Eergisteren bijt ik in een enigszins gevriesdroogde boterham terwijl ik probeer in te schatten wanneer het weer een mooie warme nazomerdag wordt om weer brood te bakken, als ik een zeurende pijn voel onder de achterste kies in mijn onderkaak. Verrek, wéér kiespijn! Griep in aantocht? Verkoudheid misschien, "Lief, ben jij ook wat zwak, ziek of misselijk?" "Beetje brak geweest, meer niet hoor." Ok, het ligt uitsluitend aan mij en terwijl ik de hap met zoveel zaden en pitjes en salami doorslik voel ik langs de rij met kiezen over een verdikking aan de buitenkant van die ver weg gelegen kies. Ik krijg het gelijk op de zenuwen, want februari, maart en de eerste week van april 2009 was het alles behalve feest met mijn bek vol tanden -en kiezen-. (Klik titel voor link naar één van die logs over 1e x kiespijn.)
In een paar uur verergert het zo dat ik met een leuke dosis Ibuprofen naar bed ga. Om midden in de nacht wakker te worden van de pijn -ja, die pillen doen het maar even- en weer met mijn tong te voelen wat er met dat bobbeltje gebeurt is terwijl ik ongerust lag te slapen met aan weerszijden van mijn benen katers in katzwijm. Het kleine heuveltje dat zachtjes tegen mijn wang en kies aandrukt is een flinke bobbel geworden, maar nog dicht en stevig alsof er in de kaakholte geen ruimte is voor zoiets als een flinke reactie van mijn lijf. Waarom nu en waarom ik wéér???
Terwijl ik uitslaap tot laat slinkt de bobbel een beetje, en stel ik een tandarts bezoek een dag uit. Eerst ga ik mondspoelspul halen, poets twee keer mijn tanden en hoop ik er het beste van, want ik heb mezelf een logeeruitje bij H belooft en ik zie haar zo weinig dat zelfs een beginnende kiespijn me niet op andere gedachten brengen kan. Flink verdooft vertrek ik om boodschappen te halen, een uurtje yoga te doen waar ik gelegenheid krijg mijn ongerustheid te uiten, want de 'ca va?'-vraag pak ik met beide handen aan. De pijnstiller werkt te goed om normaal met de yoga mee te doen, alsof ook mijn oren en begripsvermogen verdooft zijn. Daarna rijd ik door naar H, waar we onder het genot van rode wijn zelf gebakken pizza eten en bijpraten na zo'n lange tijd. Hoe verder de avond vordert, hoe minder ik voel en hoe vlakker de bobbel wordt, alsof lijflief de ontsteking afvoert en er korte metten mee maakt. Na een heerlijke ongestoorde stille nacht zonder de verplichting op tijd eruit te moeten om de dag te starten en te werken sta ik verkwikt op -ondanks een echte 'bad-hair-day'- om eens bij goed licht in mijn mond te gluren. Bijna niks meer van te zien, geen druk meer, geen pijn, gewoon al bijna foetsie!
Ik wil niet op de zaken vooruit lopen. Heb niets 'achter de kiezen' en verwacht ook niets 'voor mijn kiezen te krijgen'. Het is wel weer een flink signaal dat ik ter harte neem; rustig aan Tien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten