Vaak bedenk ik me twee maal voor ik op de knop 'publiceren' druk met de snelle rechter wijsvinger.
De print op de 'supprimer'-toets is toch echt al flink vervaagd.
Ook houd ik rekening met enkele tere zielen.
En mensen die me letterlijk 'ter harte' gaan.
Meest nog denk ik aan mijn lief voor ik publiceer, terwijl mijn schrijven hem voorkomt alsof ik echt van Venus kom, en hij van Mars, natuurlijk. -Hij snapt niets van mijn beleving van dezelfde dingen en leest dus ook echt mijn weblog niet.
Ook log ik niet over zaken die me net even te persoonlijk zijn, iedere lezer mag veel van me weten, zoniet alles.
Ik blijf mezelf confronteren met de vraag waarom ik niet gewoon schrijf èn publiceer wat ik kwijt wil. Dè grens van het World Wide Web??
Wat ik niet begrijp, meer van mezelf dan juist van die ander met zijn of haar commentaar, is dat ik me er toch mee bezig houd. Mezelf beperkingen opleg en niet vertrouw op de lezer die ten slotte de vrijheid en de eigen verantwoordelijkheid heeft op het witte kruisje te klikken rechts bovenaan. Of zwart, ok, hangt van je instellingen af.
Ook niet dat ik me hier, in the middle of nowhere, toch bezig blijf houden met wat mensen vinden, denken of veronderstellen, terwijl ze in een andere wereld leven dan ik. -Zelfs mijn lief leeft in een andere wereld. Het is waar, mijn groen is nog niet het zijne of dat van de buurvrouw, die ik niet heb.-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten