pillen ten spijt

Ik probeer in slaap te vallen met een pilletje of twee, van die rustgevers die geen slaappil genoemd mogen worden, maar me wel zouden moeten helpen, wat ze onvoldoende doen, het zal wel aan mij liggen.
Vorige nacht lag ik nog verder in de kreukels, niet lichamelijk dan wel geestelijk, want een wrak mag ik mezelf wel noemen. Geeft niks toch, ieder mens heeft wel zijn momenten. Maar afgelopen 24 uur zijn weer  een typisch dieptepunt.
Onmachtig als ik ben; ik word er agressief van en dat kan mijn huisje-boompje-beestje nu echt even niet velen. Liters tranen kan ik vergieten, maar de kitten-plas op mijn matras geeft al aan dat er iets gedaan moet worden, dus probeerde ik deze morgen mijn koffers te pakken om huis en haard rust te gunnen en bovenal mijzelf te redden van een ondergang. Ook Marc weet zich te weren door in stilte zijn ding te doen en verre uit mijn buurt te blijven... Wijs, want ik kan een draak zijn als ik met de rug te lang tegen de muur gedrukt wordt door omstandigheden die de mens te boven gaan. Dat koffers pakken kostte me 4 uur en nog zie ik me gedwongen een keuze te maken tussen drie auto's die me geen van drie veilig kunnen vervoeren. De rode is meer verworden tot een traktor die echt dienst moet doen als zodanig en lange ritten niet meer aankan, bevestigd door de garage die heel goed weet hoe Defendertjes van deze leeftijd zich kunnen houden. De Blauwe verdient een grondige beurt na 10 weken 'terrein' en een lege band. De L200 is en nog niet officieel geimporteerd en niet meer verzekerd.... Eigenwijs of ten einde raad, nood breekt wetten; ik moet weg anders gebeuren er ongelukken en ik maakte deze nooit in een auto, dus neem ik de gok! Ik laad de wagen met slaapgoed, twee koffers en vertrek toch in de L200, stilletjes en heimelijk, Marc begrijpt het en mij als geen ander na de vooraf gaande drama's. Eerst naar H in de hoop dat ze thuis is, ik kan er misschien mijn eerste nood kwijt in het Nederlands. Zo ver als ik ben kan ik in het Frans of Engels niet zo goed uit de voeten. Gelukkig is ze thuis met twee enorme bakken 'pleur' en een luisterend oor terwijl haar man ook in de penairie zit met een overleden vader in Engeland en dus niet thuis. Natuurlijk mag ik gebruik maken van de luxe gite tot zaterdag, maar 'pluk de dag' het is pas dinsdag. Ze stuurt me wel naar de huisarts die alles behalve een pillendraaier is om de zaak aan te kaarten en misschien een 'rustgevertje' waar ik wat op tegen ben, want ik wil het zelf zien op te lossen. (Misschien dom, maar ik heb mijn principes)
Na de bekende lunchpauze van landelijk Frankrijk rijd ik toch naar het centrum met de moed in mijn sportschoenen. -U begrijpt het al; ik zie er niet uit en moet veel schroom overwinnen me zo te vertonen in het dorp, het voelt als gezichtsverlies en ik voel me net een Japanner; liever dood dan dit... Toch geef ik gas en rijd het dorp in waar ik na de krappe bocht de nappies aantref, de gendarmerie in het blauw gestoken onlangs gefuseerd met de extremisten van een gemeente verderop die iedereen aanhouden einde van de maand, want dat bonnenboekje moet vol, de quota gehaald, gatver. Uiteraard vissen ze mij van de weg en sturen me aan de kant waar ze me proberen mijn gevarenlichten aan te laten doen. Maar zo van de kaart als ik al dagen ben begrijp ik echt niet wat ze bedoelen. Achteraf hilarisch, misschien de rustegevende pil, whatever. Een minuut later moet ik een tirade aanhoren van een vijftiger met gendarmerie-petje op die mij duidelijk maakt dat het verboden is met printjes van een tijdelijk kentekenbewijs rond te toeren. Die kan ik ter plekke door een garage solide laten maken, maar weet ik veel, dat is me niet verteld tijdens de technische controle of door een papiertje in de bus, hoe kan ik dit nu weten? Ik speel de beleefde onschuld wat een kwartier later blijkt te helpen doordat ik mijn rijbewijs terug krijg zonder boete. (Ze kunnen met geen mogelijkheid achterhalen dat de wagen onverzekerd is...)
Op naar de huisarts, al reeds drie keer volledig doorgezweet wat echt stinkt, geloof mij nou. Ik beland nog verder gestrest in de oververhitte ook doorgezweete wachtkamer van de huisarts die ik nooit zag afgelopen jaren. (Op dat vishaakje dwars door mijn vinger daargelaten, maar dat incident (2009) zijn de arts en ik al lang vergeten.) Ik mag mijn beurt afwachten wat een kleine drie kwartier duurt. Blij dat ik niet in een Franse cel zit door onverzekerd rijden of een torenhoge boete op zak heb, zal het mijn tijd wel duren en ik luister geduldig naar het gesnotter van een kind van nog geen jaar dat met de voetjes luidruchtig op de rand van een stoel trommelt en haar vader vermaakt die onzeker in schilderskleer zijn beurt afwacht en de zwaar ademende oude man die ik van gezicht ken. De rest van de wachtenden lijken hun adem in te houden door niets van hun klachten prijs te geven aan elkaar, we zijn allen bijna buren en in de kleine wachtkamer is het per definitie een schending van de privacy. Bij de huisarts binnenstappen lijkt al eng en te vergaand, de hoop op behoud van de privacy al reeds vergeven.
Ik worstel me door een magazine heen, gedrukt half februari dit jaar, dat verslag doet van de nog zittende aan decadentie verslaafde Sarkozy en de armoede van de burger die bijna standaard lijkt te zijn naast de dood van Whitney Houston. Daarna een kinderboek dat me meer leert dan die pulp-fictie van dat magazine, ik ben de naam zelfs al kwijt. De huisarts ontvangt me alsof ik kind aan huis ben, het lijkt hem niet te verbazen en ik doe in het kort mijn verhaal; stress, help, fysiek niks mis met mij, maar metaal; oei en zonder het 'ik groei'. Gelukkig prijs ik mij met deze man die geen pillendraaier is en met recepten smijt maar me wel weet te helpen met een lichte rustgever. Ook stelt het hem gerust dat ik even bij een vriendin logeer en mezelf zo de rust geef om van de put geen beerput te maken, maar ook zeker niks in een doofpot stop om erger te voorkomen.
Rustig ben ik allerminst als ik nog even proviand koop voor de komende 24 uur en terug rijd naar m'n toevluchtsoord. Ik stel Marc op de hoogte, in zoverre dat ik ok ben en voorlopig veilig en wel. Maar het voelt als gezichtsverlies, een afgang dat ik het toch net niet trek. Ik mis per definitie mijn kleine pluizige in het wild piesende katjes die knorrend in mijn nek komen liggen en een miauwtje geven om me te zeggen dat ik van hen ben. Maar ik kan hun jeugd en ondeugd niet goed meer hebben, ook de verantwoordelijkheden niet, de zorg over alles, die zorg die ik ook best los kan laten, maar wat me nu niet meer lukt. Jammer, maar het is even niet anders.
Terug in de luxe gite met een uitzicht waar u U tegen zou zeggen, de rust van de wind door wat bomen, de koeienbellen in de verte en de grazende ezeltjes op de voorgrond met de kipjes die tussen hun poten door scharrelen. Even is er rust en stilte, zelfs een TV met DVD en wat filmpjes, maar ik kijk er 1 met veel moeite. Niet dat ik te moe ben of dat de pillen werken, als die al werken, want ik zit nog met grote ogen achter het beeldscherm van de labtop, maar toch. De stoppen slaan door op de benedenverdieping van de gite; geen licht, ik doe het zonder, denk ik. Na een half uur en twee pilletjes lig ik doodleuk nog naar een half verlicht plafond te staren. Dan maar uit bed, dat fris naar wasmiddel ruikt en wollig donzig aandoet, wel wat anders als mijn klamme lakens thuis en een Emiel die we van de week (sorry Ton) vakkundig een kopje kleiner moesten maken door een gemiddeld kraaien van 12 uur per etmaal.
Onvoorstelbaar, ik ben nog steeds wakker, kraaiend en al, van binnen dan. Ik geef toe aan alles en toch blijft dat hoofd maar malen, om niks, want ik heb alles; de vrijheid, de rust, de steun en de vriendschap!
Het laat me raden.....