Vorig jaar mei werd ik op de markt overvallen door een sneeuwbui die voortgestuwd door een snijdende wind me bijna weg deed blazen bij de groentekraam, de auto in; naar huis.
Eergisteren is het nog smoorheet en duik ik in de rivier en gisteren werd dat opgelost door een flinke onweersbui met de rest van de dag en avond regen. Dat frist op zou je zeggen.
Deze ochtend verlaat ik het huis in m'n reeds verwassen stokoude badstof kamerjas om brood en vlees uit de vriezer te halen. Het ziet nog net niet wit buiten, maar koud mensen, koud!!
We stoken een vuur in de schouw, poezengebroed krult zich op in huis in plaats van een fijn plekje onder een struik buiten en het is even zoeken naar die fijne trui, want ik heb zomer- en winterkleer al gewisseld. Marc gaat bosaardbeitjes plukken, blijft ruim twee uur weg en komt met verstijfde vingers thuis. Neemt niet weg dat de geur, kleur en smaak van de 'beitjes uitmuntend is na de regen en in een natura koelkast. Er zitten hele grote tussen, bijna zoals je ze koopt. Maar de meerderheid wordt gevormd door aardbeitjes ter grootte van nog geen halve centimeter. Ik maai het pad naar de stal en de oprit, het is er anders te warm voor. Ook de braam- en brandnetelvlakte achter het aardappelveldje moet eraan geloven, lang leve de toekomstige biodiversiteit.
Als het zulk donker en regenachtig weer is, is de zagerij open en m'n lief grijpt zijn kans om 's middags met mij dakplanken te gaan halen. Bij droog weer zijn ze natuurlijk aan het zagen en is het bedrijf gewoon dicht. De zagerij is niet meer dan een open loods met een buitenterrein dat omheind is. De logge witte jachthond waakt en bij iedere auto die het terrein opkomt begint hij te huilen en te blaffen zoals alleen jachthonden dat kunnen. Het is een vaal wit dier, goed doorvoed en altijd de staart tussen de poten. Je kunt er een gesprekje mee aangaan, maar wel met een minimale afstand van 10 meter.
De gezaagde bomen liggen op keurige stapels, de planken kaarsrecht op pallets met latjes ertussen zodat de planken goed droog blijven. Een oud stuk golfplaat erop en een hele grote steen maken de stapels compleet, metershoog. Tussen de torens door lopen de mannen naar het laatste stapeltje geschikt hout. Het is er druk, maar voor Marc heeft de montere man wel even tijd. Hij vindt het blijkbaar leuk; die klussende hollander. Met pretoogjes doen ze zaken en sjouwen M&M de planken de auto in. Tis weer even een uitje. Op de terugweg gaan we even bij Bernard langs, Marc moet even wat dingen bespreken met de dakdekker en vragen om een factuur. Ik word meegetroond naar de moestuin die naast een grote kersenboom ligt, het ziet er allemaal al prachtig uit. Maar ja, wat wil je op een vlak stuk terrein met supergoede aarde ingebed in een strak gemaaid groen gazon. "Wil je kersen plukken?" vraagt Bernard me. Jaaaaaa, dat wil ze wel. Dus sta ik tien tellen later met een plastic tasje in mijn linkerhand kersen te plukken, terwijl er steeds één in mijn mond verdwijnt. Ze zijn ijskoud van binnen en hij bevestigd later dat het inderdaad rond de 4 graden is 's nachts.
Eind van de middag is de keuken een ontpit- en jamfabriekje.
Natuurlijk experimenteer ik met de kersenjam; ik voeg er wat citroengras aan toe wat de jam pikanter maakt.
Marc ruimt de 70m² dakhout op, hij sjouwt plank voor plank naar de bovenschuur.
We voelen ons zoals het weerbeeld is; beetje slapjes, snel moe, weinig zin in gedoe en gesjouw. Het is fijn dat Haan² inmiddels begrijpt hoe hij zelf het hok in moet. De drijfjacht en het vangen van Haan² is niet zo prettig voor hem en een gedoe voor ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten