Rozegeur & ...

En alles behalve maneschijn....
Van dat laatse inderdaad weinig, want het is doorgaans bewolkt 's nachts en of het regent pijpestelen!! De schoongeborstelde stukken dak spoelen wel fijn schoon van steenstof en andere organische troep, maar dat legt wel alle lekkages bloot.
Ik ben een avondmens, dus zodra het tegen de nacht aan begint te spetteren, ga ik in de weer met oude handdoeken en dweilen. Lief doet wat hij kan; eerst dat broodovendak, dan de nok van het woonhuis, om daarna verder te kunnen met het schuurdak, tussen de buien door uiteraard.
We pakken ook nog even de erfafscheiding aan door 7 palen te plaatsen langs het pad. Dat is werkelijk een drama. Repak is de substantie niet te noemen die verstopt ligt onder het mossige gras. Eerder iets dat erop lijkt, gemaakt.... nee, zijnde graniet stenen in alle maten die je je voor kunt stellen. Dus ook stukken rots, wat we niet kunnen zien als we met een grondboor en stootijzer aan de gang gaan. Ik graaf met een gehandschoende hand de kleine putjes uit om te voelen of we op een grote (steen) zitten of gruis. Veelal rotsen dus en er verschijnen zo meerdere putjes zonder inhoud, zweet druppels (Natuurlijk gaat precies de zon schijnen als wij buiten iets zwaars moeten doen.) op het pad en in het gras tussen de nog niet verdampte regen druppels en afgeknipte bramenslierten op het pad. Ik zaag nog een boompje met als doel om er een paaltje van te maken, maar dat boompje wil de helling af en niet op richting bospad en gare erfafscheiding. Natuurlijk dragen we geen zaagkledij, beschermingsbrillen en loopt m'n lief in ontbloot bovenlijf. Maar alles gaat goed en van de boom blijven er twee kronkelige paaltjes over die wel bruikbaar zijn. Het harde werken met machines in de broeiierige stilte van het franse bos valt ons zwaar. Tevens de vliegjes die zo graag je lichaamsvocht drinken en zich echt niet weg laten wuiven door een hand of 3.
Het is een uitzonderlijk natte zomer waar we ons echt over verbazen. Iedere dag wel spetters of stromende regen in de avond vergezeld van onweer. Niks geen rozegeur, ook die struiken hebben het niet zo best gedaan dit jaar.
Als ontbijt snoep ik iedere dag een flinke hand vol frambozen met weinig smaak vergeleken met de wilde frambozen die ik plukte met Nadine. Toch is het een feest te kunnen ontbijten met fruit uit eigen tuin!
Alle momenten die we buiten kunnen werken doen we ons best de boel te onderhouden. Lief de gebouwen, ik het terrein, huishouden en de moestuin. We hebben nog nooit de oprit zo mooi groen gezien, het is warempel een strak gazon te noemen, terwijl het normaal zomers en 's winters een kaalgelopen boel is.Ook het achterterras kreeg vandaag een goede beurt tussen het appelsap-stomen door.De gevonden platte stenen die Marc heeft uitgelegd vorige winter zijn overgroeit met gras en kruiden en we lopen ze stuk. Tevens kan het buitenbed niet goed rechtstaan en ik ben de bende zat. Dus een uurtje stenen stapelen langs de muur van het huis en een maaibeurt doet wonderen!
Cros is erg veel buiten. Maar de nacht brengt hij het liefst door op mijn kamer, waar hij zich neervlijdt om direct in slaap te vallen. -Na een grondige wasbeurt uiteraard.- Toch moet ik hem missen. Een aantal avonden regent het hier toch onverwacht en dan kan het draakje met zwart-bonte koe-vacht niet op tijd het huis bereiken. Dus slaapt de uk 's nachts ergens in een bijgebouw en overdag tussen de troep op het bureau wat wel op de lachspieren werkt, want het interesseert hem werkelijk niets waar hij ligt, als het maar op het bureau tussen ons in is! Met hooi in zijn staart en modder in de haren op zijn onderbuik geplakt.Wakker maken of verplaatsen van katerdier heeft geen enkele zin. Met toegeknepen slaperige oogjes sukkelt hij gewoon weer terug naar de kantoorbende om zich neer te vlijen tussen paperassen, boeken, memo's, pen en potlood, lucifers, glazen en camera's. Wat een portret!!
Opa-kat Shadow spant de kroon wat zeuren betreft. Shadow heeft geen 'Alzheimer Light' (geen grapje!) maar de 'heavy'vorm en vergeet wanneer hij net blikbrokjes heeft gehad of uitgebreid geknuffeld is. Hij laat ook af en toe even ruiken dat hij oud is; hij stinkt verschrikkelijk, echt ver-schrik-ke-lijk uit zijn bek!! Dit terwijl Pipo, die reden heeft tot stinken met wegrottende oortjes niet zo goed te ruiken is, z'n ding doet en helemaal niet stinkt. Hoewel zijn oortjes er wel erg slecht uitzien. We kunnen overwegen het dier lastig te vallen met pilletjes die we in zijn strot moeten duwen en andere ongemakken (eens in de week een rit dierenarts, wat betekend een uur in de auto!), maar Pipo = Pipo en zolang hij niet anders doet dan anders, genieten we van elkaars aanwezigheid. Aai is haar isolement zat, 'annonce' bij de dierenarts op het prikbord of niet, ze komt weer uit het washok om hele dagen op de bank knorrig voor zichuit te kijken met een extreem allerte blik in de scherpe katteogen. De katten katten wel, stoicijns, heerlijk!
Terwijl het broodovendak best wel opschiet en er weer een pan met appels staat te stomen, werken we ons een bult in de virtuele werelden om nog een beetje inkomsten te genereren.
Ik heb het voornemen bij het Mode d'Emploi (Arbeidsbureau) aan te geven dat ik een bedrijfje heb in de hoop van de herfst toch wat meer tuinklanten te krijgen. Het zou toch mooi zijn, die paar extra klussen! Maar ik heb er weinig hoop op en netwerk zoveel ik kan tijdens de uurtjes die ik in het 'centre de bien-etre' doorbreng. Ik wil toch wat, nietwaar?
Nee, geen rozegeur en maneschijn, wel het gevoel dat je ervan krijgt en dat zelfs door het harde werken zonder al te veel zichtbaar resultaat!