74

Grootse plannen had ik. En dito verwachtingen natuurlijk. Ik draag zorg voor de bossen brem, vergeet niets aan inkopen voor deze dag, kijken samen even nieuwsgierig naar de maanstand en houden het weer in de gaten. Ik werk wat voor op het huishouden en boen de vloer en stof het huis. Op tijd naar bed met een Poolish-pap die inzakte -niets mis mee hoor, met Poolish kan alles- zodra het de kaasdoek raakte die over de kuip gespannen zit met houten wasknijpers.
Normale tijd het bed uit en verder voorbereiden door de tafel vrij te maken, het oude tafelzeil vast tapen, zodat het tijdens het kneden van de grote zware hompen niet weg kan schuiven.
Maar het gekke is;
Er zit me van alles tegen. Het is koud en heeft gisteren even flink geregend. (Wat niets van de cementen renovatie-kunststukken op het broodovendak heeft weggespoeld, het lijkt wel Gaudí!) De wolken hangen laag in de gorges en er lijkt wel zon door te breken, maar die mag al heel snel weer plaats maken voor een dun maar koel wolkendek. Er blijkt te weinig brem te zijn en deels nog nat van na de lekkage. Ook alle bamboetakjes van het dunnen in dat bosje of andere sprieten die veel warmte af kunnen geven, zijn te nat. Dus Als de oven eenmaal goed warm is, moet het brood gerezen zijn, zonder zonneschijn met een bries. Om op een rustige manier optimaal gebruik te maken van de broodoven hebben we ook veel en veel meer takkenbossen nodig. De oven zelf is in perfecte staat. Het blijft een authentiek voorrecht zo'n broodoven naast je huis te hebben staan, van jou... Het pizza-verhaal komt al wat in het gedrang, want we kunnen de oven niet lang warm houden. Marc maakt vuur in de schouw, de platen gaan gevuld op alle stevige stoelen in de breedte en de rest op tafel. Ze rijzen weinig en traag.
En Lief maar herhalen heel de ochtend "We gaan gewoon mooie broden bakken vandaag" terwijl ik met gefronste wenkbrauwen en donker kijkend broodjes sta te kneden, plekje geef op plaat of tafel en versier. Bijna al het meel is van vorig jaar, deels gekregen. Zodra ik de broodjes wat zie rijzen, durf ik Lief wel te geloven. Ik flans als troost eind van de ochtend een kleine pizza in elkaar en bak hem doodleuk in de combi-magnetron, geniet van een wijntje, muziekje, ren even naar beneden om hem uit te nodigen voor een pizza'tje. Dus verrast en blij met zo tijdig een warme hap, gaan de eerste platen brood de oven in. -De pizza is door de ingrediënten grandioos en de keuken het keukentje van een klein napolitaans restaurantje.-
We hoeven maar 1 keer naar beneden 35 minuten later voor 3 grote platen perfect brood. Dat geeft deze burger moed. Ook aan cakes heb ik gedacht. Eigen eieren uiteraard, de boor met mengspatel erin en de schoonste emmer ooit. Ook deze cakes zien er stuk voor stuk fantastisch uit als ik ongeveer na 40 minuutjes voor de zoveelste keer dat smalle rotspaadje naar de broodoven afdaal. De één na laatste keer voor vandaag dat ik dat paadje moet lopen. Ook Lief heeft het helemaal gehad; die heeft echt kilometers achter de rug met ladders, emmers cement, grote hogedrukspuit( een merk-ding), stenen en lauzes, balken en planken om het dak te repareren en dan na het afsluiten gisteren van deze klus, een marathon huis-broodoven.
De vriezer heeft gelukkig een standje-hoger en de extra ruimte vulden we afgelopen maanden al met water gevulde plastic melkflessen. (Die gooien we niet weg, net als de fromage-blanc bakken. De flessen kunnen drijven en die afsluitbare bakken zijn geniaal.) Dat scheelt een berg energie en dat mag ook wel.

Uiteraard zijn we versleten 's avonds, eten we eerst de helft van het kleinste cake'je op en daarna bijna een heel vers brood. Dan zakken we met koffie en de andere helft van de cake op de bank voor een filmpje....
Negen uur vanavond en Lief valt om van vermoeidheid.
Ik schrijf nog even, 'k moest ook maar eens gaan, na
74 broden,
3 2-persoons pizza's,
13 cakes
en een plaat gedroogde pepers.