Oogsten 1

Het huishouden versloft, maar ik sta ingesteld op oogsten en verwerken van die oogst. Er staat nog een appelboom beneden aan de bocht van het stalpad die rood ziet van de appeltjes alsof ze flink te lang in het zuid-franse zonnetje gehangen hebben. De boom is vorig jaar heel flink teruggesnoeit en dat werpt letterlijk zijn vruchten af. Dus de ladder staat al tegen een tak, een emmer ernaast en een paar meter van de stam af zie ik wroetsporen. Zo te zien is de hoeveelheid die reeds onder de boom ligt tussen stug maaisel al een hoorn des overvloeds. Laat staan wat ik er nog af kan plukken als de boom rood oplicht van al die appeltjes. En ik zag vorige week de dikste bramen ooit, natuurlijk op een onbereikbaar plekje onder de hoge voetgangersbrug tegen de muur op geklommen om net halverwege de 4 meter hoge muur buiten bereik te blijven, hoe je de struik ook benaderd. Gewapend met twee emmers, handschoenen, snoeischaar en stevig in lange werkbroek en goede schoenen gestoken ga ik vroeg op pad naar een wel heel mooi plekje om daar de zon over de heuvelrug te zien komen. Castel sprint letterlijk als een ware kunstenaar dwars door de stroom heen, precies wetende waar de stenen liggen onder water om de indruk te wekken dat ze over water rennen kan. Dat kan ze dus ook, naast kippen omver rennen, vliegen vangen en steeds vaker blaffen als er mensen in zicht zijn.

Het is een heel zware klus, moet aan iedere elleboog een emmer met inhoud hangen om zo twee handen te hebben voor het maken van een doorgang om toch dat ene trosje bramen daar boven het water of onderin de manshoge struiken te pakken te krijgen. Het is er een goede dag voor, ze zijn bedauwd, stevig en fris, mooi rond en bol, diep zwart soms. Als de voorraad daar een beetje op is -over twee weken weer!- klim ik buitenlangs het hek van de EDF langs, weer met 2 emmers aan mijn onderarm. Castel loopt om, als een razende; heerlijk, en ik loop langs de achterrand van een gemaait veldje dat grenst aan een onregelmatige deels begroeide helling die ooit een deel van een muur van de barrage was. Er schiet iets in perfecte schutkleuren door het verdorde korte gras voor mijn voeten weg. Het is een enorme spin.

Waar een beestje zo kan veranderen in een Beest, jakkes!

Inclusief poten, zeer gespierde poten, is het wel een 5cm groot, jakkes!!

En dit creatuurtje rent niet gewoon op 8 poten, wat die hele grote spinnen doen wat al griezelig is zo vlak voor je neus, nee, deze spin kan springen, jakkes!!!

Dus 'hop-hop-hop' zo over de bramenstruiken heen, niks niet over de grond, veilig laag, dicht bij schoenzolen, ook niet, hij blijft gewoon op buikhoogte en houdt mij nauwkeurig in de gaten. De griezel!(klik maar op de foto, heb de afbeelding niet verkleind!

Goed, ik was met bramen in de weer en loop verder op het terrein, vogels, krekels, andere praatjesmakers en de geur van een nieuwe dag waarin alles rijp ruikt, geur heeft, op barsten staat en waarin de herfst zich laat ruiken. Het emmertje is al over de helft vol en gaat zwaar aanvoelen, ik ga terug naar de auto en rij richting huis waar ik nog een walnotenboom aantref die bereikbare walnoten heeft hangen. Vanaf het dak van de hard-top kan ik bij de onderste tak en pluk er wat voor notenwijn oftewel Porto. Alle recepten en werkwijze verschillen, dus mix ik zelf wel wat in elkaar. Thuis sta ik dan te koken met bramen die uit staan te lekken, een emmer met noten, kilo's bonen komende dagen, heel erg veel appels, heel veel... voor twee en 4 kg komkommers. Lief is er erg op gebrand om alles dat we kunnen eten, maken, drinken en doen van producten van eigen land, dat we dat dan ook moeten doen. Ik maak een boodschappenlijstje en na de afwas ga ik als vanouds naar boven, maar ná de markt.

Ik heb ook een kleine missie; Eerst naar Nadines huis gaan terwijl zij niet thuis is om een mapje met papieren van mezelf op te halen. Ik heb ze onverwacht nu nodig. Het bureau van de Sécurité Sociale is altijd open op donderdagmiddag. Haar man hangt uit het raam na het aanbellen en ik mag mijn hoofd kantelen om te zeggen wat ik kom doen. Het is een heel bijzonder intelligente oudere man die me uitdaagt om mijn verhaal zo uitvoerig mogelijk uit te leggen, zodat ik geprikkeld word om me te leren uitdrukken in het frans. Met papieren en een beproeving rijker, dat blijft het nog wel even in zulke gevallen, heb ik wel de moed naar het bureau te gaan om iets typisch frans proberen recht te zetten. We hebben namelijk nog steeds geen Carte Vitale, wel een nummer, maar dat staat zo raar als je een verzekeringsbewijs nodig hebt, en je trekt een geel memo'tje met het 'BSN'-nummer uit je portefeuille.

Alle moed en beproevingen ten spijt, het bureau is gesloten tot en met 8 september. Dan ga ik mezelf maar eens verwennen met een keulse pot en een sap-pan. Hoeven de appels niet te rotten en kan ik m'n notenwijn vanavond maken. Praatje pot en een compliment van de winkeljuf -winkel van sinkel-winkel- later haal ik de auto op en parkeer hem voor de deur voor het inladen van 2 keulse potten in verschillende maten en een sap-pan.

6 Potten bramenjam, bijna 5 liter notenwijn in de pot en 8 potten komkommer op zoetzuur. Morgen de sap-pan testen met de geoogste emmer appeltjes van deze ochtend.

Het recept voor de notenwijn geef ik pas vrij over 3 maanden als het goedje te drinken is.

Als ik op de muren van de barrage sta zie ik dit recht voor me uit.



Kijk ik naar links, dan mogen mijn ogen dit plaatje vangen.



Pffff, wat wonen we toch op een schitterend stukje aarde.



Naschrift:

Nog even wat over die spin.

Deze foto is in het aanrecht in de keuken genomen. Dit zijn de grote huisspinnen die zich ophouden in donkere liefst wat vochtige hoekjes en flinke webben kunnen bouwen. Ze bijten!! Daar weet onze vriendin W alles vanaf. Zij is van de zomer gebeten door deze huisspin en had daarna te lijden onder een enorme allergische reactie en dat midden op het voorhoofd! Dat de spring-spin die ik hierboven beschreef ook kan bijten, weet ik zeker. Dus het foto's maken was toch een nogal angstaanjagend gedoe. Hetzelfde als ik slangen van dichterbij zou willen fotograferen of ooit toch eens een wild zwijn met jongen als het even kan; link! Het enge diertje van 5 cm boezemde me een terecht ontzag in door het springen dat hij kan. Mijn fototoestel is een keer aangevallen door een enorme dikke boze pad. (Klik op titel voor log over de aanvaring met de pad.)