La vie

Gisterenochtend zou de burgervader met het hoofd van de gemeentedienst (2,5 personeelsleden inclusief plantsoenendienst) om 9 uur langs komen om te bespreken welk soort borden er waar geplaatst zouden moeten worden. Ik vergeet de tijd en zit tot 5 voor 9 nog in kamerjas met een bos haar alsof ik net uit winterslaap kom. M'n lief herinnert me aan het feit dat er een delegatie langs gaat komen, dus spoed ik mij richting kledingkast en badkamer. We laten alles in de steek voor de delegatie, virtuele werelden-perikelen, een dikke laag stof in bijna het hele huis, een op te hangen was, poezen die we het huis nog uit moeten zetten en kattenbrokjes etende kippen. Stipt op tijd komt het autootje de bocht om het bospad af richting ons huis waar ze stoppen bij de plek waar zij denken dat de borden geplaatst gaan worden. Althans, één van de borden.
We schudden elkaar de hand, de kaart wordt op de motorkap uitgevouwen, Castel krijgt aandacht en we vergaderen rond de motorkap van de witte caddy met gemeente-embleem. 'De borden waren binnen' zei het secretariaat januari dit jaar, maar de borden moeten ook nog besteld worden... Tuurlijk, alles op z'n frans en wij vinden het allang best. We maken grapjes over de eeuwige onenigheid die M&M hebben over het onderhoud aan de laatste 800 meter bospad vanaf het asfalt tot aan onze oprit. De burgermeester geeft toe dat hij blij is verlost te zijn van het gedram en gezeur van de buurvrouw om het verkrijgen van asfalt. Een half uurtje later vertrekken de heren richting de sluizen om de staat van de rest van het pad te inventariseren. Een bord met de melding dat de weg ophoudt na 3 km, twee borden aan het einde en begin van een wandelpaadje -cq klimpad- met verboden voor quads en motoren en 'alleen bestemmingsverkeer' en een bordje, ergens, met max 30 km/uur, het zal ons benieuwen wanneer deze geplaatst worden. Toch is het weer fijn de burgermeester persoonlijk hierover te kunnen spreken, ter plekke zodat hij ons beide in ons element ziet.
De rest van de dag staat in het teken van stoffen en soppen. De middenverdieping wil ik zo goed als stofvrij hebben rond half 3, want Nadine komt me ophalen voor het plukken van wilde frambozen en het terugbrengen van de betonmixer.
Dit heeft 10 dagen vertraging opgelopen, ach ja, de fransen kennende. Maar wat ik al dacht te weten; de betonmixer is stuk gegaan. Ik heb Marc niets gezegd, Nadine ook niet laten weten dat ik dit al vermoedde. Marc hekelt het uitlenen van goede spullen en ik heb het vertrouwen dat Nadine het ding in goede staat terugbrengt. Maar het hoeft niet per mail gezegd, hij ging stuk, is gemaakt en komt beter terug als dat we hem uitleende. Door de grote hoeveelheid kalk die ze gebruikt hebben om het voegsel voor haar schuur te maken, is de camouflage-lak er helemaal afgespoeld. Dus zag ze zich genoodzaakt speciale ijzerlak te kopen en het ding weer gecamoufleerd terug te brengen. De dag dat ze hem schoon gingen maken weigert de betonmixer alle diensten, kapot! Dus heeft ze twee bedrijven onderdeeltjes laten bestellen om het gevaarte te (laten) repareren. Kosten, moeite nog tijd zijn gespaard om zich aan de leen-afspraak te houden. Een vrouw een vrouw - een woord een woord, dus hoor ik m'n lief niet klagen; de bétonnière is beter terug zoals hij het terrein verliet. Ze adviseert me nog over een kunststukje dat ik probeer te knutselen (ja broer, is voor jou en nog een verrassing :-) en dan vertrekken we met emmers en teiltjes -en een blije hond naar een -naar haar zeggen- prachtige vallei voor het plukken van wilde frambozen!!Een wel heel mooi onbekend verstopt plekje laat ze eerst zien waar Castel haar best doet bomen uit de stroom te trekken en speelt alsof ze een jaar in een kleine kennel heeft gezeten. Een rotspartij waar een beekje over stroomt dat een mooie waterval vormt. Koud dat het hier is en ik ben blij met haar advies me warm aan te kleden. Het is een plek met een hoge mate aan spiritualiteit waar gevoeligere mensen als ik het kippenvel van zouden krijgen. Ik ben afgeleid door haar en Castel, maar geniet toch wel van het uitje met een francaise. Daarna neemt ze het pad naar de wilde frambozen. Ik zie alleen maar bloemen die ik nog nooit gezien heb, Castel draaft overgelukkig achter haar busje aan en zij berijdt het pad alsof ze in een verhoogde 4x4 zit. Typisch frans om gewoon door te hobbelen waar een nederlander voor geen goud zijn gouden koe overheen zou willen sturen.
Uiteindelijk, aangekomen bij de wilde frambozen, stappen we uit, pakken de emmers en gaan aan de wandel. Het blijkt dat ze zich een volle maand vergist heeft, de framboosjes zijn nog te wild, klein, wit-groen en nog lang niet rijp. Maar wij hebben een leuke middag uit, veel gezien en genoten van het even onder elkaar zijn.
Thuis -zonder froimboises sauvages- heeft Marc gestudeerd op de pc en zich suf geprakkeseerd over de trap. Toch maar een 3D tekening gemaakt, dat wat hij goed kan. Ik vraag hem en-passant waarom hij geen 3D tekening van de trap en het gat gemaakt heeft voor hij begon met hakken en breken. "Niet aan gedacht." Das nou typisch mijn echtgenoot; alle middelen en kennis in huis hebben om een goede werkvoorbereiding te kunnen vergaren, maar er niet aan denken; messieur bricolage ten top! Gamma, dat zeg ik! Naar aanleiding van de 3D-tekening blijkt het gat te klein om gewoon rechtstandig naar beneden te lopen. Ook de tredes zijn te kort op elkaar waardoor je niet je voet kunt gebruiken voor het afdalen, maar enkel je tenen; oops... Dus het gat moet groter, maar hoe? In de breedte? lengte? De paal is kronkeliger als gedacht en is die wel goed gedraait? Het gat is er, de paal staat -los geklemd met houtjes- maar de rest van het teken- en denkwerk moet nog aanvangen. (Eigenwijs is hij wel, hij zou eerder de tekening negeren en op gevoel verder gaan, maar ik raad hem dat toch af!)De katten vinden het maar vreemd, die draaien stuk voor stuk rondjes rond het gat en miauwen naar Aai die het ook niet begrijpt en terugmiauwt via de opening in de vloer.