Weinig

Jeetje, wat blog ik weinig.

Ik kan uit blijven wijden over het oogsten, wekken, courgettes op zoetzuur zetten, tomatensaus maken -die overgens ontzettend lekker is!!- genieten van die enkele zomerdag die wel goed te doen is in je ondergoed op het buitenbed, dakenwerk, maaien in de moestuin, boodschapje doen met om de twee minuten 'bonjour, ca va'-zeggen. Over Castel die snel kan zwemmen, maar de eenden niet te pakken krijgt -ook de enige eend die niet vliegen kan-, over opa kat Shadow die de bovenste trede van de kleine wenteltrap bewoont en zo een extra risico veroorzaakt om ons nek te breken. Over de hoornaars die al een plekje voor de winter aan het zoeken zijn en per ongeluk in het donker op je toetsenbord belanden, over de krekels die al wortel schieten in huis. Over P die komt lunchen en het zich goed laat smaken, over de enorme boontjes-oogst waar geen einde aan lijkt te komen, over hoe rijk en gezegend we ons voelen om op deze plek te mogen wonen ondanks alle bezwaren (lekkages en andere perikelen van het 24/7 samen zijn), over de bramen die talrijk zijn, maar kwa smaak zo tegen vallen. Over een extra virtuele wereld die we gaan bevolken wat ons een punthoofd bezorgd met een verbinding van maar 1Mb, over de taak die m'n lief op zich neemt van die ene Mb toch 2 of meer te maken of over de drukte die nu eenmaal inherent is aan een zelf-voorzienend leven eind augustus....

Vaak val ik in herhaling, zo ook nu.

Ik heb weinig nieuws om over te verhalen, geen tijd of energie dat in een verfijnd verhaal te verpakken. Rond 23 uur is mijn energie op en staan er altijd wel flessen of potjes net op hun kop nog gloeiend heet te zijn en een afwas die ik lekker uitstel voor de dag erop. Kleine zorgen worden geen grote zorgen. Morgen weer een dag. Ik prijs mezelf gelukkig met een speels karakter dat zich concentreert op nu en een zoetsappigheid waar je 'u' tegen kunt zeggen. Relatieve rust... Als dat tenminste bestaat.

Weinig kan ook wel eens verzadigend veel zijn.