update

Eerst even over de oogstmijt (<-- link);
Ik ben inderdaad de pineut. Over mijn hele lijf zitten de minuscule larfjes die zich dus zo razendsnel verspreiden. Heet douchen doe ik al, scrubben dus ook. Voor sommige van de kleine krengen ben ik te laat. Kleding gaat einde van de dag in de was, niks geen 'half vuile kleer' of 'dat kan ik morgen nog wel een dag aan'. Met beddengoed doe ik twee nachtjes. Iets met Deet erin ga ik morgen kopen en magnesiumvlokken, nee, vanmiddag al, want het is net half 7 in de ochtend na een wel heel onrustige nacht. Dat ik Deet verschrikkelijk vind stinken, dat het als gif aandoet op mijn huid? Kan me echt niet schelen, want september is nog niet op de helft en het is dit jaar erger dan ooit. Waarschijnlijk door het vakantie vieren waarbij ik in zonnig zomerweer me er niet toe kan zetten me zo warm aan te kleden. Ook niet praktisch, dat doe ik enkel als ik lekker aan het werk ben buiten of in een relatief koel huis waarbij lange broek en shirt met lange mouwen beter is als een zomerse outfit.

DQ actie op het juiste moment (<-- filmpje);
Het is al moeilijk inslapen door de jeuk over mijn hele lichaam, gezien de oogstmijt een voorkeur heeft voor dunne huid, en die heb ik bijna overal. (Alleen mijn rug, voeten en onderbenen moeten ze niet.) We gaan laat naar bed, want we zitten lekker buiten tot laat wat te babbelen en vergeten de tijd. Na een uur of 2 slapen word ik wakker door iets dat kapot valt beneden op de tegelvloer. Iets dat klinkt als 'in duizend stukjes', dus sta ik op, trek mijn slippers aan -liever geen glas in mijn voeten midden in de nacht-, kijk hoe laat het is -03:36- en strompel naar beneden. Niks rond de eettafel. Niets in de keuken. Niets op het terras, waar de waxinelichtjes een hoornaarlontje krijgen en zo het glas te heet geworden kan zijn dat dan uit elkaar spat. Ik kan me natuurlijk best vergissen met de tegelvloer binnen of het natuurstenen terras, zo slaperig als ik nog ben. Tot ik het typische meuw hoor van DQ en ik draai me naar hem om, waar hij ook moge zitten; op de blokkast voor de pendule, waar hij naar me knipoogt en gaapt. Jawel, net als op het filmpje. Onder de kast op de vloer liggen de witte stukjes van het beeldje. Het was een ezeltje dat graast op een plat vervloeide ondergrond. Een beeldje dat ook al in de kast stond van mijn grootouders en onlangs mijn kant op kwam, gekoesterd en bewonderd.
Ik ken mezelf, ik weet dat het nooit meer dat ezeltje wordt, maar ga er toch een keer een puzzeltje van maken met drie tubes secondenlijm, het zal een filmisch beeld opleveren, dat kan ik u beloven.
Een foto van het eindresultaat is gegarandeerd.

Le Cauchemar

Met Marc al in Frankrijk maar nog niet thuis, heeft tot gevolg dat ik erg bezig ben met zijn thuiskomst. Onrust zorgt voor onrustige nachten, onrust als in stress denk ik, in mijn geval de oorzaak van nachtmerries die altijd iets met de realiteit te maken hebben.
Na DQ's tergende actie ga ik terug naar bed. Een lange dag wacht en ik wil erg graag een beetje normaal geslapen hebben ondanks deze onderbreking en een blik zonder veger met 100 witte stukjes keramiek.
Ik was gewoon thuis, as usual, maar het was erg druk in huis. Projectontwikkelaars, deurwaarders en lijkenpikkers (het lijk is in dit geval een failliete M&M), stropdassen, glimmende schoenen, snelle jongens met de iPads en iPhones, u kent ze wel. Marc nog nergens te ontdekken in deze mierenhoop in mijn huisje wat doorgaans een oase van rust is. Verbaasd en verwonderd struin ik wat door het woonhuis, wat in deze droom veel ruimer aandoet en een hoog plafond heeft. Het gaat zachtjes regenen, de hemel trekt dicht. Iets dat ik normaliter van binnenuit niet goed kan zien. Ik volg wat van die gladakkers naar buiten, waar zij onverminderd doorgaan met druk babbelen en telefoneren terwijl ze grote zwarte plu's vasthouden. De regen is een stortbui geworden en ik ga even in de schuur kijken of de lekbakjes nog wel op de juiste plaats staan. Ik schiet in een paniekerige staat, want de gaten in de vloer van de eerste verdieping vertoond enorme gaten met daarboven in het dak nog grotere gaten, of wat daar nog van over is. Ik begin te rennen door die schuur, kan geen teil emmer of bakje vinden, ja één, die ik nutteloos onder een kleiner gat plaats. Ik ren door, bezweet en extra doorweekt door de koude plens hemelwater, ren weer naar buiten om Marc te zoeken, schreeuw en roep, kijk door de grijze deken van regen heen en zie enkel de jachtige snelle jongens, de zwarte paraplu's en alle gebouwen die er opeens uitzien als ruines, balken open en bloot zich vol zuigend met water, muurtjes die omvallen en grond die sneller weg spoeld dan voor mogelijk, omdat er geen steen nog iets tegen houdt. Marc is nergens te bekennen terwijl het huis voor mijn neus beetje bij beetje in elkaar zakt.
Reden genoeg me voor de 2e keer te wekken tijdens deze korte nacht. Dat het 'maar' een nachtmerrie is, troost me niet. Het is half 6 en ik ga mijn bed maar uit, want de haan heeft mee-gemerriëd en kraait al even.

De hoornaars;
Nee, ze doen echt niks, ze brommen alleen vervaarlijk en zijn in grote getale aanwezig, omdat gast Ben die de auto brengt, me afleidt en samen met mij echt vakantie viert, natuurlijk graag buiten zit om van de sterrenpracht en de nachtelijke stilte te genieten. Ik doe graag eens mee en we hebben wel een beetje licht nodig, dus steken we kaarsjes aan en gaat de deur op een kier. Een kleine lamp is binnen aan en de vorige avonden was er zo een enkele geel-zwarte brommer die zich te pletter vliegt in een glaasje met een waxinelichtje. Het is een barmhartige dood om in vloeibaar kaarsvet te belanden. Normaal creperen ze gedurende enkele dagen om van uitputting een natuurlijke dood te sterven tijdens het begin van de herfst. Ze zoeken licht in de hoop om de duisternis van de dood te vermijden en vliegen naar elk lichtpuntje, en masse. De voordeur staat op een kier voor de katten, zodoende vliegen ze naar binnen en verzamelen zich rond de lamp en op de muur. Ze putten zichzelf wat sneller uit en op blote voeten lopen in de huiskamer is ook om deze reden geen succes; als je erop trapt boren de angels zich je voeten in. Ik blijf erbij dat het onnodig is om de nesten te vernietigen en laat ze begaan.

Biefstuk;
Gisteren stond er biefstuk, salade en gebakken aardappeltjes op het menu. Ik steek de BBQ aan met restjes zaaghout, maak de laatste kooltjes op en Ben en ik schuiven aan onder de tonelle en wachten het laatste minuutje voor ze a pointe gaar zijn. Hij kijkt naar het huis en de gorges en ik naar het bos met mijn rug naar het huis toe. Als we op het achterterras zitten laat ik Castel er ook bij, voor haar gezellig, want de katten zijn ook allemaal van de partij. Plots hoor ik gegrom en voor ik kan bedenken of het katergebrom of hondengegrom is en me snel omdraai op de plastic tuinstoel zie ik nog een halve biefstuk uit de bek van Castel hangen. Die heeft ze doodleuk achter mijn rug om (het is een domme hond die geen kunstjes wil leren om de mens te dienen) van het hete rooster gepikt heeft. Mijn voet in slipper kan haar nog net een extra zetje geven, omdat ze heel erg goed weet dat ze fout is en Ben een schuldgevoel geeft, want hij had er erg in om haar te roepen. Maar net als dat DQ nu eenmaal een kat is met kattenstreken, is Castel gewoon een hond. Ze laat zich de hele avond niet meer zien.

De L200;
LUXE!!!! Onvoorstelbaar! Dat ben ik echt al lang niet meer gewend. Nu is Ben ook geschoold als rij-instructeur en daar wil je niet graag naast zitten als bestuurder van een voertuig als je al jaren lang je rijbewijs hebt. Toch gaat me goed af. Alleen het rijdt wel heel erg soepel, de auto is erg stil, de neus indrukwekkend wat nog een vertekend beeld geeft van de breedte van de wagen. We gaan even naar het stadje, lopen een rondje, ik krijg van Anette een rondleiding door haar kamers-te-huur die tijdens de winter wat goedkoper zijn om ze toch verhuurd te krijgen en Ben spreekt even een woordje Duits met haar. Anette is een Duitse die hier al 35 jaar woont en geheel verfranst is, maar haar roots niet verloochend. We doen een bakje koffie, halen een boodschapje en ik krijg de sleutels in handen voor de rit naar het kasteeldorpje.
Ben volgt al heel lang mijn weblog, is een vriend in Secondlife en neemt zijn kans waar om dit alles nu eens in het echie te zien. De auto is weergaloos, alles zit erop en eran en ik ben er heel blij mee. Voorlopig mag de L200 op non-actief tot hij een Frans kenteken heeft en dan nog is het een auto voor nood en lange ritten. 15 jaar oud, ziet 'ze' eruit als een nieuwe wagen en ik kan mijn geluk niet op. Vanmiddag de Controle Technique, waar ik me allerminst zorgen om maak.