Vondsten

We hebben alle ruimtes al zovele keren ontruimd, opgeruimd, gesorteerd, opnieuw ingedeeld, het terrein gemaaid, zand en aarde weggeschept, gesnoeit, gemaait, zand teruggeschept, struiken gerooit, grond gevlakt en nog eens allemaal opnieuw.
Ik zat van de week op het stenen bankje bij de buxus met een eerste kopje koffie. Haan², twee kipjes links van me op het bankje, Cros rechts van me op het bankje en Castel er dralend omheen. Mijn oog valt op een metalen ring. Zomaar in het zand in de rand van de muur naast de enorme buxus. Alle dieren aan de kant, want dat is toch geen gewone ring?
Jawel hoor, een zegelring. Het ding ligt er te schitteren in de ochtendzon, wat vreemd! Hij past om m'n ringvinger, maar het is een herenring. Geen inscriptie, geen zilvermerkje, geen monogram, gewoon een 'blanco' ring. Raar ding om na 3 jaar zomaar te vinden, terwijl we altijd buiten toch echt met grof handgeschut in de weer zijn, om juist zo'n vondst niet te vinden.

Achter het huis langs het verwilderde paadje naar het ravijn staat een oude stenen wasbak. Een tussenschotje verdeelt het ding in tweëen, de afvoertjes zijn verstopt en na het leegscheppen van de bakken bleek eerder dat één afvoer dichtgesmeerd zit met cement. We gieten er altijd wat druppels olie in om de muggenlarven te smoren en een stok voor de hagedissen en muizen die erin kunnen vallen. Want na een droge tijd zijn de bakken halfvol water en dan verdrinken zulke diertjes. Maar de bakken kijken we niet vaak na, we komen er ook amper. De stok is eruit verdwenen en Marc's oog valt op een donker ding dat erin drijft; een vliegend hert, verdronken.
Nog helemaal intact brengt hij het mee naar binnen, toch zonde, ook al siert het dier een kast in de woonkeuken...

Een dag later;

Loop ik al telefonerend door het huis als mijn oog valt op beweging op de kast. Het vliegend hert is aan de wandel! Dus verstijft door het koude water in de bak leek het insect dood! Een nachtje drogen heeft hem blijkbaar goed gedaan. Ik plaats het diertje buiten op een steen. Als Marc hem later in de moestuin wil gaan zetten, krijgt hij hem nauwelijks opgepakt, de weerstand van het diertje is groot en er is niets traags meer aan. Gelukkig loopt er een vrouwtje bij de aardbeitjes die ik daar al eerder had zien zitten. Het paar is compleet en onze opluchting en verbazing groot. Wat kan een mens zich vergissen...