Ja uiteraard, u als lezer zal wel heel nieuwsgierig zijn hoe het nu allemaal verlopen is en gaat, z'n gangetje? Of een tranentrekkende situatie?
Ik kan en wil nog geen conclusies trekken, maar geen van twee kan ik u verzekeren, geen drama's en geen gangetje. Kort door de bocht ben ik ambivalent, overgevoelig voor de oude situatie('s), spring ik van energiek, blij & vrij tot uitermate gefrustreerd en verdrietig en probeer tussen alles door mijn pijn te verwerken en te voorkomen dat ik terugval in mijn oude doen. We hebben beide niet het vertrouwen dat hij het hier trekt op langere termijn wat geheel te wijten is aan dit paradijs dat zo ontzettend veel zwaar handwerk bevat (onoverzichtelijk voor twee handige sterke gezonde mensen zonder poen) in een bergklimaat. Als de lust, het vertrouwen en de handen die we tekort hebben ontbreken wordt het per definitie een hachelijke zaak. Om hier eerlijk over te zijn valt ook niet mee, en toch wil hij dit plekje behouden, omdat het juist alles heeft wat een reiziger als thuisbasis zoekt. Dit natuurlijk naar aanleiding van alle andere reizigers die hij ontmoette tijdens zijn tocht.
Onze financiële sores zijn verdubbeld door een curator die echt heel hard zijn best doet om ons nog verder uit te kleden terwijl we alleen nog maar wat goedkope slippers aan de voeten hebben, bij wijze van spreken. Van een kale kip valt niet te plukken, maar zo kaal blijken we niet te zijn, villen die M&M, kan best.
Terwijl ik probeer mijn nieuwe balans te zoeken is Marc nog bezig thuis te komen. De Blauwe, waar ik niks meer van wil weten door mijn geschiedenis met die wagen, moet uitgeruimd en schoon gemaakt worden, zijn wasjes gedraaid en alle souvenirs krijgen een plek. Ik kan hem dus nog niet al te veel betrekken in mijn dagelijks leven, nog niet alle taken zijn verdeeld zoals het hoort en ik barst nog steeds van de fysieke energie, terwijl mijn hoofd uitgeput lijkt en ik dus voor mijn doen extreem vroeg naar bed ga.
Wat afgelopen maanden me wel hebben opgeleverd, is dat ik echt mijn eigen ritme heb, mijn eigen ding doe zonder me van de wijs te laten brengen door wat of wie dan ook. Dat stelt ons beide gerust, er wordt toch wel gedaan wat er gedaan moet worden, ik behoud mijn energie en ga dus ook verder met de betaalde klussen zoals het verven van de laatste balken bij de familie R, waar ik echt blij van terug kom.
Deze ochtend ging ik ein-de-lijk brem knippen, ook dat geeft me energie -en blaren-, ik spot een ree die gevlucht is voor de jagers verderop in de gorges en de spechten tikken er lustig op los op zoek naar slaperige insecten. Het leven blijft hier mooi, maar ons pakketje complexiteit in alles (relatie, financieel en het in stand houden van dit aardse paradijsje is tergend en blijft zwaar.
Dus; geen conclusie's, niet z'n gangetje en geen drama's....
Toch hoop ik dat dit korte logje jullie nieuwsgierigheid enigszins heeft bevredigd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten