Zo af en toe komt er een pakket dat trouw door de postbode aan huis bezorgd wordt als het niet in de brievenbus past, die ons begroet zoals je beste vrienden begroet en Castel een aai over de bol geeft.
Soms, wanneer of waarom weten we niet, gaan de pakketten niet via de gewone post, maar eerst naar een distributie om dan aan diverse chauffeurs meegegeven te worden voor bezorging. Ons adres is niet bekend bij hen. Wel dat van de buren, maar aan hen is het niet geadresseerd.
Vorig jaar wachtte ik weken op een partij linten van een nederlandse webshop. Toen was ik genoodzaakt op goed geluk zo'n distributeur te bellen om aan te geven dat ik wat verwachtte en ons telefoonnummer aan hen doorgaf.
Laten ze dat nummer nu netjes bewaard hebben, want Lief werd vanochtend gebeld, toen ik nog in diepe rust was zo'n 25 km verderop, om te vragen waar we wonen. Wauw, het heeft nog effect ook dat ik vorig jaar met veel moeite doorgaf dat we echt bestaan.
Mams heeft ons weer een groot plezier gedaan en veel moeite om de enorme doos vol te krijgen. 'Lucht versturen kost ook geld, dus laat ik dat maar opvullen' moet ze gedacht hebben. Altijd weer een feestje en wij genieten daar nog lang van na.
Het zal wel raar klinken, maar ga uit de doeken doen waar we zo blij mee zijn;
Naai-elastiek en -garen, appelboor en mesje, een sierradenkistje dat sentiment biedt en de inhoud is leuke kitsch voor kerstdecoraties, een boek, krant en tijdschrift, echte rookworsten, stroopwafels, spekjes en dropjes, pijnboompitjes, geurbolletje voor in de linnenkast, bloembollen, kaasstengel-vlinder-dinges, nog meer en een lieve kaart.... smelt.
Ik ben nog niet helemaal thuis, die ene nacht voelde als een week vakantie.
Zodra m'n mail doorgekeken is wil ik aan de slag achter de pc terwijl het buiten druilerig en koud weer is. Maar Marc heeft andere plannen, want die wil verder aan het hekwerk langs het pad, nog twee paaltjes de grond in en misschien verder met het prikkeldraad (wat in het frans hetzelfde woord kent als bramen; Ronce). Muah, kan ook wel ouderwets lekker zijn om je lijf en leden af te beulen in de regen met zoete hond in de buurt die onder je toeziend oog stukjes paal steelt of gaat liggen pitten terwijl haar vacht zilver oplicht door de kleine druppeltjes druilerigheid die op haar blijven liggen alsof ze is ingesmeerd met olie.
De kaasstengels neem ik mee naar buiten waar Marc me lachend vraag wat ik daar nou toch mee wil gaan doen met grove werkhandschoenen aan en een draaiende kettingzaag bij de hand. Ontbijt en lunch in één. Ja, ik weet het, niet goed, slecht zelfs... Maar even geen tijd of zin om op het ontdooien van brood te wachten of een te oude melige appel in mijn knuist te houden en te knabbelen op steentjes en stukjes modder.
Ik zet het pakje met knabbels op een paal, want Castel is ook niet gek en stelen kan ze als de beste.
Dit weer vinden we heerlijk, prachtig, zalig! En het werkt zo lekker dat de palen er zo in staan en de 4 draden prikkeldraad ook eigenlijk zo op die palen zijn gefietst. We doen wel wat dingen verkeerd, want de bovenste draad hangt al weer slapjes zodra de onderste vastgespijkerd zit, maar ja, dat is hetzelfde als een M&M-trap, en die doet het ook nog prima! We worden nat en vies en het deert ons niet. Marc zet blij zijn tanden in de laatste stengels en ik snoei de oprit nog 'even' schoon van acacia-opschot. Dit spul groeit rustig een meter per maand!! Terwijl ik dit laatste klusje op me neem is Marc alle klusspullen aan het opruimen en het vuur in de schouw aan het aanwakkeren. Ik droom en knip en geniet van de regen die steeds heftiger wordt, voel hoe er twee druppels via mijn nek over mijn rug naar beneden glijden en zie een wolk de gorges in drijven; heerlijk, nog steeds. Laat maar komen die herfst, en de winter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten