Zijn rechter is mijn rechter

Lekkage nummer 6 heeft toch wel even prioriteit. De schuur ligt er stilletjes bij op de lauze-werkplaats na. Een lange lat met peil-spijkers zonder kop ligt naast het lage muurtje aan de huiskant van het paadje met stapels lauzestenen. Per maat een fromage blanc dekseltje met de maat erop geschreven met merkstift. Iedere lauze die nagekeken, schoongeboend en gemeten is wordt op het juiste stapeltje gezet om te wachten op een plekje op één van de daken.

M'n lief heeft een werkplek geinstalleerd aan de muur en op het broodovendak. De speciale haakladder draagt een lauze-stoeltje -voor de platte stenen die als eerste weer op het dak kunnen- dat voorbij de dakrand ophoudt.(Zo'n haakladder heeft geen voetjes, die hoort zomaar te eindigen op het dak en anders in het luchtledige. Ze hebben twee stevige haken aan de ene kant van de top en twee wieltjes aan de andere kant van de top om hem of over de nok te hangen en anders te verrijden op het dak.) De cementmolen staat op de oprit, de voorraad stenen om een gat te vullen (een individu heeft het dak-uit-het-zicht zo improvisorisch opgeknapt -ooit- dat het met spoed gereparaeerd moet worden) onder het dak van de oven zelf en de hogedrukspuit en het verlengsnoer links daarvan, dus via de haakladder kun je daar onmogelijk bij. Voor ieder steentje moet Lief van ladder naar ladder klimmen en voor ieder emmertje cement van ladder naar ladder, naar de grond, omhoog via het steile kronkelpaatje de moestuin uit om helemaal boven op de oprit de emmer te vullen en dan dezelfde route terug met een hele zware emmer met cement. Dus moeten we dit echt samen doen, en kruip ik in mijn kaplaarzen in de veronderstelling dat ik alleen maar stenen aan hoef te geven. Maar de ladder waar ik op plaats mag nemen is door het schoonspuiten van het verteerde en verweerde dak ontzettend vies en nat, de stenen moet ik pakken door links, rechts en door de laddersporten heen te grijpen naar de voorraad, waarna ik ze eerst schoon moet spoelen in een emmer water die aan hetzelfde balkJE hangt als waar Lief met zijn linkervoet op steunt. Met wiebelende linkerhand smijt Lief het cement in een gat dat alleen ik goed kan zien. Met de hand frummel ik het natte cement in de kleine hoekjes en pas stenen.(Daar gaan mijn pasgelakte nagels!) Als hij de stenen en hun draaiing goed heeft gekeurd volgt er nog meer cement. Ik druk de steen erin, hij tikt ze aan met de achterkant van een bijltje dat hij ook gebruikt om rot hout weg te hakken dat hij aantreft op en in de balkenconstructie's. Het genoemde zweeftoestel is een apparaat dat op zonne-energie werkt en zware vrachten op hoogte in de lucht houdt. Helaas staat het ding in de garage ter reparatie en is het een fantasie-apparaat. Toch maar met de hand dan, spierkracht en geduld.

Zijn 'rechter' is dus nu 'mijn rechter' en dit is vaker het geval.Samen rommelen, en ow ow ow, wat kunnen we dat toch goed!



Toch weer dat water....

Prei

Paprika

Een plaatje

Geen 'hot-stones' maar gemaakt van een restje cement.

Het 'chateau'

Niet echt lekker....

We kregen vandaag post aan huis. De postbode toetert nu maar van tevoren, zodat hij niet zelf het hek open en dicht hoeft te doen, als we thuis zijn tenminste. Ik schiet in een broek die ik na het mee-metselen even niet meer aan heb om hem tegemoed te lopen op de oprit, terwijl Castel hem blij en blaffend begroet. Een nieuwe modem van SFR, terwijl Lief deze offerte geannuleerd heeft, want France Telecom -of Orange- zegt het beter te kunnen, én een kaartje van een bloglezeres die me tot tranen toe wist te raken door op mijn verjaardag een zelf gemaakt boekje naar me op te sturen waar zoveel aandacht en liefde inzat, dat de tranen echt waren en de ontroering groot.-->Ze, bloglezeres die ook in Frankrijk woont, moest aan mij denken toen ze 'Boontjes doppen' las en een ansicht herinnerde die ze nog had liggen. Zulk soort ansichtkaarten zijn hier veel te koop, maar deze vind ik wel uniek. Ze omschreef de details al op een begeleidend schrijven; de handen van de oudjes, de modderige schoenen, het opgelapte stoeltje van mevrouw, de gezichtsuitdrukkingen van het stel, de ambiance die ons niet vreemd aandoet. Het leven is mooi, lijkt des te meer uit de expressie van mensen die het niet breed hebben, al veel gezien en beleeft hebben en met weinig eindigen.

Dat wij, 'jongeren', hier maar goed naar mogen kijken en de les die te lezen valt in hun ogen tot ons door laten dringen. Je hebt niet zoveel nodig!

(Als het broodovendak maar in orde is, brood en water, voldoende toch?!)