spiegologisch

Ik zit net aan de eerste kop koffie na een nacht van 8 uur slapen met een relaxte Cros op het voeteneind. Alleen maar relaxed omdat de deur dicht is en er geen klein grut zijn rust komt verstoren. Ik droom over het schilderen van oude huizen, over 'opa' die ik jarenlang verzorgde in Nederland met net zo'n monumentaal pandje, die -toen hij dit nog kon- altijd aan het verven was. Om wat te doen te hebben, het nog kon, om bezig te blijven. Na de scheiding met mijn eerste man ging ik mijn appartement verven, van plafond tot muren tot de vloer die van vurenhouten planken gemaakt was. Met precisie sjabloneerde ik toen een ingewikkeld Celtisch patroon als band op de muren van mijn slaapkamer, met speciale verf in 5 tinten. Een waar monnikenwerk, maar uitermate effectief als bezinning, reflectie, verwerking van de scheiding en het me weer eigen maken van mijn huisje waar we toch samen die jaren hadden doorgebracht. Een paar jaar daarna volgde een vriendje die me juist uit die flat jaagde naar de volgende, mijn eerste eigen flat, klein maar fijn in een rustig dorp. Ook daar ging ik weer aan het verven. Kleurde mijn nieuwe wereld, schiep rust en een fris nieuw begin. Beide keren met een enorme berg energie, zin en motivatie, goede voornemens, een nieuwe start.
Deze derde keer van het me losmaken van een partner, gebeurt dit wéér. En voor mij is het logisch, mijn manier om een nieuwe start te maken, bijna om symbolische redenen alleen, neem ik de kwasten ter hand, dus het lakwerk aan de ramen van Nadine, het plafond bij les Toulousiennes en de enorme berg verfwerk die hier al gedaan is en nog gedaan moet worden. De blikken verf laat ik in de woonkamer staan, voor de momenten dat ik iets anders wil doen dan zwaar sjouwen en doen.
Nu die droom over dat verven van dat oude huis vanochtend, na weer een lange nacht die bijna vreemd aanvoelen, want vanaf april ongeveer slaap ik niet zoveel meer. Ik ben blijkbaar moe! En dan valt het kwartje. Dit keer is het anders, want mijn eerste man kwam niet terug en dat ex-vriendje ook niet, Marc wel en sinds ik weet wanneer ongeveer slaap ik dubbel zo lang, letterlijk.
Ik ben moe, gewoon heel erg moe van afgelopen maanden, van de duwtjes in de rug die ik mezelf moest geven. (Ja soms, soms leg ik mezelf de klem van het 'moeten' op.) Dit doen, dat doen, zus regelen en zo aanpakken, niks vergeten en de basis van de beesten en het huis. Ow, nog even hier dit en daar dat tussen de gasten door, mijn geluk niet op kunnen door de rustperiode die zo voelde, omdat Marc nu eenmaal teveel spanning met zich meedroeg. (Ik geef de crisis en het effect op onze situatie de hoofdschuld, het is een wrange klem die ons beide heel langzaam aan het draineren geweest is en ons van onze rust heeft beroofd, onze voornemens, onze verwachtingen, ons plan om zelf-voorzienend te gaan leven.)
Zijn thuis komen ergens volgende week was niet gepland, we hebben elkaar los gelaten om onszelf de ruimte en de tijd te geven voor onszelf te gaan zonder de ander daarmee te hoeven lastig vallen, wat goed was en is. Maar nu lijkt het alsof ik de meest zware klusjes en werkzaamheden weer aan hem kan geven, alsof ik de tijd heb moe te zijn en daaraan toegeven kan. "hij komt toch weer thuis" is de gedachte waarmee ik mijn psyche voor de gek houd. Ik wil hem namelijk niet opzadelen met alles wat net te zwaar of te moeilijk is, en veel waar ik al aan begonnen ben, al is het het regelen van een schoon pad naar de bron toe om lauzes op te halen met hulp van Roger met zijn trekkertje. In princiepe is hij hier niet nodig en is er voor alles wel een passende oplossing. Ik 'wacht' op Marc en stel me zo weer afhankelijk op. Niet vreemd of fout, want de mensen hier vinden het niet meer dan logisch, maar toch, die vermoeidheid zegt me alles, dat ik me wel en weer op hem kan verlaten.
Toch baart de vermoeidheid me zorgen, het is weer een vorm van afhankelijkheid die eraan ten grondslag ligt, alsof ik voor gemak kies met een gemene ondertoon van dat hij nu maar even een maand of wat moet gaan buffelen. Ik vind het nergens op slaan, maar zo werkt het blijkbaar tussen mijn oren.
Ook kon ik niet slapen gisteren, althans het duurde wat langer als normaal, ik heb liggen malen en ontdek dat ik alles behalve klaar ben met de vele redenen van onze huwelijkse rustpauze van 10 weken. Loop regelrecht tegen de pijnlijke momenten aan, de rommel die ik niet heb geuit, niet kan uiten, waar ik geen weg mee weet, de gedane zaken die geen keer kunnen nemen, maar die me wel overgevoelig maken voor kleine klonten modder die ik graag zou willen gooien, uiteraard in zijn richting. Hinderlijke gedachte en ik beticht mezelf ook van een mate van kinderachtigheid dat ik hier behoefte aan heb. Alsof het wat oplost of scheelt.
Misschien moet ik vandaag de zware klussen voor lief laten, letterlijk, en gewoon maar weer een kwast ter hand nemen? Lekker spiegologisch doen.....