn sandaal onder de klittebandjes. Nog niet op de helft van de route gaat mijn voet branden en stop op een parking. Het koude ding is een warm ding geworden en ik vervang het met een grotere die ik in een coolbox heb meegenomen.
In de departementale hoofdstad aangekomen is ook dat ijzige ding volledig warm, bah, dit schiet niet op. Ook de afdruk van de sandaal staat al in mooi relief in mijn voet gedrukt, maar die is te verdoofd om het te voelen. Ik zie het door de stad een rondje lopen op zoek naar een leuk restaurantje niet zitten, dus blijven we op het terras zitten van iets dat voor een stationsrestauratie door moet gaan. Ik leg mijn voet hoog op de stoel naast me, draai een derde coldpack om terwijl Ben me trakteert op een koude cola en we wachten tot de keuken open gaat, om 1900 uur om precies te zijn. Eerder kunnen we hier niet terecht voor een warme hap, dat u het weet! Tijdens het eten van een wat uitgedroogde confit de canard met uitstekende frites, zie ik twee tenen blauwig wit worden, niet de gestoken teen, maar ik negeer dit want ik ben al blij dat ik de steek niet voel en mijn voet niet twee keer zo groot is geworden.
Die voet houd ik koel en hoog en na het afscheid tijdens de schemering moet die voet op het gaspedaal en sjees ik naar huis. Ik vergeet al het voorgaande, ik wil maar één ding; naar bed.
De avond erop, dinsdagavond, kijk ik een filmpje met mijn voeten op de poef. Van de steek zelf heb ik (nog) geen last, maar twee tenen branden alsof er een vuurtje onder gestookt wordt. Ze zien er ongeschonden uit en weer negeer ik het branden, want het zal de warmte wel zijn waar mijn voeten vaker last van hebben, het houd me zelfs vaak uit mijn slaap.
De ochtend erop tijdens een warme douche, de oogstmijt... weet u nog?, wrijf ik over de pijnlijke tenen en haal ik twee blaren open. Nog met verbazing kijk ik ernaar en spoel het blaarvocht weg. Ik begrijp het nog steeds niet. De dag erop gaan ze zeer doen, ja die blaren zijn open en wat dan nog?? De wespensteek zelf voel ik nog steeds niet, de voet is wel wat dik, maar als dat alles is.
Vriesblaren doen verschrikkelijk zeer!!!! Ik speur internet af op zoek naar een verzachtende behandelmethode, maar het enige dat ik vind zijn sites over en van bergbeklimmers die met deze aandoening in een ziekenhuis belanden. Ik ben dus zo stom geweest uit angst voor tijdelijke invaliditeit, om twee tenen te bevriezen met coldpacks!!!
Dat heb ik weer.