Keek op afgelopen week

Ik loop er dagelijks meerdere keren langs. Dan vallen mijn ogen op het vachtje dat met de binnenzijde omhoog ligt op het rattenvachtje. Vrij van stof, vettigheid en ongediertje, maar het ligt daar maar. Het is niet onaardig, mijn 2e proef op de som met een diertje dat toch echt te lang dood op de weg heeft gelegen. Tijdens het opspannen, nadat het een nachtje in de amoniak heeft moeten weken, bleken er al stukjes vacht uit te vallen, spijtig. Ook kreeg ik met het schoonschrapen veel van het bindweefsel er niet af, alsof het te verkleeft was met de huid. Ik wilde er toch een foto van publiceren om te laten zien dat het een bruikbaar vachtje heeft opgeleverd ondanks het gebrek aan een vers dood dier en tijd om het perfect te doen.Inmiddels heb ik wel alruin gevonden, dit wordt ook gebruikt om huiden te prepareren. Het is nu dus wachten op een snelle allerte Castel. Een relatief vers kadaver oprapen van de weg zal ik niet snel meer doen, veel moeite is dan toch voor niets.

De pompoenplanten gingen als een 'jekko' dit seizoen. Na het afvallen van een kleintje, het afmaaien van nog zo een mini en heel veel regen later, heeft alleen de pompoenplant op het achterterras -die heel laat in het jaar pas uit de kas de volle grond in mocht- een e-n-o-r-m-e pompoen, een gele, precies volgens de foto op het zakje zaad.Dat wordt dus smullen van pompoensoepen a la Tien en andere lekkere winterse pruttelgerechten. Ik hoop dat het zaad bruikbaar is volgend jaar.

Onze huiswinkel groeit gestaag. Van diversen op zoet-zuur tot tomatensaus, van appelmoes tot ingewikkelde choco-notenpasta. Van de laatste komen er weer verse potjes bij, want de kastanjes gaan al vallen. Ik wacht nog even op de grote exemplaren, die je zo vers in je mond kunt stoppen. We zullen ons komende maanden de kick moeten vreten aan jam, jam en nog eens jam. Helaas zijn er een paar flessen appelsap bestemd voor de goot; er zit een dun laagje schimmel op. Andere flessen, die zonder schimmel natuurlijk, smaken ontzettend lekker. Zeker die met Munt.Na veel googlen, try & error en kilo's soda, blijkt het reëel dat je een paar procent van al je eigen brouwsels weg moet gooien. Of de bosaardbeienjam nog lekker is, proeven we zodra de vlokken op zijn. De jam van deze vruchtjes, zo arbeidsintensief om te plukken, wordt namelijk altijd wat bruin. Ook al bewaar je het koel, droog en donker en voeg je voldoende suiker en citroen toe. Samen met de gewekte en diep gevroren boontjes en de pizza en het brood dat er morgen nog bijkomt, kunnen we heel lang winkelen in eigen kot. Ik ben toch wel heel trots op dit resultaat na 2.5 jaren moestuinen. 2009 Was de helling merendeels nog bos met een pure zandbodem bedekt met hedera en ander tuig-dat-welig-tiert. Vorig jaar bleek het voor vele (moes)tuinen een drama te zijn geweest met, zeker hier in de regio, karige oogsten. En iedereen mag schelden op afgelopen zomer tot hij of zij een ons weegt; wij en de moestuin hebben een fantastische zomer achter de rug, met een nog mooiere lente.

Twee weken geleden flapte ik de vraag er zomaar uit tegen de groenteman op de markt. "Kan u aan rode pepers komen". Meneer klimt gelijk in de telefoon en vraagt terloops of ik grote wil en hoeveel. Hij weet niet hoeveel kilo er in een doosje gaan, maar dat het geen bananendoos betreft is zeker, dus bestel ik een doosje. Ik schrijf een geel memo'tje 'Pepers ophalen donderdag!!!' en plak dit op de pc-kast. Natuurlijk plakt zo'n memo bij ons in huis niet, dus dwarrelt het wat over het bureau, blijft het wel een keer plakken aan de pluisstaart van Cros en belandt zo een keer of vier op de grond. Waar ik het vervolgens opraap om het naast mijn muis te leggen. De donderdag erop bedenk ik me of ik naar de markt moet voor het één of ander. "Nee, alles in huis." Dus blijf ik zitten en ga door met mijn ding. De dag erop schiet het 's avonds door mijn hoofd dat ik de groenteman laat zitten met een hele doos rode pepers. Want er is dus echt géén belangstelling voor deze vrucht, oops....En daar maak ik me dus 6 dagen druk over. Wat zeg ik tegen de groenteman als ik me er toch weer moet vertonen volgende week?
Geloof me, ik verzin de meest lullige smoesjes, vervroeg en vererger mijn kiespijn en bedenk dat een leugentje om bestwil toch niet zo heel veel kwaad kan? .... Nee, dat kan het wel, zeker hier. Dus schoorvoetend, met een lange lijst van regeldingen, vertrok ik afgelopen donderdag naar de markt waar het een heel stuk rustiger is, nu de toeristen allemaal naar huis zijn. Ik kan eindelijk weer normaal over het pleintje lopen en zie weer locals die de markt juist tijdens de drukke maanden schuwen. De groenteman is erg bezig, zijn vrouw ook, maar die staat wat te ordenen aan de buitenkant van de kraam. Dus laat ik wijs zijn en dit als eerste 'afronden'. Kwasi bezorgd vraag ik haar of haar man boos was vorige week. Net zo kwasi stoot ze me aan met haar schouder, maakt een zwiep-gebaar met haar hoofd naar haar man en bevestigd dat hij laaiend was dat ik niet op kwam dagen om de pepers te kopen. Terwijl ik haar gebaar volg alsof het een zichtbaar stukje energie is dat over de groenten zweeft, vallen mijn ogen op een bijna volle doos grote glanzende rode pepers! Ze hebben er in een hele week net een pondje van verkocht.
Het is eigenlijk teveel, die 3,5 kilo, maar ze zien er prachtig uit, ik kan ze op olie zetten, drogen, sambal van maken en in zoetzuur gebruiken. (Ja, er liggen nog 10 komkommers in de koelkast en een erg grote courgette.)
Zodoende sta ik deze zondagochtend met chirurgen-handschoentjes aan in de keuken heel voorzichtig mijn best te doen om zonder teveel te spetteren, zonder te wrijven over een twintigtal muggenbulten (ggggrrrrrrrrr) en zonder te knoeien op werkblad of goed geboende vloer, de zaadlijsten eruit te frutteren. De blender is een erg fijne uitvinding om ze zeer fijn te 'snijden' en pas halverwege de middag staan de kleinste potjes die ik nog leeg heb op hun kop af te koelen. Het is pittig spul, maar wel erg lekker als smaakmaker. Sambal is hier wel te koop, maar dit zijn de pepers, rauw vermalen zonder enige toevoeging. Ik voeg de laatste gekregen sjalotjes toe, veel verse knoflook, verse citroensap, ketjap manis, citroengras, gember, zout en wat suiker. Ehm, veel suiker!

KuchKip
Ze is wat trager dan haar zussen en ook wel een beetje een buitenbeentje. Als enige ziet zij kans twee keer per dag uren zoet te zijn in de moestuin. Ze scharrelt voornamelijk in, op en rond de vrachtwagen-compostbanden waar ze zich te buiten gaat aan restjes en insecten, de bofkont. Waar ze minder mee boft is dat ze klinkt alsof ze bronchitis heeft. Als ze uit de moestuin gejaagd wordt, is dat toch te ver omhoog en blijft ze zwaar ademend zitten om zich op te laten pakken. Als we met een restje rijst naar de voederplek lopen, komt ze als laatste hijgend aan om met veel moeite op de muur te springvliegen en al happend naar lucht pikt ze haar graantjes mee. Ze ziet er niet slechter uit als de andere twee dames, krijgt dezelfde vitaminen en is verder net zo brutaal om de terrasregels met poten te treden. Wat we met KuchKip aanmoeten weet ik niet. Laten kippen denk ik. Of zij het is die geen eieren legt of ze in het bos achter laat voor de wezel en hermelijn, weten we ook niet. In het wat donkere leghok kan ik niet zien of zij het is en we hebben geen tijd om tot in de middag bij het hok te gaan zitten.

Tussen al die bedrijvigheid hier door geniet Lief van het renoveren van de daken, het gaat hem goed af. Het broodovendak is nu zelfs klaar en ik bespeur zelfs enig plezier in hem tijdens het moeilijke werk. (In de hoop dat de stortbui van net het vanmiddag aangesmeerde cement niet volledig heeft uitgespoeld...) De nok van het woonhuis is het volgende project. Hoopte Marc vorig jaar herfst al dat het schuurdak af zou zijn, zelfs dit jaar zal dat dak pas volgend jaar klaar kunnen zijn, als de hulptroepen uitblijven. (Schat? Je hebt ze toch wel gevraagd? Wie? Ow, de hulptroepen... Ehm, nee hoor, dat zou jij toch doen? Jij bent van het sociale, ik van het praktische. Maar die daken zijn jouw ding, ik weet niet eens hoe ik ze moet bereiken! Gemopper volgt en er volgen geen hulptroepen)
Deze maand komt er wel schot in dubbelglas ter vervanging van twee raampjes die zo slecht zijn, dat ik ze niet meer durf te zemen. En de belofte van Lief staat; de schoorsteen wordt geveegd. Dat gaan we samen doen, waarschijnlijk met heel veel pret en verwondering van wat eruit gaat komen. Het drama van 's avonds in het donker het dak opmoeten omdat er gloeiende restjes het droge bos inwaaien mag niet meer voorkomen als we weer eens fijn groot vuur 'bouwen'.
Iedere avond zijn we moe, zo niet stuk van de dag. Morgen een stapje erger, want het is hoog tijd om broden te bakken om de vriezer goed vol te krijgen. Ook de pizza (een halve vierkante meter) vergt voorbereiding; Ik gril vast pijnboompitjes, bak gehakt rul en bak spekjes uit. Na de avondboterham valt de schemering al in en moeten we ons haasten om de cement-kuip te ontsmetten en de Poolish te maken. In de kuip liggen twee baby-hagedisjes die nog net herkenbaar zijn als gedroogde diertjes. Opgerold ligt een klein slangetje met witte wangen vermagerd ons aan te kijken. Zodra Marc de kuip kiept, is het beestje als een speer vertrokken. Die redt het wel.
Na anderhalf uur is de Poolish al verdrievoudigd.
Nu maar hopen dat het vannacht niet over de rand loopt. De bende zou onbeschrijflijk zijn, want we zetten de kuip altijd op de ruwe houten tafel om te voorkomen dat dieren met 4 of 6 poten op en in de kuip kruipen....