De avonden worden duidelijk al langer en het is niet alle avonden zwoel. Meer van de frisse kant. Het krekelkoor is altijd aanwezig en is net zo onlosmakelijk verbonden met deze plek tijdens dit seizoen als de uilen die stil door de bossen kunnen vliegen, onzichtbaar, onhoorbaar en zich regelmatig kenbaar maken door hun roepen die per uil lijken te verschillen. Het ver, diep gekabbel van de beek met de talloze watervalletjes en de bamboeleidingen die bijna rinkelend het water naar alle teilen in de moestuin vervoeren waar in het volle recervoir geen ruimte meer voor is. De aarde is warm en vochtig. De moestuin heeft afgelopen dagen een grote opknapbeurt van me gehad. Alle wilde bloemen, kleine braampjes en hoge grassen maai ik rigoreus plat en klein. Ik baal wel te lang van een per ongeluk weggemaait pompoentje...jammer! Ik strooi extra bio slakkenkorrels -er komt weer een leuk onweer aan als ik mijn neus in de wind steek-, ik wied hier en daar tussen de groente waar dat nog kan en bewonder de nog komende oogsten. Ik zaag en knip nieuwe acaciaboompjes om en af en hak de trapjes weer uit, wat ik twee tot drie keer per jaar moet doen, want de platte stenen liggen gereserveerd klaar voor een stuk van het achterterras. Samen oogsten we weer boontjes.
Tijdens de boterham zitten we al onder een dichtgetrokken lucht met heel licht grijze watten als wolken waar hier en daar nog heel vaag wat lichtblauwe tinten zichtbaar blijven. De allerlaatste zonnestralen van de dag vechten nog tegen de aankomende botsing, nee voedt het nog net met dat laatste perzik roze licht. Met de dreiging van de nacht trekken er al paarse strepen achter de grijzige wollen deken die zich aangetrokken voelt door de warmte, de energie. Het wappert en het waait, de kippen zijn op stok en we hebben eindelijk ergin het pak 'Vlokkenfeest' dat ik meebracht uit Nederland. We willen net gaan werken op de pc als ik de bliksem de schemerende stormlucht zie verlichten, dus alle systemen uit en met koffie op het buitenbed omringt door 5 katten naar de hemel liggen kijken om de overal aanwezige schichten te bewonderen en oh's en ah's te roepen. En 'zag je die??!!'. Vuurwerk au naturel, dank U wel!
M'n lief is heel de dag al gaar, terwijl hij ook heel die dag op het zuidelijk dak van de broodoven heeft gezeten om de boel te repareren. (De broodoven stond na de laatste overdonderende, ons wegspoelende buien nogal blank -lekkage nr 6- en dit rot de spaanplaten!! vloer van het kamertje boven de oven waar ik al mijn kerstdecoratie voorraden heb opgeslagen. Droog en hoog, dacht ik nog... En de kans om door die vloer te zakken is steeds groter aan het worden.) Hij weet van gekkigheid niet meer waar verder te gaan met welk dak van welk gebouw. Petje af, hij houdt het hoofd koel en de weergoden zijn echt op zijn hand deze zomer, waar hij goed gebruik van weet te maken. Dat betekent ook dat hij vroeg naar bed gaat en het onweer 'uitzit' lezend onder de wol. Ik ga maar weer eens boontjes doppen, de kook erover heen en invriezen. En het dondert buiten, de flitsen gaan door, boven ons, boven het kasteeldorpje, op het plateau achter ons en dat voor ons aan de overkant van het meer, dat nu een diep donker zwart gat is waar alleen dat krekelkoor te horen is, onverstoorbaar.
Boontjes doppen is ook zo een voorbeeld van verzadigend weinig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten