Buik

De log van eergisteren mondde uit in een dagje hard werken. Zoveel mogelijk aan kant hebben en zo dus vakantie creëeren. Marc heeft energie teveel, werkt dus nog meer als anders en heeft 's nachts zoveel energie over dat hij niet slapen kan.
Nu weet ik dat veel mensen ziek zijn bewaren voor hun vakantie-tijd. Het verklaard alles waarom ik eergisteren me, ondanks de behoefte aan vakantie, zo heb uitgeslooft om rust te creëeren. Gisteren werd duidelijk waarom ik alles even zo zat was; maanstonde! Het woord 'ongesteld' vind ik een vreemd woord. Meestal voel ik me zeer goed gesteld namelijk. De weken ervoor, fysiek en emotioneel, verschilt per maand. Dus ook de supplementen die ik in huis heb komen maar af en toe de kast uit. Fysiek is het tijdens de maanstonde zelf ook al wisselend. Soms energie voor Tien en nergens last van. Soms een beetje last van mijn buik en rusteloos.
Maar gisteren was die eerste dag een drama. Het voelt als een gehaktmolen die onregelmatig gedraait wordt. Ik vergeet een pijnstiller te eten, voorzie een beeldje in Secondlife van een mooie brons-texture, belangeloos voor een vriend. Wil niet lopen, want dat doet erg zeer. Opnieuw is die periode verergerd om vervolgens maanden weer rustig aan te doen, juist energie te verschaffen in plaats van te kosten.
De gehaktmolen draait door in mijn buik. Ik wil best koken, maar dat doet ook zeer.
Ik draai wel een hapje in elkaar, want Lief werkt zich een bult. Ik eet voor een muis of 6 en laat alle pannen en borden (altijd schoon leeg, dat mag gezegd!) op tafel staan, omdat ik na de laatste hap linea recta naar boven loop over de krakende stokoude ingesleten trap van zwaar bijna zwart hout en plof op bed.
Zacht, warm, vertrouwd dommel ik weg voor een uurtje.
Maar die buik blijf ik vasthouden, in bed, en ook de rest van de dag. Auw!?

Mijn moeder, haar wijlen moeder, haar zus en een kennis in Nederland van wie we gisteren een mailtje kregen; allemaal vrouwen die met de buik tobben of heel ziek zijn. Tweëede dag van deze maanstonde is de gehaktmolen nog steeds actief. Weliswaar op iets lagere toeren. Ba, wéér die buik, ik denk aan jullie!

We zijn plotsklaps in de herfst beland. Het is fris buiten, nog wel heel lekker als er drie zonnestralen door de wolken gloeien. Omdat ik niet lekker ben, het veel regent en het hout er Nu is, maakt Lief een vuur in de schouw. Kunnen we het effect zien van een schoorsteen als deze vegen. Ook met probleemblokken op het vuur of nog vochtig hout, trekt de schoorsteen eindelijk gewoon goed. Vandaag draait lief ook een testrondje CV. Dus het hele huis is aangenaam warm, waardoor even buiten zijn ook heerlijk is.
Ik plof even op een schoon, net door de zon gedroogd buitenbed en Marc gaat een stukje lopen om "het bos te drinken" zoals we vaak zeggen.
Een tweehonderd meter voor de bruggen, waar de twee riviertjes bij elkaar het meer in stromen, heeft eeuwen een dorp gestaan dat begin vorige eeuw is 'opgeruimd' door de EDF om het stuwmeer te kunnen bouwen. Grote blokken wit graniet liggen daar nog op ruggen weggeschoven in de brede oever die vaak overspoeld wordt door een vloedgolf aan water dat je niet aan kan zien komen door het struikachtige waterbos dat in de afgelopen decennia is ontstaan. Je kunt het wèl horen, maar bedacht ben je er nooit op. Sinds er geen mensen meer wonen, zo laag bij de barrage, is het alarm uitgezet, stilte. We struinen daar graag rond, er woont veel wild en de vegetatie is zo divers dat het een lust voor al je zintuigen is. Zo ook vanmiddag als Castel Marc ver vooruit is en over de moerasachtige bosgrond snuffelt en jaagt. Marc is op zoek naar misschien vergeten walnotenbomen. Onze reus is kort gezet vorige herfst, dus dit jaar zal deze oogst karig zijn. Maar waar dorpen gestaan hebben, staan vaak ook verwilderde fruitbomen of walnoten, net als kastanjebomen, die hier toch heel grote vruchten laten vallen. Bij de groeve langs het stuk geasfalteerd bospad staan er ook twee. Maar je moet wel zo vliegensvlug zijn, want niet de mensen rapen ze, maar de eekhoorns. Vorige week hebben we met een lang bamboestengel een mandbodempje eruit getikt. Dat is wat weinig. Diezelfde middag rijden we naar het stuk van het bos waar nog drie notenbomen staan, waarvan één toch aan het pad zelf. Maar noten rollen naar beneden na het vallen en ze belanden op een zeer verraderlijke helling, volgegroeid met bramenstruiken die al jaren hun gang mogen gaan. De andere twee staan nog lager en nog linker. Onderweg naar deze twee loopt Marc over de moerassige grond vlak langs het meer. Hij denkt iets te horen en draait zich om. De doodlopende plas, een zijarm van de rivier staat vaak droog en grote kuilen in de modder die een patroon hebben van de vacht van wilde zwijnen laten zien hoe ver je weg kunt zakken. Maar deze plas is nu een kolkend meertje geworden. Over een stenenrug bereikt Lief het droge, al roepend naar Castel die nog aan de verkeerde kant van de stroom lijkt te zijn.
Ze komt nat en onder de modder uitgelaten blij wèl aanstormen terwijl het meer in korte tijd aanzwelt van half leeg, tot helemaal vol.
Door de wind en de regen heeft de noot aan het bospad wel weer veel noten laten vallen en Marc trekt zijn shirt uit om die dicht te knopen en zo te vullen met weer een berg walnoten. Die drogen in een mand op de verwarming in de kamer.
Het bos drinken is heerlijk, maar het kan ook teveel zijn.

M&M Creations gaat komende maanden 'professioneel'. Naast het auto-entrepreneurschap zijn we bezig met het (deels laten) maken van een website met webshop. Het zal nog maanden duren voor alles in de lucht is en draait. Maar het begin is er.
Vakantie? Wat is dat?