Keek op de week(en)

Even een kort kijkje op mijn week.

Ik had niet zoveel schrijfzin. Hiernaast ben ik iets vaker als normaal de moestuin ingedoken tussen de buien door om achterstallig werk te doen. Frambozen steunen, onkruiden weghalen die teveel zon wegpakken, boontjes oogsten en courgettes op zoetzuur brauwen. Van eigen makelij is dat zo ontzettend lekker en snel gedaan. Als je het snijden van de groenten niet meerekent.

Onderwijl vergeet ik mijn vitamientjes te eten, dus loop ik tegen een te hoge hormoonspiegel aan en kom hier natuurlijk te laat achter.



* Landelijk verkeer

Dit betreft alleen het kleine trekkertje van Roger met Felix achter het stuur en de twee honden die onafscheidelijk zijn.Op de weg tussen dorp en stad zie je de grootste combi's die anderhalve rijbaan nodig hebben met een escortewagentje ervoor. Het is dus èn druk met toeristenverkeer, erg druk, en druk met landbouw verkeer, wat nu ook hoogseizoen is.

* De rode Laro

29 Juli ging er iets stuk in de koppeling toen we aan de overkant van het meer bij een restaurant geparkeerd hebben gestaan. De dag erop hebben we de wagen naar de garage gebracht. De Rode, boodschappenauto, bomenverplaats-vehicel, tank, trekker, 4x4, hondenhok en meer staat daar nu dus nog steeds. Eerst zou het 600 euro gaan kosten. Toen kwam er nog wat bij. Ja, arbeid nog niet meegeteld. Of je nu een reguliere garage neemt in de buurt, of een specialist ver weg; voor de kosten en de tijd dat je je auto kwijt bent maakt het weinig uit. En het is natuurlijk een engelse auto, daar zijn ze in Frankrijk doorgaans nogal wars van. Dan nog liever een japanner of duitse wagen, gggrrrr.



* Aai

Zij is vanaf begin juli niet van haar plaats geweken; een mandje op een tafel naast de wasmachine in een akelig donker hoekje met om de bocht een raampje op het oosten van zo'n 14x14 cm! Bij gebrek aan beweging, daglicht en brokjes dichtbij kun je er zo wieltjes onder plaatsen. Maar het gaat absoluut niet goed met onze freule! Als we haar gewoon buiten zetten, is ze in no time terug in haar mandje, hoog en droog. Als we haar mee uit wandelen nemen is dat een stressvolle bezigheid voor de altijd zo montere en toch actieve poes. Ze liep voorgaande jaren nog helemaal mee naar de rivier. Geen denken aan sinds ze weer aanvaringen had met Joppie. Ze heeft sinds enkele dagen een wondje op haar tong dat blijft bloeden zo nu en dan. Het wordt ook niet kleiner, dus heeft ze nu al een vitamine gebrek. Als ik haar buiten zet daar waar Joppie in geen velden of wegen te bekennen is en het luikje dichtdoe -zo kan ze niet haar mand of het huis in- krabt ze desnoods alle horretjes kapot om toch maar een veilig heenkomen te vinden. Arme poes, dit kan zo niet langer. We nemen het besluit met een 'annonce' te proberen Aai een rustiger, veiliger en gezonder thuis te bieden.



* Vleermuis

Een paar dagen geleden zie ik 's ochtends aan de buitenflap van de grote parasol een erg klein vleermuisje hangen. Ongenadig beschenen door de felle ochtendzon na een regenachtige nacht. Het is nog herfstachtig fris en ik begrijp niet wat het beestje hier doet. 's middags heeft het diertje zich verplaatst naar de onderkant van de parasol en het zit er tegen de schemering nog. Wij hopen maar, na bestudering op afstand, dat het vliegende muisje weer wat opgeknapt is en terug op zijn oude stek.



* Gratis sjalotjes omdat fransen niet verkopen willen

Dat klinkt als stelen, maar heus, ik kreeg ruim 2 kilo verse super-chalotjes. Van de knoflookman die ik ergens zomaar op een parking tref onder hetzelfde parasolletje als op de markt, aan hetzelfde houten tafeltje met dezelfde camionette volgestauwd met knoflook en grote zakken chalotjes. De man heeft een enorme stacaravan aan de middellandse zee die hij zomers verhuurt, omdat hij dan in zijn lievelings departement zijn knoflook verkoopt; mooi en spierwitte gevlochten trosjes, rommelige, gronderige biologische knoflook slordig samengebonden en soms een partij chalotjes. We kregen de tip om een uurtje rijden van ons huis naar de biologische jaarmarkt te gaan. Lief gaat mee, zo hebben we een leuk middaguitje. Het kleine maar ruim opgezette oude boeren dorpje staat half vol kraampjes. Het ligt aan het einde van een lange vallei in de weilanden en bosstruweel verborgen met een bronbeek die ons meer weer voedt. We struinen en ik koop wat olieën, kruiden voor thee en aluin voor vachten te prepareren. We eten een ijsje, bio natuurlijk, met de smaak 'appel-bascilicum-citroen-....LEKKERRRRRRR!!! Ik zie twee groentekraampjes en bedenk me dat onze uien op zijn. De markt is niet druk bezocht en de oude hippie's zien er ook verveeld uit. Iedere bio-koopman of -vrouw is met wat anders bezig als met verkopen. De oliekraam die ik uitzoek is ook onbemand en ik schiet een man met een pet op aan of de kraam van hem is. Gelijk loopt hij naar het enige terrasje in het dorp om daar één van de overjarige hippie's aan te spreken. Ik zie ze alle vier kijken, natuurlijk inclusief een dame met dreadlocks... Ik voel me gelijk stokoud en op de verkeerde plaats en hoor de vijftiger zeggen dat hij er zo aankomt. Dus kan ik even wachten tot zijn drankje op is en koop dan mijn flesjes olie. Hij informeert nog wel of ik een toeriste ben en ik blijf blij dat ik dat ontkennend kan beantwoorden.

Bij de groentekraam voor uien gaat het nog anders; er is niemand in de buurt die blijk geeft dat hij of zij bij de groentekraam hoort. Ik ben die houding wel eens beu. Vaak lijkt het alsof ze niet willen verkopen. Ze kunnen het heel goed en zeker hier; geen concurrentie, dus wil je het goedkoper? Koop dan maar niet. Dus lopen we door, terug naar de auto en rijden weg om met een lekkere ijssmaak in ons mond een creatieve nieuwe route naar huis te rijden. De hitte van de motor slaat bij de Blauwe naar binnen tegen de rechterkuit van de bestuurder. En die hitte is niet gewoon heet, nee, die brandt letterlijk de haren van je benen af. Dus Marc rijdt een parking op en daar treffen we de man van de knoflook en krijg ik die kilo's chalotjes. En nee, ik mag absoluut niet betalen, 'ik ben een vriend'. -Ja, toch vlijd me dat dan hè....

(http://opennaarfrankrijk.blogspot.com/2010/07/de-knoflookman.html)

De auto verzwaard met mooie sjalotten rijden we verder langs een zo goed als leeg stuwmeer. Door zeer geringe sneeuwval zijn de meeste meren half leeg en zodoende zal het toerisme rond de meren flink tegenvallen dit jaar. Van het weer nog maar niet te spreken. We zien vaak bij zulke meren dat er huizen gestaan hebben waar nu meestal water staat. De ruines liggen droog en vaak is er wel een paadje -van de EDF natuurlijk- naar het water toe. De kanten van het meer zien groen en rood van de grassen en zuring, maar eigenlijk hoort dit niet. Het levert een bijna prehistorische blik op zonder welke cultivering dan ook. (Denk de brug op de achtergrond even weg.) De ruine bevat een keldergewelf dat al eeuwenoud moet zijn. Een wel heel vakkundige stenen boog die zo prachtig rond gezet is, dat we dit echt even van dichtbij gezien willen hebben.





* Meshes

Ik ga op deze blog niet uitleggen wat 'meshes' precies zijn, maar om het simpel te houden; meshes zijn 3D objecten en bestaan dus alleen uit pixels. Er worden animatie-films mee gemaakt, reclames, en computerspelletjes. In virtuele werelden dus vaak ook, maar in Secondlife is dit een nieuwe ontwikkeling die net operationeel is gemaakt. Marc is al bijna 2 jaar bezig om het maken van meshes onder de knie te krijgen. De spanning liep vaak hoog op, in hem, op de forums en op zijn computerscherm. Nu zijn de meshes 'online' en presenteren we als M&M Creations onze eerste meshes. Hij maakt ze als vorm, spierwit met enkel een schaduw erop. Ik geef ze dessin, stofje, hout, metaal, alles wat je maar nodig hebt.



* Jachthond

Als we net van het pad af zijn en omhoog rijden richting de bio-markt passeren we een parking voor 4 auto's. Een bellevue en met recht want je kijkt twee kanten op de gorges in. De zon schijnt en er staat een heerlijk briesje; perfect vakantieweer, heerlijk om rond te toeren. Ik geef de toeristen echt geen ongelijk, het is alleen jammer dat het zo geconcentreerd plaats heeft binnen 6 weken. Net voorbij dit parkeerplaatsje rijdt een auto met nederlands kenteken langzaam heuvelaf met in hun kielzog een enorme half lang en ruigharige rossige jachthond. De grote lap tong ver scheef uit de bek, bezweet en keikapot met vieze poten door aangekoekte modder. Er stroomt wat bloed uit een teen, het asfalt is heet op het midden van de dag en het dier is het duidelijk spuugzat. We stoppen accuut de auto na het passeren van de Nederlanders. Marc stapt uit, zoekt op de halsbanden naar een telefoonnummer. Wel twee, waarvan ik bij de 2e poging iemand te spreken krijg. Ik leg hem uit waar we staan, terwijl Marc naar de P hobbelt met in zijn rechterhand één van de flinke halsbanden van het dier. Ik rijd in z'n achteruit diezelfde heuvel af en parkeer hem naast de Nederlanders die daar uitgestapt zijn terwijl een jonge vrouw weer heuvelopwaarts loopt om te vragen of ze wat kunnen doen. Dus de opluchting is groot als ik hen daar in het nederlands kan vertellen dat dit vaker voorkomt.

Jachthonden zijn hier goud waard en worden vertroeteld op een jachthond-waardige manier met de juiste training, aandacht en krachtvoer. De eigenaar komt de heuvel afscheuren in een Peaugeot 105 met een hondenkooi achterin gebouwd. Marc heeft de hond aan de auto gebonden met een dun klimlijntje (de Blauwe is een 2e huis zoals jullie inmiddels wel weten, daar zit alles in, maar dan ook echt alles.) en we staan allemaal voor de hond die wat achter de Blauwe is gekropen -en erin-, want het enige dat hij wil is schaduw. Marc heeft de telefoon overgenomen en wordt gebeld door de eigenaar van Demon, zoals de jachthond is gedoopt. Die komt zo spoedig terug, dat we verwonderd staan te kijken naar zijn chauffeurskunsten. -Geef mij zo'n karretje, wauw. Passen alleen geen bomen in.- De hond heeft ook een zware zender aan zijn halsband, met twee antennetjes die erg ver rijken. De nederlanders opgelucht en een bezienswaardigheid rijker, wij een goede daad verricht en weer iemand leren kennen en de eigenaar van het goud op vier poten ook erg blij dat hij zijn uitgeputte macho weer terug heeft.



* Het weer



Ik denk dat ik geen lezers heb die het niet met me eens zijn dat we de zomer ervaren als een heel koud en nat seizoen, sinds lange lange tijd. Dat geldt natuurlijk ook voor ons? Want je stelt je bij het zuid franse weer wel wat anders voor. Het is waar; onze oprit heeft nog nooit zo groen gezien. Ondanks 4 scharrelende kakeldieren en ons heen en weer geloop. Voor ons is deze zomer een ware zegen. We kunnen relatief veel doen, de moestuin is voorzien van 7 waterbakken en nog droogt onze grond in en verhard waar je bijstaat. Dit jaar dus niet en de oogst is de grootste tot nu toe. Ook al zijn er ook erg veel dingen de mist in gelopen, opgevroten en geslijmt, bloempjes afgehakt door punaises en andere vraatzuchtigen op micro-niveau. Marc kan iedere ochtend veel doen als we regelmatig een buiige dag hebben. Ook de lamlendigheid is minder, dus komt er meer uit de vingers. Nee, we hebben geen weet van echt 'op vakantie gaan'. Marc hekelt de term alleen al en ik zou wel eens thuis echt vakantie willen hebben, weer of geen weer. Weer is voor ons gewoon weer. Slecht, goed, nat en koud of heerlijk op en top. De extremen ervaren we, maar niet als extreem. Weer is toch gewoon weer??