Onderop een zwart gat, dat is een verdwenen plank voor de bovenste rijen lauzes.
De lauze op de voorgrond heeft nog wel een verroeste spijker, maar als je goed kijkt, hangt ook die spijker in het niets. Niet blazen hoor!!
Daar achter die lauze het zwarte papier (Papier goudronné oftewel 'geasfalteerd papier' onder het mom van het eenvoudig houden van de taal) en zie;
Er steekt nog een verroeste spijker uit met een topje van cement. Well of geen lauze aan die spijker? That's the question!
Daar naast een noksteen, zo'n mooie oude gebakken noksteen. Die ligt nog...
Op een 2 meter van het einde van de nok, achter de fotografe het andere einde en de schoorsteen met de helling naar het bospad, ligt een lauze. Die ligt daar maar, precies op het ronde randje van een net zo versleten noksteen als die Lief er al heeft afgesloopt. Die komt wel op z'n plek.
Maar ja, dat uitzicht dan ook hè....
En dan de werkbank-ter-plaatse, je moet toch wat!
Lief heeft wel twee daktafels geleend om in het vervolg lauzes op te kunnen leggen en zelf op te kunnen staan. Gemaakt van wat spijkers en populieren houten planken. Ze zien er gammel uit, maar de expert blijft beweren dat daar wel heel veel kilo's op kunnen. Het fijne aan onze dakdekkende vriend is toch wel dat we zoveel belangeloos mogen lenen en materiaal voor inkoopsprijs kunnen krijgen. Een voorwaarde zo iemand te kennen als je alles zelf wilt doen. Mooi hoor, hoe het 'zelf moeten doen' toch vaak weer omslaat naar het 'zelf willen doen'!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten